Clashing

hoofdstuk 5: Einde van de eerste dag.

Dit hoofdstuk is opgedragen aan @jamatje. Jij vond Ryou geweldig en ik hoop dat je veel plezier heb aan dit hoofdstuk ;)

Ik hoor Hiroshi van beneden roepen, dat het eten klaar is. Ik rol naar de zijkant en sta op van mijn bed. Aaah ik kan niet wachten om vanavond te gaan slapen, mijn bed licht zoo lekker! Het is van veel betere comfort dan mijn bed op het weeshuis en ik had er voor grotendeels van mijn dag in gerelaxt. Langzaam schuif ik richting de deur. Om mijn bed heen ligt een kleed en ik ben er achter gekomen dat ik het heerlijk vind om er met mijn blote voeten overheen te schuiven. Bij de deur heeft Rin een matje voor mij neergelegd, zodat ik daar mijn schoenen kan uitdoen.

De met hout belegde vloer op de gang , loopt ook weer over op zachte vloerbedekking aan het begin van de trap. Ik ben er al bijna verslaafd aan en glij ook zo met mijn voeten over de treden. Ik glimlach zwak als ik er doorheen glij. De tintelende schokjes vanaf mijn voeten vermaken me en zo ga ik de trap af. Beneden staat tegenover me het reusachtige bankstel in u-vorm. Het staat gericht op  de grote tv die aan de muur hangt. Er tussenin staat een glazen koffietafeltje.

'Ah, je bent er,' Snel kijk ik op, naar de tafel. De snelle beweging maakt me een beetje duizelig, aangezien ik een kleine hoofdpijn heb. Omdat ik moe ben waarschijnlijk. Hiroshi kijkt me vriendelijk aan, heeft twee zilveren schalen in zijn hand. De  tafel heeft een kleedje gekregen en alle borden en bestek staan op tafel. Ieder familielid die ik vandaag heb ontmoet is al present. Grotendeels kijken ze ook mijn kant op, ieder met een eigen uitdrukking. Snel en verlegen  loop ik richting de tafel.. Het is een vierkante tafel voor zestien personen. Misschien dat de rest wat later komt. Maar ook niet alle plaatsen zijn gedekt.Ik neem plaats op de dichtstbijzijnde hoek, tussen Rin en Ryou. Ryou zit aan de andere zijde, maar is nog steeds aardig dichtbij. Ik probeer comfortabel te gaan zitten en onze voeten raken elkaar. Het was maar heel kort, want ik trek mijn voeten meteen weer onder mijn stoel. Vanuit mijn ooghoeken kijk ik hem aan. Hij knipoogt naar me en dat maakt het alleen maar nog beschaamder. Ik kijk naar beneden, naar mijn bord en bestek. Mijn spiegelbeeld is te zien in de weerspiegeling van mijn bord. Mijn haar ziet er wat wild uit, op de manier dat het langs mijn gezicht valt. Ik had het beter moeten kammen vanochtend, maar ik dacht dat ik het de hele tijd in een pet zou dragen, dus ik had er niet echt aandacht aan besteed.  Alles hier ziet er best wel chic uit en dat zorgt ervoor dat ik me druk ga maken over de kleinste dingen. Zou het avondeten elke keer zo gaan hier? Daar zou ik dan echt aan moeten gaan wennen.

'We hebben dit diner speciaal voor jou gemaakt,' begint Hiroshi. Hij is druk bezig met de maaltijden klaar te zetten en noemt geen naam. Toch is het duidelijk dat hij het tegen mij heeft. De rest van het gezelschap is stil en richt zich op wat er onder de zilveren schalen vandaan zal komen. 'Ik heb samen met Ryou het eten klaargemaakt, we wilden iets speciaals doen, alleen we wisten niet precies wat je lekker vond. Dus hebben we maar van alles wat gemaakt.' Er staan nu zes schalen op tafel en ik zit op het puntje van mijn stoel, wanneer Hiroshi de deksels verwijderd. Ze hadden echt niet zoveel moeite hoeven te doen om mij. Bij iedere nieuwe schaal trekt iedereen een hongerig of enthousiast gezicht. Behalve Kai dan. Hij zit aan de andere kant van de tafel, helemaal in de andere hoek. Zijn expressie ziet er ongeïnteresseerd uit, een soort pokerface. Het stoort me een beetje, maar ik probeer er geen aandacht aan te geven.

Iedereen lijkt al snel zijn keuze gemaakt te hebben met hun maaltijd en uiteindelijk zitten alleen ik en Yukio nog te twijfelen. 'Yukio-nii , je kan ook echt nooit gewoon iets kiezen.' Zegt Haru op treiterende toon. Yukio kijkt zijn broertje boos aan.

'Nou, ik kan er toch ook niets aandoen dat ik wel veel lust en niet zo kieskeurig ben als een baby, zoals jij.' Antwoord Yukio scherp. Beide beginnen weer ruzie te zoeken, ondanks dat ze allebei aan een andere zijde van de tafel zitten. Rin zucht en buigt wat naarvoren.