Νιώθω κάθε έκρηξη μέσα μου να παρακαλάει να αφεθώ και υπακούω κάνοντας ένα βήμα μπροστά.
Η φωνή του αγγίζει κάθε μου είσοδο και η καρδιά μου δέχεται την πρώτη δόση της από εκείνον.
Νιώθει... Καταλαβαίνω πως πλέον νιώθει.
Πλησιάζω κοντά του μα εκείνος απλώνει το χέρι του κάνοντας μου νόημα να σταματήσω.
Μένω ξέπνοη δύο βήματα μακριά του και καταπίνω ένα λυγμό ανικανοποίητης ευτυχίας.
Τα χείλη μου μισάνοιχτα διψούν για εκείνον και τα μάτια μου λαχταρούν να ανακαλύψουν ξανά κάθε του σημείο.
«Μείνε ακίνητη».
Στέκομαι μετέωρη μπροστά του, ανίκανη να μην υπακούσω σε εκείνον.
Νιώθω κάθε μου ανάσα να βγαίνει πνιχτή.
Κάθε χτύπος μου να γίνεται όλο και πιο βαρύς μπροστά του.
Κάθε σημείο στο κορμί μου αντιδράει και ζητάει από εκείνον τις υποσχέσεις που μου χρωστάει.
«Δεν θέλω να σε πονέσω. Φοβάμαι να σε πλησιάσω μη σου κάνω κακό».
Κοιτάζω το έντονο βλέμμα του και δαγκώνω τα χείλη μου προσπαθώντας να πνίξω κάθε μου αδυναμία.
Προσπαθώ να ρυθμίσω την φωνή μου μα εκείνη βγαίνει σαν ψίθυρος.
«Ξέρουμε και οι δύο πως δεν θα μου κάνεις κακό».
Χωρίς να περιμένω άλλο, μηδενίζω την απόσταση με δύο γρήγορα βήματά μου και στέκομαι απέναντί του σε απόσταση αναπνοής.
Έντονες φλέβες στον λαιμό του διαγράφονται κάνοντας τον να φαίνεται άγριος, μα κάθε άλλο.
Δεν είναι άγριος.
Είναι ο δικός μου έντονος...
Τα μάτια του στενεύουν πάνω στα χείλη μου και εντελώς ασυναίσθητα δαγκώνομαι ξανά πριν προλάβω να κάνω κίνηση και ορμίσω σε όλα εκείνα που ποθώ.
Οι μυς στους ώμους του σφίγγονται και καταλαβαίνω πως κρατιέται, καταλαβαίνω πως κρατάει το θηρίο μέσα του να τυραννάει την ψυχή του.
Μα δεν το θέλω αυτό.
Ξέρω πως δεν θα μου κάνει κακό.
Εξάλλου τα χέρια του είναι φτιαγμένα για να κλειδώνουν πάνω μου.
«Άσε με να σε αγγίξω».
Κοιτάζω το βλέμμα του και αιχμάλωτη μέσα του, παρακαλάω για όλα εκείνα που έχω ανάγκη.
«Σε παρακαλώ. Άσε με να σε αγγίξω. Το θέλω. Το έχω ανάγκη. Ξέρω πως δεν θα μου κάνεις κακό».
Το μόνος φως που βρίσκεται στον χώρο είναι εκείνο των ματιών του.
Κάθε σκιά γύρω μας έχει ήδη γίνει ένα, μη περιμένοντας άλλο την αναμονή.
Το άγγιγμα του βλέμματος του πάνω μου, μου προκαλεί εκείνη την μοναδική ανατριχίλα που νιώθω μόνο από εκείνον.
Νιώθω την ψυχή μου γυμνή μπροστά του και περιμένω να με αγγίξει, να με κατευθύνει, να μου δώσει το νόημα να αναπνέω τον ίδιο αέρα μαζί του.
Θέλω να κάνω την αδυναμία μου, δύναμή του...
Τον κοιτάζω στα μάτια περιμένοντας για μια του κίνηση και νιώθω τις μικρές αιωνιότητες να στροβιλίζονται γύρω μου.
Στέκομαι εκεί σε απόσταση αναπνοής από εκείνον με την καρδιά μου έτοιμη να σπάσει.
Πριν προλάβω να μιλήσω, πριν προλάβω καν να σταματήσω τις λέξεις να βγουν από το στόμα μου νιώθω την απόσταση ανάμεσά μας να μηδενίζεται.
Το χέρι του με εγκλωβίζει σα να ζητάει την άδεια μου για ζωή και με τραβάει πάνω του. Το κορμί μου συγκρούεται με το δικό του και κάθε έκρηξη χάνεται από την μαγεία της σύγκρουσης.
Νιώθω πίσω μου την γυάλινη τζαμαρία παγωμένη στο δέρμα μου μα δεν με νοιάζει τίποτα.
Αγγίζει το πρόσωπό μου, ανάβοντας κάθε μικρή σπίθα σε μια τεράστια πυρκαγιά.
Με κοιτάζει στα μάτια ρουφώντας κάθε εικόνα που βρίσκεται μπροστά του και δίχως να περιμένει άλλο, συγκρούει τα χείλη του με τα δικά μου.
Τυλίγομαι πάνω του και δέχομαι το φιλί του που τόσες στιγμές περίμενα.
Ρουφάει τα χείλη μου έντονα καθώς δαγκώνει σε κάθε ευκαιρία κάθε σημείο πάνω μου. Τα χέρια του αγγίζουν έντονα κάθε μέρος στο κορμί μου και η αγωνία έχει απλά εξαφανιστεί.
Χάνομαι στις ανάσες του καθώς αγγίζει την μέση μου σφίγγοντας το κορμί μου πάνω του.
Απορροφάω κάθε άγγιγμα, κάθε ανάσα, καθετί είναι δικό του.
Τα πάντα μας κλειδώνουν τόσο τέλεια και εναρμονισμένα όπως κάθε άλλη φορά.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
