MY BOSS

2. Memories

"Εσύ είσαι ο κύριος Larowski;" τον ρώτησα πριν προλάβω να συγκρατήσω τον εαυτό μου. Μπράβο Anna. Καλή πρώτη εντύπωση. 

"Εμ ναι ..συγγνώμη ήμουν αγενής, δεν συστήθηκα " μου απάντησε και χαμογέλασε φιλικά.

"Δεν είναι του στυλ μου να φέρομαι έτσι σε μια κυρία" μου είπε και μου πρότεινε το χέρι του. Πήγα να ανταποδώσω τη χειρονομία αλλά προφανώς εκείνος έδειχνε αποφασισμένος να με 'αποζημιώσει' για την αγένειά του. Με το ένα χέρι του μου έσφιξε το δικό μου ενώ με το άλλο του χέρι με κράτησε  απαλά από την μέση και με φίλησε και στα δύο μάγουλα. Τα χέρια του ήταν ζεστά και η χειραψία του σταθερή και αποφασιστική. Πλέον ήμουν σίγουρη ότι τόσο κοντά που ήταν μπορούσε να ακούσει την καρδιά μου να χτυπάει. Πλησίασε αργά  για να με φιλήσει, τόσο κοντά στο πρόσωπό μου που  μύρισα την κολόνια του. Αχ, όχι, γιατί? Million του Paco Rabbane. Γιατί αυτή η κολόνια?

Flashback

Έλα που είναι επιτέλους? Στεκόμουν στην εξώπορτα του σπιτιού μου ψάχνοντας τα κλειδιά μου μέσα στο χαμό της τσάντας μου. Δίκιο είχε η μάνα μου που με έλεγε ανοργάνωτη. Η μύτη μου είχε κοκκινίσει από το κρύο και τα χέρια μου είχαν αρχίσει να γίνονται δυσκίνητα. Δεν ήθελα να χτυπήσω το κουδούνι γιατί ήταν περασμένα μεσάνυχτα και ο Stephan θα κοιμόταν ,κατά πάσα πιθανότητα. Είχα πάει στο σπίτι της Irene για μια "κοριτσίστικη νύχτα" και μάλλον το παρακάναμε με την ώρα. Είχαμε δει την τριλογία των Hunger Games, της δύο ταινίες των One Direction και το Believe του Justin Bieber που την ανάγκασα εγώ να δει. Όχι πείτε μου τώρα εγώ φταίω?

Ο Stephan ήθελε να με περιμένει να γυρίσω αλλά εγώ επέμενα να βγει με τους φίλους του ή κάτι τέτοιο. Τελικά αποφάσισε ότι μπορεί να έβλεπε το ποδόσφαιρο ή να έβγαινε για λίγο αλλά θα κοιμόταν νωρίς γιατί την επομένη είχε δουλειά το πρωί. Πάλι στον καναπέ θα κοιμάται, σκέφτηκα. Πάντα έτσι κάνει όταν βλέπει αγώνα στην τηλεόραση. Ξεχνιέται , κοιμάται στον καναπέ , την επόμενη μέρα τον πονάει η πλάτη του και μου ζητάει να του κάνω μασάζ . Ο γλυκούλης μου.

Να τα επιτέλους τα κλειδιά. Λίγη ώρα ακόμη και θα πάγωνα κυριολεκτικά. Άνοιξα την πόρτα ήσυχα για να μην κάνω φασαρία , περιμένοντας να δω ένα ο Stephan να κοιμάται στον καναπέ σαν μωρό αρκουδάκι. Όμως δεν ήταν κανείς στο σαλόνι. Περίεργο. Λες τελικά να έμαθε πως κοιμόμαστε στην κρεβατοκάμαρα, να έγινε το θαύμα των Χριστουγέννων έστω και λίγο καθυστερημένα ? Έβγαλα τα παπούτσια μου και περπάτησα στις μύτες των ποδιών μου για να μην κάνω φασαρία. Όταν ήμουν μικρή έκανα χορό έτσι είμαι πολύ αθόρυβη όσον αφορά τις κινήσεις μου . Πόσες φορές με έχει βρίσει η Irene επειδή ξαφνικά εμφανίζομαι μπροστά της από το πουθενά.