Clashing

hoofdstuk 2: thuiskomen

Ik kijk uit het raam. De gebouwen en mensen vliegen voorbij. Dit is het gebied in de stad met alle grote kantoren en wolkenkrabbers. Alle mensen lopen in nette pakjes en gestreste gezichten. Later wil ik nooit een drukke baan krijgen. Ik weet zeker dat ik dan de eerste dag al meteen zou ontploffen. Ik onderdruk een zachte glimlach, ik zie het wel al helemaal voor me. 

Ik in een druk kantoor met allemaal mensen die langs me heen rennen en een steeds grotere stapel papieren die zich op mijn bureau vestigt. En ik, die maar blijf schrijven ook al doet mijn hand zo'n pijn. Om het af te maken moet er dan ook nog zo'n baas zijn die loopt te schreeuwen over onzinnige dingen of dingen die al heel lang geleden gebeurd zijn.

Ik schrik weer op uit mijn gedachte en breng mijn hand gepijnigd naar mijn hoofd. Doordat Hiroshi plotseling remde was mijn hoofd tegen het raam aan gestoten.Ik stop met het kijken uit het raam en kijk voor me uit. In de vooruit zie ik een stoplicht op rood staan.

Hiroshi had vast gedacht dat hij die nog wel even kon halen.

Ik leun weer achteruit in de zitting van de achterbank. De zitting is zo gevormd dat het precies goed mijn hele rug kan ondersteunen. 

Shina heeft wel gelijk gehad over het auto gedeelte, het is inderdaad en luxe sportauto. 

Toen ik de auto in stapte was ik bijna een soort van gaan gillen om de luxe waar ik mee geconfronteerd werd.

De bekleding van de binnenkant is van leer en is zacht en zwart. De achterbank bestaat uit twee stoelen en er tussenin is een armleuning met bekerhouder. En ook al is Hiroshi lang er is nog ruim voldoende beenruimte voor mij, die achter hem zit. In tegenstelling tot de schoolbus. Het zou zo een soort loungeruimte kunnen zijn deze auto.

Hiroshi zelf zat ook heel relaxt, tenminste voor wat ik kon zien. Hij moest zijn armen wel helemaal uitstrekken om bij het stuur te komen. Zoiets zou me wel zwaar lijken, maar hij leek het prima vol te houden. Maarja hij kon ook mijn koffer gewoon over zijn schouder gooien zonder moeite.

Nu we al een tijdje onderweg zijn begin ik me te vervelen. De radio staat niet aan dus het was ook stil. Ik weet eigenlijk niks te zeggen tegen Hiroshi en dat geeft me een gevoel van ongemakkelijkheid. Voor mijn gevoel is dit echt een awkward stilte. Echter als ik Hiroshi bekijk in de spiegel lijkt hij niks van de sfeer te merken. Hij kijkt vooral gefocust voor zich uit.

Ik laat een korte zucht vallen en kijk weer uit het raam. Er  is alleen niet echt iets waar ik specifiek naar probeer te kijken, want alles flitst toch zo snel voorbij.

Ik herken dit deel van de stad ook niet, aangezien ik nooit een reden heb gehad om hier te zijn. Er zijn hier alleenmaar  rijke woonwijken dus niet iets dat voor mij bedoeld zou kunnen zijn.

Het weeshuis maakt soms wel eens uitstapjes alleen die zijn allemaal in dezelfde wijk. Van de verzorgers van het weeshuis moeten we ook altijd meteen na schooltijd naar huis komen, anders gaan ze zich ongerust maken en dachten ze dat je verkracht was ofzo. Om die reden heb je ook nooit echt vrienden kunnen worden met mijn klasgenoten en zij de meeste van ons zijn een beetje loner op school, tenminste ik dan. Ik zit maar bij een paar lessen bij Shina en Leiko en ze zitten ook nog eens in een andere stamklas. Het grootste de vakken zit ik echter zonder hun en zit ik gewoon een beetje zielig in een hoekje. Blijkbaar ben ik niet zo interessant voor mijn andere klasgenoten. Ik praat alleen maar met ze wanneer ze me nodig hebben en heel soms probeerd er iemand een praatje te houden. Alleen meestal ben ik dan zo verbaasd dat ik het zelf onbedoelde afkap. Maarja niet dat dat me veel uitmaakt. Ik kan toch niet met ze uitgaan of ze thuis bezoeken, dus wat voor een nut heeft het dan. 

De zon begint met felle zonnestralen de auto in te stralen. ik word er eerlijk gezegd een beetje sloom van. Ik ben natuurlijk ook al moe om mee te beginnen, want vannacht heb ik nauwelijks een oog dicht kunnen doen van de zenuwen. Maar vier uurtjes  heb ik fatsoenlijk geslapen en ik denk dat ik nu al langer dan twaalf uur wakker ben. Ik knijp me ogen zo dicht dat ik nog net een streepje licht zie en ga wat relaxter in mijn leren stoel zitten.