Strijders van de Vrijheid© (SWR)

I

De greep van de stormtrooper vernauwt en ik gun hem een verbeten blik. Ik geef een ruk met m'n arm, maar de trooper trekt me alleen maar dichter tegen zich aan. 'Laat me los! Ik heb niets fout gedaan!' protesteer ik luidkeels waardoor de voortsjokkende massa korte blikken op ons werpt, maar snel weer verder loopt voordat het Keizerrijk hen op de vingers kan tikken.

Ik blik snel naar achteren om kort oogcontact te maken met Dax en Hanto die me toeknikken voordat ze de Joganvruchten in hun tas verstoppen. De verdwaasde verkoper knippert een paar keer met zijn ogen, maar vooraleer hij goed en wel beseft dat de zwartharige jongen en de Rodian zijn fruit stelen, hebben ze hun zakken al gevuld en nemen ze de benen waarna ze in de massa wezens verdwijnen.

'Hé, kom terug! Ze stelen mijn koopwaar!' schreeuwt de groen getinte Twi'lek de jongens achterna waardoor de stormtrooper die me vast heeft zich verbaasd omdraait. Dit is mijn teken.

Ik ruk met al mijn kracht mijn arm los en trap met alle hevigheid tegen zijn zij aan. De trooper kreunt en draait zich voorovergebogen naar me om waarna ik hem in zijn knieholtes stamp waardoor hij op zijn knieën valt. Met een korte zwier werk ik zijn lichaam bewusteloos tegen de grond.

De menigte om ons heen wijkt angstig voor ons uit terwijl sommigen blijven staan om geschrokken naar mijn zwaarbestrafte rebellie te kijken. Ik blik snel rond voordat ik de E-11 blaster van de grond pluk en de menigte in storm.

Ik ontmoet Dax, Hanto en Allyn op ons rendez-vous punt, vlak achter een groot magazijn en een paar blokken verder van de drukte van de wekelijkse markt. Met een trotse glimlach gooi ik het gestolen wapen naar Hanto toe die het zonder problemen uit de lucht weet te plukken.

Hij inspecteert het wapen en kijkt me met open mond aan. 'Is dit een E-11?' vraagt hij aarzelend waarop zijn donkere, ronde ogen zichtbaar groot worden door het ongeloof. Ik knik. 'Geen nepper deze keer.'

Dax draait zich naar me om terwijl hij over de krat schuift waar hij nonchalant is op geklommen. 'Heb je die gestolen van die stormtrooper die je meenam?'

Glunderende trots glijdt over mijn gezicht terwijl ik mijn schouders recht. 'Hij wist niet wat hem overkwam,' grijns ik ontspannen. Allyn fronst haar wenkbrauwen terwijl ze van de kratten tegenover Dax afspringt. 'Je beseft toch wel dat dat ons extra hoog op de lijst zet, hè Val?'

Ik schokschouder maar en leun nonchalant tegen de muur aan terwijl ik een tegenargument geef. 'Het is niet dat we nog niet zo hoog stonden. En trouwens, we kunnen altijd extra wapens gebruiken, toch?'

Dax knikt. 'Ik ben het met je eens. Allyn, als je hem echt niet wilt gebruiken kunnen we hem altijd nog voor een paar credits verkopen aan Jacen. Die koopt toch altijd alles wat geld op kan brengen.'

Dax springt van de kratten af en grijpt het wapen uit de handen van Hanto. 'Over Jacen gesproken, pak je spullen, we moeten de vruchten inleveren bij hem.'

Kreunend kom ik uit mijn leunhouding en vis mijn mantel uit de versleten rugzak die rond mijn schouder hangt. Eenmaal diep weggedoken onder de stof, gooien we de goedgevulde rugzakken op onze rug en nemen we de benen. We draaien de hoek om en lopen de smalle steegjes door, op weg naar de goed verstopte schuilplaats van Jacen onder Capital City, de hoofdstad van Lothal.

Oorspronkelijk ben ik geboren in Kothal, een andere grote stad hier een aantal klicks vandaan. Op drukke dagen was het er bijna over de koppen lopen, maar in normale dagen was er nauwelijks iets te doen. Mijn ouders zijn er gestorven in een opstand tegen de stormtroopers die ons huis binnenvielen. Het was een ware volkszuivering geworden van de wijk waarin we woonden. Huizen werden vernield en protestanten werden afgevoerd of vermoord. Ik was een van de weinigen die kon ontsnappen en Kothal voor altijd achter zich heeft kunnen laten.