Clashing

nieuwe ontmoetingen part 2: De tweeling en de prins.

'Jeetje hoe vaak moet ik het nog zeggen.' 

Ik spring van mijn stoel af om het figuur op de trap beter te kunnen zien. De trap stopt met kraken en er komt een jongen tevoorschijn, hij hangt over de reling en kijkt met geïrriteerde, maar speelse ogen onze kant op.

Ik schat hem wat ouder dan mij in, ongeveer rond de achttien, maar zeker niet ouder dan twintig. Zijn blik blijft bij mij hangen en ik voel de blosjes weer op mijn wangen verschijnen. Hij is erg knap en ookal kijkt hij geïrriteerd hij heeft nog steeds een uitstraling die hem eerder onschuldig maakt. Hij draagt een bril met grote glazen en dikke randen en het lijkt hem precies goed te staan. Ik laat weer een bescheiden glimlach op mijn gezicht vallen en kijk naar de traptredens waar de jongen opstaat, te verlegen om hem recht in de ogen te kijken. 

'Huh' begint hij, door mijn ponylokjes kijk ik naar zijn gezicht. Hij kijkt verbaasd en het maakte hem een beetje schattig... 

wacht... vergeet dat ik dat gezegd heb! Misschien had hij gewoon niet verwacht dat ik zijn nieuwe zusje ben. 

Ik haal even adem en wil wat gaan zeggen.

'Is dat de nieuwe oppas?' vraagt de jongen, zonder enig spoor van komiek. Hij lijkt er serieus over te zijn. Mijn beeld lijkt wel in stukjes te vallen. 

WWuuuutt!! Nieuwe oppas? Weet hij dan niet dat ik  vandaag zou komen? 

Ik verstijf even en voel een beetje irritatie opkomen.

'Nee, fout.' begint Ayaka en ze schut haar hoofd. 'Dit is Onee-chan.' zegt Roku, hij legt zijn handen over elkaar. Ik ontdooi van de bevriezing. 

Waarom had ik dat zelf niet kunnen uitleggen? 

'Hèè!' begint de jongen en hij hangt nog verder over de reling. 'Dus dit is een meisje?' Ik hap naar adem. 

Is hij blind ofzo, dan kan ik het wel vergeven.. maar anders.. 

Ik kijk op van de grond en werp een boze blik naar de trap.

'Het is inderdaad een meisje.' zegt Hiroshi kalm, ook hij is opgestaan van zijn stoel. In Hiroshi's stem klinkt een kleine dreiging.

'oohh' zegt de jongen en hij loopt verder de trap af. 'Nou als jij het zegt, Hiro-nii. Maar ze ziet er niet uit als een meisje.' Een kleine speelse grijns vormt zich om zijn lippen. Hij vermaakt zich zeker door mijn verbouwde expressie. Zelf ben ik versteend door zijn beledigende woorden. Ik weet niet hoe ik hierop moet reageren.

 Hij is dus niet blind, concludeer ik met dichtgeknepen keel. Zal hij altijd zo zijn, want dan mag ik hem nu al niet.

'Kijk dan naar haar' gaat de jongen verder 'Haar schoenen zijn versleten. Haar kleren zijn te groot en erg jongensachtig. Ook draagt ze geen sieraden of oorbellen. Hoe heb ik ooit moeten zien dat ze een meisje is?' Ik heb het gevoel dat, bij elke opmerking die hij heeft, ik dieper in de grond zak. Ik kijk gekwetst naar de grond en pak met mijn rechterhand mijn linker elleboog vast.

 Kan je dan echt niet zien dat ik een meisje ben? 

Ik bekijk mezelf. Mijn schoenen zijn versleten sneakers, ik heb een wijde broek aan en mijn dikke wollen t-shirt verbergt grotendeels mijn voorgevel. Hij heeft wel een beetje gelijk, ik lijk helemaal niet meisjesachtig. Maar zo voelt het veiliger.

Via mijn ooghoeken kijk ik naar Hiroshi, die nu wel heel vlak achter me stond.

'Ze is wel degelijk een meisje.' hoor ik Hiroshi achter me zeggen. Ik kan de wind van zijn beweging in mijn nek voelen. Hiroshi's hand gaat naar mijn hoofd en heel even denk ik dat hij me gaat strelen, maar snel na die gedachte ontdek ik zijn echte reden.