Clashing

Hoofdstuk 7: Alarm

[overal p.o.v]

Bij het geluid van zijn wekker schieten zijn ogen meteen open. Spartelend probeert hij zich uit zijn deken te wurmen. Het is de manier waarop hij slaapt dat zijn deken helemaal om zijn lichaam wikkelt en hij heeft er nog steeds spijt van dat hij het zich nooit heeft afgeleerd.
Eindelijk heeft hij een van zijn armen bevrijd gekregen en met een harde klap slaat hij op de snooze knop van zijn alarm. Een iets te harde klap eigenlijk, want terwijl hij de knop inslaat leunt hij op de wekker, die vervolgens van het nachtkastje afglijd. De wekker valt op de grond en met een harde klap komt hij er achteraan.

Uitstekend gedaan, Yukio, zoals altijd.

Moeizaam komt Yukio overeind terwijl hij zijn hoofd krapt op de plaats waar hij zich zojuist gestoten had. Zijn vette haar komt hierdoor nog verder door de war te staan.

Misaki zal wel denken dat het onverzorgd is.

Yukio schrikt even van de gedachte die door zijn hoofd gaat. Hij fronst zijn wenkbrauwen, terwijl hij vooruit staart en zich afvraagt waarom dat zijn eerste gedachte is. Dan beslist hij dat de gedachte wel gelijk heeft en het tijd is om te douchen. 

Op het slome tempo dat Yuki altijd heeft in de ochtend zoekt hij een t-shirt om aan te doen en strompelt hij uiteindelijk zijn donkere kamer uit. Het geluid van zijn sloffen op de marmeren vloer is het enige wat er te horen is. Het geluid klinkt nog een beetje vaag in zijn oren.
Wanneer hij bij de badkamerdeur is aangekomen valt hem iets op in zijn ooghoeken.

Het is de deur van de kamer van zijn ouders. Die staat nog op een kier en het heen en weer bewegen van de opening verraad de tocht die er doorheen stroomt.  
Gapend loopt hij er heen, zijn ogen op de deur gericht.

Als ik het goed heb waren alle deuren gesloten toen ik naar bed ging.

Yukio twijfelt er niet aan dat het een fout zou kunnen zijn, want als het één ding is waar hij nog vertrouwen in heeft dan is dat zijn vaardigheid in observeren.
Hij was van plan zo naar binnen te lopen, maar net voordat hij naar de deurklink grijpt komt het besef dat dit nu de kamer van zijn nieuwe zus is. Bij zijn broers klopt hij altijd even voordat hij binnen komt, maar nu twijfelt hij zelfs daar over. Zijn brein dat eerst nog wat suf was begint nu op volle toeren te draaien.

wacht! Dit is Misaki-nee's kamer nu. Ik kan niet zomaar naar binnen lopen! Je loopt sowieso als man niet zomaar de kamer van een vrouw binnen. Of wel?
Officieel is ze mijn zus, maar eigenlijk is ze dat ook weer niet. We zijn geen eens verbonden met bloed! Wat maakt dat eigenlijk uit? Ze is wel mijn zus, want we hebben haar geadopteerd!
Lopen broers zomaar de kamer van hun zus binnen? Argh waarom heb ik hier moeite mee? Ik weet zeker dat Ryou-nisan of Shiro-ni hier allang naar binnen zouden zijn gelopen. Voor hetzelfde geld zitten ze al op de rand van haar bed en hebben ze per ongeluk de deur open gelaten.

Yukio begint nog erger te fruniken door zijn haar. Hij heeft altijd al problemen gehad met teveel nadenken, maar dit zou geen probleem moeten zijn. 
Ineens stopt hij met fruniken en zijn ogen worden groot. Lichte blosjes komen tevoorschijn op zijn wangen.

Het zou toch gewoon oké moeten zijn om naar binnen te lopen. Ik kan haar toch wel even zien, even checken. Even kijken wanneer ze of ze aan het slapen is. Zou ze ook slapen met de deken om  haar heen geslagen of zou die gewoon nog helemaal strak liggen? Zou ze slapen met emotie op haar gezicht of slaapt ze heel sereen? Met haar lange zwarte haar om sierlijk om haar gezicht. Zou haar haar in de weg liggen wanneer ze slaapt? Misschien moet ik het dan even uit de weg leggen.

Snel geeft Yukio  zichzelf een klap tegen zijn grijnzende gezicht. Hij schud zijn hoofd, proberend de gedachte weg te vagen. 

Plotseling komt er een geluid van achter hem. Yukio schrikt wanneer hij realiseert dat het een opengaande deur is.
Niet willende dat iemand hem ontdekt wurmt hij zich snel door de kier van de deur voor hem en sluit daarna de deur achter hem. Het is een automatische reactie.
Zijn lichaam drukt hij tegen de muur en hij neemt diepe rustige happen adem. Hij kijkt naar de deur en probeert zichzelf zo stil mogelijk te houden.
Na een tijdje durft Yukio weer te bewegen en hij begint de lokken, die voor zijn ogen hangen, achter zijn oor te vegen. Hij kijkt in het rond en beseft waar hij is beland.