Walls Could Talk

Μοναξιά: H Μάσκα Της Ανεξαρτησίας

Τόσες ιστορίες γραμμένες για εκείνον. Τόσοι πρωταγωνιστές και ήρωες που εξύψωσαν τον έρωτα δημιουργώντας φανταστικά ειδύλλια ανάμεσα σε πρόσωπα που ζούσαν εκείνη την φλόγα που λένε ότι τα καίει όλα, μαζί της και εσένα. Αν όμως υπήρχε μια ιστορία που έπρεπε να γραφτεί είναι εκείνη, με αυτούς τους πρωταγωνιστές και ήρωες που αποφάσισαν να ζήσουν χωρίς εκείνον, χωρίς τον έρωτα. Είναι δύσκολο λένε να τον βρεις και να μπορέσεις να τον ζήσεις.  Μα ακόμα πιο δύσκολο είναι να καταφέρεις να ζήσεις χωρίς εκείνον.

Πρόσωπα που κατά επιλογή αποδεσμεύουν συναισθήματα και χρόνο προς αυτόν, αδυνατούν να ενώσουν τις γραμμές των ορίων τους και να τον ακολουθήσουν. Εξάλλου έχουν μάθει να περπατάνε πάνω σε εκείνες. Δύσκολα πέφτουν στην παγίδα του. Φαίνεται τόσο δύσκολο να μπορείς να ζεις χωρίς συντροφικότητα και αυτό από δική σου επιλογή. Ναι μεν είναι κάτι που δεν το βλέπεις συχνά μα θέλει θάρρος. Πρόσωπα που έχουν πάρει τα χαστούκια τους από εκείνον τον έρωτα, είναι συνήθως εκείνοι που επιλέγουν να απέχουν από αυτόν. 

Η δέσμευση πλέον φαντάζει τόσο ριψοκίνδυνη για εκείνους, απειλώντας τον ίδιο τους τον εαυτό, ανάμεσα σε ξεχασμένα συναισθήματα και ξεχασμένες ιδέες για εκείνον. Λένε πως για να δημιουργηθεί ένας έρωτας χρειάζονται συναισθήματα ενθουσιασμού, κάτι που από επιλογή έχουν χαθεί στον όνομα αυτού, από εκείνα τα πρόσωπα. Χάνεται ο ενθουσιασμός και νομίζουν ότι κινούνται σε γραμμές ελευθερίας.

Είναι τεράστια ειρωνεία να νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος λόγω την αποδέσμευσης σου από τον έρωτα. Στην ουσία βάζεις τον ίδιο σου τον εαυτό σε ένα τριπάκι όπου αποκλείεις πιθανότητες και ευκαιρίες. Νομίζεις ότι κινείσαι με ελευθερία, μα μένεις εγκλωβισμένος ανάμεσα στους φόβους σου και σε συναισθήματα που αρνείσαι να ανακαλύψεις ή ακόμα να ξανανιώσεις. Πιέζεις τον εαυτό σου και απομονώνεσαι από ουσιώδης επικοινωνίες με πρόσωπα που μπορεί να σου προσφέρουν αυτόν τον ενθουσιασμό, μόνο και μόνο γιατί όταν βλέπεις ότι εκείνος σε πλησιάζει, εσύ τα χάνεις και εξαφανίζεσαι. 

Ξέρεις αυτό είναι το φυσιολογικό ως προς έναν βαθμό. Όταν γνωρίζεις έρωτες που όσο γρήγορα ήρθαν, έτσι αιφνίδια έφυγαν, απομακρύνεσαι. Σκοτώνεις πλέον μόνος σου τις ελπίδες σου για κάτι νέο, στο όνομα εκείνων των χαμένων ευκαιριών που σε γέμιζαν κάποτε. Παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό και μπαίνεις σ' ένα ταξίδι όπου έχεις την μοναξιά σου ντυμένη με την μάσκα της ανεξαρτησίας σου. Και όλα αυτά κατ επιλογή. Δεν είναι ότι δεν έχεις ανάγκη να νιώσεις, αλλά έχεις εκείνη την ανάγκη να τα νιώσεις όλα πολύ και δεν ικανοποιείς τον εαυτό σου πλέον με εκείνα τα μέτρια που σου παρουσιάζονται στην αρχή ως τέλεια ντυμένα με ενθουσιασμό. 

Έτσι σταματάς να δίνεις ευκαιρίες ακόμα και στον ίδιο σου τον εαυτό. Πριν καλά καλά αρχίσει κάτι, το τελειώνεις. Σκληρό, τόσο για εσένα τον ίδιο, όσο και για εκείνον που σε πλησίασε. Ξέρεις όμως, το να είσαι μοναχικός δεν σημαίνει ότι είσαι και δυστυχισμένος. Μαθαίνεις καλύτερα τον εαυτό σου και έχεις αυτογνωσία. Προστατεύεις τα θέλω σου και τις επιλογές σου. Έτσι λοιπόν, υπάρχουν και εκείνοι οι ήρωες στις ιστορίες. Συνήθως δεν τους αναγνωρίζεις. Μα αν θέλεις να τους καταλάβεις, πάρε στα χέρια σου εκείνες τις σελίδες που ζουν μέσα τους εκείνοι, διάβασε τα κεφάλαιά τους και μάθε πως είναι να ζεις με τόσο θάρρος, όπως αυτοί, σ' έναν κόσμο γεμάτο ειδυλλιακούς έρωτες.