Walls Could Talk

Η Καρδιά Ξέρει Περισσότερα Από Όσα Νομίζεις

Νιώθω πως η ανάσα μου είναι κομμένη μα η μυρωδιά που βρίσκεται τυλιγμένη γύρω μου, με κάνει να μπορώ να ζω.

Νιώθω πως δεν έχω αρκετό οξυγόνο, μα για έναν περίεργο λόγο το άρωμα εκείνο εισβάλλει μέσα μου δίνοντάς μου ζωή.

Ανοίγω τα μάτια μου καθώς συνέρχομαι από την πτώση μου.

Η αίσθηση να πέφτεις και ποτέ να μην συγκρούεσαι είναι ατέλειωτη.

Κοιτάζω γύρω μου καθώς νιώθω το κορμί μου να τρέμει, μα τίποτα δεν φαντάζει γνωστό.

Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου προσπαθώντας να προσαρμοστώ στον χώρο μα ακόμα και τώρα η μυρωδιά αυτή γύρω μου κάνει τα πάντα τόσο οικεία.

Αγγίζω τους ώμους μου και καταλαβαίνω το γιατί.

Είμαι τυλιγμένη με το σακάκι του.

Αυτή η μυρωδιά που μου δίνει ζωή είναι η δική του.

Κάθε μου χτύπος αντιδράει σε εκείνη, κάθε σημείο μέσα μου ξαφνιάζεται και ανυπομονεί να νιώσει ακόμα πιο έντονα την μυρωδιά αυτή.

Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει τόσο γρήγορα, γιατί κάτι μου λέει πως ξέρει περισσότερα από όσα ξέρω ήδη.

Σηκώνομαι από το άγνωστο κρεβάτι και κοιτάζω γύρω μου εξεταστικά τον χώρο.

Οι γόβες μου είναι τοποθετημένες δίπλα στο κρεβάτι και τα φώτα είναι κλειστά.

Αγγίζω το μαρμάρινο πάτωμα και ανατριχιάζω αμέσως με την παγωμένη υφή του. Σφίγγω το σακάκι του, πάνω μου και αμέσως ηρεμώ.

Τυλίγω τα μανίκια γύρω μου και φαντάζομαι πως εκεί υπάρχουν τα χέρια του. Προσπαθώ να αισθανθώ πως είναι να με αγγίζει και τα πάντα μέσα μου περιμένουν να εκραγούν.

Κοιτάζω γύρω μου μα δεν βλέπω πουθενά το κινητό μου.

Δεν έχω ιδέα που βρίσκομαι.

Όμως θυμάμαι.

Θυμάμαι πως έπεφτα.

Θυμάμαι πως έχανα αργά τη ζωή μου.

Θυμάμαι πως εκείνος ήταν η τελευταία εικόνα χαραγμένη στο μυαλό μου πριν την πτώση μου και ειλικρινά θα άξιζε να πεθάνω για αυτή την εικόνα.

Το κεφάλι μου το αισθάνομαι να γυρίζει μα δεν μπορώ να εξηγήσω τίποτα.

Ούτε τι έγινε, ούτε πως βρέθηκα εδώ...

Στρώνω το φόρεμα πάνω μου και τυλίγω το σακάκι του ακόμα πιο πολύ γύρω μου.

Η αίσθηση να με αγγίζει κάτι που πριν άγγιζε εκείνον είναι απλά ότι χρειάζομαι.

Η αίσθηση να έχω το άρωμα του πάνω μου, είναι μια παραφροσύνη όλων των αδυναμιών μου.

Βηματίζω προς την έξοδο του δωματίου και νιώθω να ανατριχιάζει κάθε σημείο μου.

Το ξέρω πως βρίσκεται εδώ.

Το καταλαβαίνω.

Κάθε σημείο μου στο σώμα μου νιώθει την αντίδραση που προκαλεί η παρουσία του. Μα φοβάμαι. Φοβάμαι μην με απορρίψει πάλι.

Φοβάμαι αυτή την πλευρά του που η ψυχή του είναι χαμένη.

Φοβάμαι να περάσω άλλο ένα βράδυ χωρίς εκείνον κοντά μου.

Φοβάμαι να ξημερώσει πάλι και να είμαι πνιγμένη με αναμνήσεις και στιγμές και όχι με την παρουσία του.

Δεν το θέλω άλλο αυτό.

Δεν θέλω να αναλωθώ πάλι σε μία τέτοια νύχτα, χαμένη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ξεκίνησα να αισθάνομαι για αυτόν.

Τον θέλω, τον χρειάζομαι κοντά μου. Τον έχω ανάγκη.

Κάθε ώρα που περνάει, κάθε λεπτό και κάθε δευτερόλεπτο μακριά του μοιάζει και από μία μικρή αιωνιότητα μαρτυρίου για την καρδιά μου.

Άφησα τόσες ώρες να περάσουν καθώς φανταζόμουν να με κάνει δική του, μα η ψευδαίσθηση είναι ένα καλοφτιαγμένο ψέμα.

Τώρα όμως θέλω την αλήθεια μας.

Πιστεύω ότι αυτή η νύχτα κρύβει πολλά και θέλω να χαθώ τόσο πολύ μέσα της μαζί του. Ο χώρος γύρω μου είναι τόσο ξένος, μα η μυρωδιά του γύρω μου κάνει τα πάντα να φαίνονται τόσο ζωντανά, σαν μια κοιμισμένη πραγματικότητα.

Ίσως και να βρίσκομαι ένα βήμα πριν την μεγάλη έκρηξη της αλήθειας και των συναισθημάτων μου, μα νιώθω έτοιμη να τα δεχτώ όλα.

Νιώθω την ανάγκη να χαθώ στην αλήθεια του και ας πονέσω.

Αρκεί να πάρω έστω και μια μικρή δόση από εκείνον.

Αρκεί να τον δω και όλα θα είναι καλά.