Walls Could Talk

Ήμασταν Μαγεία...

Άλλο ένα φιλί. Άλλη μία αγκαλιά. Άλλο ένα άγγιγμα. Άλλο ένα σου βλέμμα.

Στα χείλη σου ίσως νιώσω ότι τελειώσαμε...

Στην αγκαλιά σου ίσως νιώσω ότι είναι η ώρα να φύγω...

Στο άγγιγμα σου ίσως νιώσω την ώθηση να προχωρήσω...

Και στο βλέμμα σου ίσως νιώσω όλα εκείνα που με έκαναν να μένω...

Ίσως ένα ακόμα πρωινό μαζί σου, ή βραδινό και μόνο τότε ίσως νιώσω γεμάτη και ευχαριστημένη από εσένα και θα χωριστούμε. Ανάμεσα σ' αυτές τις στιγμές ίσως μπορούμε να ξαπλώσουμε μαζί άλλη μία φορά. Άλλη μία παρατεταμένη στιγμή στο χρόνο μας και τότε εκείνος ίσως ανασταλεί επ' αόριστον, όσο βρίσκομαι με το κεφάλι μου στο στήθος σου, αγγίζοντας το χέρι σου.

Ίσως αν προσθέσουμε όλα αυτά τα "άλλο ένα" θα μας κάνουν μια ζωή και τότε δεν θα χρειαστεί να φτάσω στο κομμάτι που σε αφήνω, που μας αφήνω. Όμως αυτό δεν είναι αληθινό. Δεν υπάρχουν "άλλο ένα", δεν υπάρχουν παγωμένες στιγμές στο χρόνο, δεν υπάρχουν καν οι κοινές στιγμές μας, γιατί απλά δεν προλάβαμε να τις ζήσουμε. 

Σε γνώρισα και πίστευα ότι υπήρχαν πιθανότητες. Πίστευα ότι υπήρχαν άπειρες και ακόμα το πιστεύω. Όμως για σένα, για μένα, αλλά όχι για εμάς. Κάπου ανάμεσα στο εδώ και στο εκεί, στην αρχή και στο τώρα, στην απόσταση σου και στη δική μου, χαθήκαμε.

Λένε πως όταν σπάει κάτι, αν τα κομμάτια είναι αρκετά μεγάλα, το επιδιορθώνεις. Δυστυχώς όμως, καμιά φορά τα ήδη ραγισμένα κομμάτια μας, γίνονται χίλια κομμάτια. Δεν υπάρχει επιδιόρθωση. Μα όταν ανάψεις το φως, τα θρύψαλα του γυαλιού λαμπυρίζουν. Εκείνες τις στιγμές που τα κομμάτια που ήμασταν φωτίζονται από τον ήλιο, θα θυμάμαι μόνο το πόσο όμορφα ήταν. Πόσο όμορφα θα είναι πάντα, γιατί εσύ και εγώ ήμασταν μαγεία.