WANDERLANDIA'S ONE SHOT STORY

PAIN IN DESPERATE LOVE

Its been 2 years since I knew who my Biological Parent was. I live in Spain with the Parent's who adopted me at hindi naman nila tinago saakin ang tunay ko na pagkatao. Should I be thankful or not? Kasi masakit lang isipin na ang tunay kong magulang ay pinamigay lang ako ng ganun ganun nalang na parang isang gamit. It hurts right?

When the unexpected day came, galing ako noon sa school at pag-uwi ko ay may nakita akong isang ginang at isang ginoo sa sala namin. Shock, fear, hatred and all other emotions I can't explain I had that time when Mama and Papa said that it was them-- my real Parents. Sa una ay hindi ako pumayag na sumama sa kanila dito sa Pilipinas pero ng kinumbinsi ako ni Mama at sinabi kung bakit nila daw ako pinaampon sa kanila ay bigalang nanlambot ang puso ko. Masakit man ay kinailangan kong iwan ang kinagisnan kong pamilya at sumama sa totoo kong mga magulang.

And its been also 2 years since I knew this guy who captured my heart in an instant, kumbaga, love at first sight.

At doon na nagkanda-loko-loko ang takbo ng buhay ko.

My family, my family's friend were here for a vacation. Nasa isa kaming malaking bahay bakasyonan dito sa Baguio or a Mansion for short. Halos mag-iisang daan kami dito sa loob. Every year of summer lang kami nandirito.

Tahimik kong pinagmasdan si Boyd na nagsusuot ng T-shirt niya ngayon. I stood up and walk towards him and hug him from behind.

I felt him stiffened at marahang kinalas ang kamay ko sa kaniyang bewang. He turned to me at pinakitaan niya ulit ako ng malamig niyang titig. Mas malamig pa ata sa temperatura dito sa Baguio.

I smiled delicately at him but his face is only emotionless.

Bakit pakiramdam ko ay mangyayari na hindi maganda? My instinct is really bothering the hell out of me.

"Boyd, you know I love you, right?" I ask him while carressing his manly face.

Umiwas siya ng ulo kaya naiwan sa ere ang kamay ko. Agad kong binawi ang kamay at tumayo ng tuwid.

"Alam mo kong ano ang sagot ko diyan, Ye."

Napatungo ako ngumiti ng mapait. "Y-yes, I know... I know..." hinawakan ko ang impis kong tyan at alanganing kinuha ang kanyang kamay at hinaplos dito.

His expression changed at lumambot ito.

"Basta, Boyd, ha? Tandaan mong  nandito lang kami ni Baby para sayo..." my lips quivered as I said those words to him.

Yes, I am pregnant with his child. 4 months old na si baby sa tyan ko. At ang mas kinatatakot ko ay ang...

"April is also pregnant with my child, Ye. 2 months... 2 months at naniniwala akong akin iyun, my flesh and blood. Pero ang saiyo... malabo, Ye. 3 months ago, you requested na magpabuntis saakin tapos malalaman ko pala ngayon na
apat na buwan ang dinadala mo? Nakakalito, Ye... hindi ko na alam." Saad niya at tumalikod sa akin but before he could walk away ay hinuli ko ang kanyang bewang at mahigpit na yinakap siya at sinubsob ang aking mukha sa kaniyang dibdib.

I tried my very best not to cry. Ayaw ko munang nakikita niya akong nahihirapan. Ayaw kong makita niya akong umiiyak dahil ayaw kong isipin niya na ang hina-hina ko.

2 years ko na siyang kinababaliwan. Naging stalker niya pa nga ako. Nasaksihan ko ang pag-iibigan nila ni April, kung paano sila maglambingan at magmahalan pero dahil sa desperada ako ay sinira ko sila ngunit sadyang ang lakas ng pundasyon ng dalawa dahil hindi sila kailanman mawawasak.

Until one idea came into my mind and that is to manipulate them. Hiningi ko ang tulong ni Mommy na ipagkasundo kami pero hindi daw sila ang magdedesisyon kundi si Boyd. So I blackmailed Boyd three months ago na sasaktan ko ang kanyang kapatid na si Orey kung hindi niya gagawin ang gusto ko. He fell into my trick because of his anger and voila! Something happened to us because I am making sure na mabubuntis niya talaga ako but before that ay...