Clashing

Hoofdstuk 4: Hoe ik een familie in gedachte had.

Ik sta op de gang. Ik weet dat als ik naar links ga, ik de trap naar beneden weer tegenkom. Rechtdoor is nog helemaal onbekend.  Mijn deur zit helemaal in de hoek van de gang en zo'n twee meter schuin voor me zit weer een deur. >>Kai<< staat er op de deur. Ik kom tot de conclusie dat dat waarschijnlijk de naam is van één van mijn broers. Op mijn deur staat nog niks.

 IK hoop dat Kai aardig is, net als mijn andere familieleden die ik vandaag al heb ontmoet.

Ik voel weer de warme sensatie van binnen, wanneer ik terugdenk aan het moment dat Shiro mij welkom heette. Ik sla mijn armen om me heen en sluit mijn ogen. Even stroomd mijn bloed sneller. 

Dat gevoel wil ik nog een keer beleven.. 

Bij die gedachte schrik ik uit mijn dromen en schud wild met mijn hoofd. 

Waar denk ik nu dan weer aan! Ik was juist op weg om mezelf een rondleiding te geven. 

Ik sla mijn handen tegen mijn wangen en probeer me te concentreren. 'Hou op met blozen Misaki!' zeg ik tegen mezelf. Ik probeer me te herstellen en loop verder rechtdoor.

De volgende kamer aan de rechterkant is van Ayaka en Roku. Het verbaasd me niet dat ze nog steeds samen slapen. Na de badkamer gaat de gang naar links. Aan de rechter kant zitten nog drie kamers, onder andere van Shiro en Rin. 

Slapen ze ook nog steeds in dezelfde kamer? Die zijn dan wel erg close, ondanks de manier hoe ze met elkaar omgaan. 

Op de andere kamerdeur staat Yukio en helemaal achterin is de kamer van Haru. De hele gang waar ik doorheen loop is bedekt met grijsachtige tegels en aan de muren zit wit behang. In de buurt van Ayaka en Roku's kamer waren er allemaal tekeningetjes op gemaakt.

Het huis doet me eerder denken aan een soort flat en lijkt een beetje op het weeshuis. De begane grond is van iedereen en daar kan je lekker gezamenlijk zitten, maar als je de trap oploopt, heeft iedereen zijn eigen kamer en word alleen de badkamer verdeeld met degenen die er geen op zijn kamer heeft. Waarschijnlijk loopt iedereen ook gewoon met zijn schoenen hier door de gang en bemoeien ze zich niet zoveel met de andere in het huis. Ik neem het ze niet kwalijk, aangezien grotendeels van de familie eigenlijk al volwassen is.

Toch voel ik me wel een beetje verdrietig erover, aangezien ik hoopte dat iedereen heel close zou zijn. Maar zelfs in de manier waarop Ryou en Hiroshi eerder al met elkaar spraken bleek dat dat niet zo was.

Aan het eind van de gang is er aan de linkerkant  het begin van een trap. Zonder aarzeling loop ik hem op richting de tweede verdieping. De trap is aan beide kanten omringd door een muur en er hangt geen licht aan het plafond. Als het 's avonds is loop ik hier liever niet langs, ik zou niks kunnen zien. Ook iemand die claustrofobisch is zal het hier niet zo fijn vinden.

Eenmaal boven word ik bijna weer verblind van het licht in de gang. Voor me is een raam waaruit een mooi uitzicht over de wijk te zien is. De huizen zijn hier groot en staan ver uit elkaar door de grote tuinen. Een duidelijk voorbeeld van luxe in deze tijd. Het zonlicht dat door het raam schijnt is niet zo vel, maar de witte ruimte zorgt ervoor dat niks in het donker is verhuld en dat alles toch nog heel erg verlicht lijkt.

Het is al duidelijk het eind van de middag, want de zon is al bijna achter de huizen verdwenen. Het geeft een oranje gloed over de wolken en de ooit blauwe lucht. In mijn appartement heb ik vaak naar zo'n zonsondergang gekeken en het geeft een nostalgisch gevoel. Weemoedig glimlach ik en bekijk de rest van de ruimte om me heen. Ongeveer vijf meter links van me is weer een deur. Er staat geen naam, maar er hangt een poster aan de deur. Ik loop ernaartoe en zie dat het een poster uit een magazine is, van een band. De middelste persoon is hier duidelijk degene die moet opvallen. Hij heeft een gitaar in zijn handen en is de enige die richting de camera heeft gekeken toen de foto gemaakt werd. Het lijkt om een jonge boyband te gaan. Bovenaan de poster staat de naam OTIGE ik neem aan dat dat de naam van de band is. Een rare naam vind ik zelf en waarom die poster hier hangt is me al helemaal een raadsel.