Sevimli Mafyalar

Nerden Çıktı?

   Uzun zamandan sonra yeni bölüm sizlerle.Vote ve yorumunzu eksik etmeyin.:)

   Kapımın ısrarla çalınmasına rağmen o güzel uykuma veda etmek istemedim.

 '' Gökçe hanım babanız geldi. Sizi bekliyor.''

 Duyduğum sözlerle gözlerim, avını kapmak için ağznı açmış bir timsah gibi açık kalmıştı. Sonunda okula gidebilecektim. Kapının ardında ki sese '' Geliyorum'' diyerek yataktan kalktım. Pijamalarımı değiştirmedim. Elimi , yüzümü yıkadıktan sonra açık olan saçlarımı çokta sıkı olmayacak bir şekilde topladım.

 Babam her zaman tekli koltuğunda köşesini almıştı. Adamlarının hepsi saygıdan eleri önünde ayakta durmuş, başında dikiliyordu. Beni gördüğünde ayağa kalktı. Kollarını açıp ona sarılmamı bekliyordu. Bunu bile emreder şekilde yapması canımı sıkıyordu. Terliklerimi sürte sürte bir robot gibi kolarının arasına girmiştim.

  '' Nasılsın kızım?''

 Başımı göğsüne yasladığımdan sesini boğuk duymuştum. Kızım mı ? Demişti. Ah! Kızım demek. O mafya babasıydı. En acısıda, yanında  olan mafyaların babasıydı.Fakat bana bir baba değildi.

 '' İyi. Sen geldiğine göre okula gidebilirim artık.'' dedim kollarının arasından çıkıp, parlayan gözlerimle ona bakarken. Başını olumsuz şekilde salladı.

  '' Üzgünüm ama gidemezsin Gökçe. Okul senin için tehlikeli. Dışarı çakabilirsin. Çocuklar her anında yanında olacağından güvende olursun.Ama okula gittiğinde sınıfın içine girip seni koruyamazlar. O yüzden dersleri bir müddet daha evde göreceksin.''

 Ayağımda ki terlikleri sinirden bir yerlere fırlattım.

 '' Senin yüzünden hayatım cehenemme döndü. Anlıyor musun? Beni bu hayatının içine sürükledin. Annemde senin yüzünden öldü.Ve biliyor musun babaaa? Keşke sen ölseydin.''

Sinir krizine girmiştim. Bedenim titrerken, aynı anda cehennemin ortasında kalmışım gibi de yanıyordum. Kerem, kollarını bana sarmış sakinleşmem için sıkı sıkı tutuyordu. Alp ağbinin talimatıyla beni odama götürdü.

 Odama geldiğimizde sinirim hala taze ve bitmek bilmeyen öfkemse devam ediyordu.

  '' Defol Kerem. Sende ve şu lanet olasıca herkes defolsun. Hatta ben defolup gidecem. Ama malesef onu bile yapamıyorum.''

Kerem, kapıya yaslanmış çıkmamam için duruyordu. Kollarını birbirine bağlayıp, gözlerini bana odaklamıştı.

  '' Söyle hadi? '' diye bağırdım. Masamda ki kalemliğimi yere fırlatıp.

   '' Neyi? '' dedi diz çöküp yere oturuken.

 '' Ne kadar zavallı olduğumu. Tıkılıp kaldım. Okula bile gidemiyorum. Dışarı çıkacağım zaman bile tutsağım. Senin istediğinde buydu.Mutlusundur. Zafer artık senin.'' dedim akan göz yaşlarıma engel olamazken.

  '' Seni tutsak hayatından kurtarabilirim.''

 Gözlerimden akan yaşı elimin tersiyle sildim.

 '' Nasıl ?'' dedim burnumu çeke çeke.

Kerem'in yüzünde ki gülümseme beni şaşırtmış ve sinirlerimi dahada arttırmıştı.

 '' Anlaşma yapacaz Gökçe. Dışarı çıkarken yanında ben olacam. Onlar senin peşinde seni koruyorum  sanarken, sen istediğini yapıp özgürce davranacaksın.''