MY BOSS

13. Blame on me

Colton's POV

Το θυμάμαι πολύ καλά ότι κλείδωσα την πόρτα. Το θυμάμαι γιατί μου έπεσαν τα κλειδιά -δύο φορές- καθώς κλείδωνα την πόρτα και προσπαθώντας παράλληλα να κρατάω και το τηλέφωνο που μιλούσα με την Anna. Ταυτόχρονα όμως η πόρτα δεν έδειχνε παραβιασμένη. Κοίταξα την Anna και την είδα που κοιτούσε με απορία την πόρτα. 

"Μάλλον θα ξέχασα να την κλειδώσω " είπα ψέματα με ευκολία.

Μπορεί, σύμφωνα με τις πρώην γκόμενές μου, να μην ήμουν ικανός για πολλά αλλά αυτό μου το χαρακτηριστικό όλες μου το αναγνώριζαν. Γέλασα καθώς θυμήθηκα αυτή την ανάμνηση και το βλέμμα μου στράφηκε στην Anna. Ήθελα να είναι μια από τις επόμενες ή όχι? Εντάξει δεν λέω. Ωραίο σώμα είχε, ψηλή ήταν αλλά κάτι πήγαινε στραβά με αυτή την κοπέλα.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα γύρισε το κεφάλι της και με κοίταξε με τα καστανά της μάτια να καθρεπτίζουν το πρόσωπό της. Άραγε εκείνη πως με έβλεπε? Κούκλο βρε.. Όπως είσαι θα σε δει. Πως αλλιώς? Γέλασα στραβά ακούγοντας αυτή τη σκέψη. Υπερβολική αυτοπεποίθηση θα έλεγε κάποιος. Μπορεί. Αλλά μου άρεσε.

Με το που είδε το χαμόγελό μου, τα μάτια της ζέσταναν. Ήταν όμορφη. Τα μάτια της έκρυβαν ένα βάθος που κανένα πράσινο ή μπλε μάτι δε θα μπορούσε να κρύβει. Δεν ξέρω γιατί σε όλους αρέσουν τα ανοιχτά μάτια. Τα καστανά είναι αυτά που έχουν ενδιαφέρον.

Πέρασα το κατώφλι της πόρτας μου παίρνοντας πρώτος τα μάτια μου απο πάνω της. Δεν χρειάστηκε να κάνω πολλά βήματα για να καταλάβω ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Τα πράγματα, παρόλο που δεν υπήρχαν μεγάλες διαφορές, δεν ήταν όπως τα είχα αφήσει.

Τα περιοδικά που είχα αφήσει προσεχτικά το ένα πάνω απο το άλλο πάνω στον καναπέ, τώρα ήταν στοιβαγμένα άτσαλα το ένα δίπλα στο άλλο. Η κορνίζα με εμένα και την αδελφή μου που είχα πάνω στη βιβλιοθήκη ήταν στραβή έτσι ώστε αν κάποιος δεν είχε δει την φωτογραφία θα νόμιζε ότι ήμουν μόνος μου. Κοίταξα διστακτικά την Anna και την είδα που κοιτούσε τα περιοδικά. Μόλις κατάλαβε ότι την κοιτούσα γύρισε και με κοίταξε.

"Όχι και πολύ τακτικός, ε?" με ρώτησε συγκρατώντας ένα χαμόγελο. Ειρωνεία. Της χαμογέλασα απολογητικά μην ξέροντας τι άλλο να κάνω. 

"Έχεις πολύ ωραίο χαμόγελο. Νομίζω ότι πρέπει να χαμογελάς πιο συχνά." είπε και αμέσως μόλις τελείωσε την πρότασή της έβαλε το χέρι μπροστά στο στόμα της. Γέλασα ξανά, περισσότερο βλέποντας την αντίδρασή της παρά για τα λόγια που μου είπε. Μου το είχαν πει και άλλες αυτό.