Σκοτεινή , ολομαυρη ηταν ή μοίρα ενός μικρού, αραιό-κατοικημενου χωριού στα σύνορα Ρωσιας - πολωνιας καθώς μαύρα φορτηγά με μαύρα τζάμια το περικύκλωσαν . Εξίσου μαύρες σκυθρωπες φιγούρες ξεκίνησαν να βγαίνουν από τα επιβλητικά φορτηγά λες και ήταν όλα σκιές , μαύρα φαντασματα , μα κινούταν σαν καλολαδωμενες μηχανές . Οι στολές τους ήταν γεμάτες ακριβά όπλα και βομβιδες , τα πρόσωπα τους καλυμμένα με μάσκες , τα μάτια ανέκφραστα και ο βηματισμός γεμάτος δυναμισμό με τροπο που μαρτυρούσε κακό σκοπό . Ο παππάς που στεκόταν στην κορφή του πύργου σήμανε τις καμπάνες και πανικός σκορπίστηκε στο χωριό . Οι πόρτες της εκκλησίας άνοιξαν και όσοι ήταν στους δρόμους έτρεξαν για καταφύγιο , οι περισσότεροι τα κατάφεραν . Στα σπίτια επικράτησε ο ίδιος πανικός , ομαδικές δουλειές για να κρύψουν χρυσαφικά στα πατάρια και έπειτα να κρυφτούν και οι ίδιοι , όλοι οι κόποι άδικοι όμως καθώς κάθε σπίτι ριμαχτηκε , έγινε κομάτια , κάθε πατάρι και κρυψώνα βρέθηκε , ακόμα και οι πόρτες της εκκλησίας τινάχτηκαν με δυναμίτη . Στα γόνατα είχε πέσει ο παππάς με τα ματωμένα χέρια και προσευχόταν μία προσευχή της παιδικής του ηλικίας , μία που έμαθε από την μήτερα του . Ένας μαυροφορεμενος στρατιώτης στάθηκε μπροστά στον παππά στιγμιαία μα τον προσπέρασε , δεν ειρθαν για τους γέρους, δεν ήρθαν για τα χρυσαφικά ή για τα τρόφιμα ή τα εφόδιά . Ήρθαν για νέο αίμα για το ρωσικό Σωμα. Και κάθε μητέρα εκείνο το βράδυ σπαρταρουσε στο κλαμμα καθώς τους ξεριζωνανε τα μωρά από τα χέρια , μικρά μωρά από νεογνά ως τετραχρονα , τα πήραν όλα . Μερικές από της μαννες αντιστάθηκαν ως το τέλος και πλήρωσαν το τίμημα με της ζωές τους . Το χωριό, εκείνο το βράδυ , ξεγυμνωθηκε από κάθε τελευταία σταγόνα παιδικής αθωότητας και μέσα στα συντρίμμια και στις στάχτες ακουγωντουσαν μοναχα οι φωνές και τα κλάματα της μάνας, όλα τα άλλα ήταν παρά μόνο πνιχτοι ψίθυροι.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Πισω στην μυστικη υπόγεια βάση :
Ασπροφορεμενες νοσοκόμες σε φωτεινά -από τεχνητό φως- δωμάτια κουβαλησαν στα απαλά χέρια τους τα λερωμένα, δακρυσμένα , μπερδεμένα μωρά όπου τα φρόντισαν τά επλειναν και τα έντυσαν με στολές , όλα θα φορούσαν τα ίδια ρούχα εν ώρα εκπαίδευσης από δω και πέρα . Σχολικές δραστηριότητες και αυστηρά προγράμματα γέμισαν τα αθώα μυαλά των παιδιών καθώς μεγάλωναν κάτω από το τεχνητό φως της μυστικής βάσης .
Τα παιδιά δεν θα μάθαιναν ποτέ από αγάπη και τρυφερότητα καθώς τα άγγιγματα που λάμβαναν παραπέμπαν σε χάδια από ρομποτικές μηχανές παρά σε μητρικά. Τα εύθραυστα σώματα τους πέρασαν από σκληρές δοκιμασίες , βασανιστικά μπάνια - είτε παγωμένα είτε καυτά στο σημείο να σε κάνουν να κλαψεις - αποχή από κάθε παιδική χαρά , ακόμα και για ένα χαμόγελο σε μια ακαταλληλη στιγμή πληρωνες τιμημα με την βιτσα . Έτσι έμαθαν τα σώματα τους να αντέχουν στο κρύο , στον πόνο , στην καθε απόρριψη από την κοινωνία. Τα μυαλά τους από την άλλη ήταν κάθε άλλο παρά ελεύθερα. Ιστορικές πληροφορίες για πολέμους δηληριαζαν τα μυαλά τους , τα καθηλωναν σε σκληρές καρέκλες με της ώρες διχνοντας τους εικόνες πολέμου , θανάτου, μιζέριας, πόνου , εξουσίας ... Ή εκδίκηση και ο θάνατος έγινε όλη ή ζωή τους , εξουσία ο σκοπός τους . Και έτσι με τα χρόνια , κλέβοντας μία αθώα ψυχή δημιουργεις έναν δολοφόνο .
