Walls Could Talk

Σ' Έναν Κόσμο Γεμάτο Εγωιστές Έρωτες

Σήμερα θέλω να μιλήσω για εκείνες τις όμορφες ψυχές που ήρθαν τόσο ήρεμα στη ζωή μας, μα δεν θυμάσαι τις λεπτομέρειες τους. Δεν θυμάσαι το άρωμα τους ή την φωνή τους. Το βλέμμα τους ή τον τρόπο που σε άγγιξαν εξωτερικά τουλάχιστον. Μιλάω για εκείνους τους ανθρώπους που ήρθαν, περπάτησαν μέσα σου και άφησαν ίχνη στην καρδιά σου, στο μυαλό σου και στον τρόπο που πλέον ξεχωρίζεις τι έχει ουσία και τι όχι.

Είναι εκείνες οι ψυχές που σε πλησίασαν τόσο ήρεμα, χωρίς να υψώσουν τους τόνους τους για να κάνουν εντύπωση. Εκείνοι που σου χάριζαν μόνο χαμόγελα, ακόμα και όταν δεν είχαν την δύναμη να υψώσουν το δικό τους. Εκείνοι που σε βοήθησαν να κολυμπήσεις σ' εκείνον τον ωκεανό που ονομάζεται ζωή και δεν σε βούλιαξαν ποτέ. Εκείνοι που όσες θάλασσες και αν πέρασες, όσες πορείες και αν άλλαξες, έμειναν εκεί να σε παρακολουθούν, δίχως να σου αλλάζουν την πορεία σου. 

Αυτές λοιπόν οι ψυχές που όταν ακόμα αποφάσισες να απομακρυνθείς από κοντά τους, σε οδήγησαν με τον πιο όμορφο τρόπο, σε μία όχι και τόσο κοινή πορεία και σου ευχήθηκαν να έχεις ένα όμορφο ταξίδι. Αυτές οι ψυχές, κάποιοι θα πουν πως δεν νοιάστηκαν αρκετά για να μείνουν σε μια κοινή πορεία μαζί σου. Πως δεν ενδιαφέρθηκαν να μείνουν πραγματικά κοντά σου και σ' άφησαν να φύγεις. Μα είναι λάθος. Όταν αγαπάς κάποιον και τον νοιάζεσαι, τον αφήνεις ελεύθερο. Τον αφήνεις να χαράξει δική του πορεία, να κάνει λάθη, να μάθει από αυτά και να ζήσει δίχως δικούς σου περιορισμούς. Κάνεις στην άκρη και βλέπεις τον άνθρωπο σου, να μαθαίνει να ανοίγει τα φτερά του και να επιλέγει ο ίδιος τη ζωή του, ακόμα και αν εσύ δεν βρίσκεσαι μέσα σ' αυτή.

Ξέρεις κάτι αυτός είναι ο ορισμός της αγάπης. Να κάνεις τόσο θεϊκές κινήσεις για τον άνθρωπο που αγαπάς, μέσα σ' έναν κόσμο γεμάτο εγωιστές έρωτες και εντάσεις με άψυχες αδιαφορίες. Πολλές φορές μπερδεύουμε τι πραγματικά μας κάνει ευτυχισμένους, γιατί έχουμε συνηθίσει να παθιαζόμαστε και να γινόμαστε θύμα εκείνου του έρωτα που τάχα ήταν αγάπη. Μπερδεύουμε την αγάπη που προσφέρει ελευθερία, με μια ωραιοποιημένη αλλά όχι ιδανική έκφραση "είσαι δικός μου/είσαι δική μου". Αναζητάς την τάχα ελευθερία σε ξένους εγωισμούς. Όμως δεν είναι έτσι η αγάπη. Όταν αγαπάς μπορείς να ανήκεις σε κάποιον αλλά να είσαι ο εαυτό σου. Άσε τους περαστικούς έρωτες που σου έβαλαν φτερά μόνο και μόνο για να στα ξεριζώσουν στο όνομα ενός εγωισμού ή μιας παρόρμησης,αργότερα. 

Ξέρεις κάτι όμως, μέσα στη ζωή είναι δύσκολο να βρεις ξανά εκείνες τις ψυχές που στάθηκαν δίπλα σου, βουλιάζοντας τον ίδιο τους τον εαυτό για ένα σου χαμόγελο. Αυτές οι ψυχές έφυγαν τόσο αθόρυβα από τη ζωή σου, τόσο προσεκτικά δίχως να σε βυθίσουν με σκληρά λόγια και αντίο με δάκρυα στο πρόσωπο. Είναι που ακόμα και όταν εσύ δεν είχες καταλάβει τι υπήρχε δίπλα σου, εκείνοι γνώριζαν τι σημαίνεις για αυτούς και σε κράτησαν μέχρι τέλους. Και τώρα τους θυμάσαι, γιατί συνειδητοποιείς πως εκείνες οι θεϊκές κινήσεις τους, σου λείπουν. Εκείνοι που πραγματικά σε άγγιξαν και σε πρόσεξαν όσο ποτέ κανένας. 

Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι ξέρουν ν' αγαπούν. Δεν τους μπερδεύεις ποτέ με εκείνους που πέρασαν απλά για να σου αφήσουν ένα ανεξίτηλο σημάδι, γιατί δεν είχαν με τι άλλο να σε κάνουν να τους θυμάσαι. Εκείνοι έγραψαν πάνω σου με το άγγιγμα τους. Εκεί ξεχωρίζουν. Στα ίχνη που άφησαν τα βήματα τους μέσα σου.