Eve giderken kendi kendime söylenmeye başladım. Neden hep beni bulurdu insanlar? Neden hep seçilmiş kişi benmişim gibi özenle yıkıp giderlerdi. Aslında Serkan'ın beni bırakıp gitmesi çok normaldi. Beni kanından , canından bilen anne dediğim insan bile bırakıp gitmişti. Hele ki bir adam için. Ben de olsaydım kendimi sevmezdim. Gözyaşlarım akıyordu yağmurda yağmaya başlamıştı.. İyice sinirlendim.. Ve yere oturup bağırmaya başladım. Neden ha! Nedeeen??? Herkes mutluyken neden ben böyle ha?? Ölen gidiyor , seven gidiyor acısı neden bana kalıyor ha?? O arada arkamda korna basan bir araba gördüm ve gözlerimi elimle silerek ışığa dönüp baktım ki babam bana bakıp iç çekiyordu... Haklıydı. Ben daha düzgün bir evlat olmayı beceremiyordum. O kadar yükle yaşayan bir adamın kızı olarak , o kadar yükü kaldıran bir adamın kızı olarak isyan edip , yolun ortasında bağırmam zoruna gidebilirdi. Çünkü ben babamı hiç ağlarken görmedim. Tam tersine ki o benden daha çok acı çekti. Onu nefesini bildiği biri terketti... Geceleri sarılıp huzurla uyuduğu kişi.. Ama o hiç bir zaman benim önümde isyan etmedi hıçkırarak ağlamadı ben ise beceremedim belkide artık yorulmuştum, bazı şeyleri kaldırmak bana ağırlık vermeye başlamıştı. Babam daha sonra yanıma geldi ve dedi ki ; Sen, sen ol kızım isyan etme elbet bir gün herşey düzelecektir...
