" ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΗ"
". Σύντομα. Το καλο αργεί .Σε έχω απογοητευσει ποτέ?"
" Ποτέ. Μακαρι και τα παιδιά μου να ήταν τόσο σωστοί στην δουλειά τους όσο εσύ , Τζοναθαν . Αλλά δεν θα σε ξανα-προειδοποιησω. Κάντο. Αλλιώς θα υπάρξουν συνέπειες."
.............................
Ο Τζοναθαν μπήκε στη σουίτα τους για να δει κάτι που δεν είχε ξαναδεί , ποτέ, νωρίτερα ... Θα πρέπει να ήταν αρκετά αθορυβος διότι εκείνη δεν του έδωσε σημασία .
Ή Ρόζαλιν φορούσε ένα κορμακι μπαλέτου και ακολουθούσε τα βήματα της κοπελας στην μικρή τηλεόραση απέναντι της , τα μαυρα μαλλιά της ήταν πιασμένα πίσω για να μην πέφτουν στα μάτια της και τα γυμνά της πόδια ήταν σημαδεμένα και ματωμένα .
Κάνοντας μία σβούρα τον αντικρίσε και παραπάτησε πευτοντας πίσω . Από τον τρόπο που έπεσε τα μαλλιά της λύθηκαν και ανακατευτηκαν .
Της έδωσε το χέρι του για να σηκωθεί μα εκείνη τα κατάφερε μόνη της , γυρησε την πλάτη της σαυτον και συνέχισε να τεντώνεται .
" Από πότε χορεύεις μπαλέτο ?"
Δεν γύρισε να τον αντικρίσει , παρά μόνο κοιτούσε την οθόνη της τηλεόρασης .
" Από πολύ μικρή . Άρεσε της μητέρας μου, ήθελε να με κάνει παγκόσμιας κλάσης χορεύτρια μπαλέτου. Όταν παίθανε συνέχισα να προσπαθω για να πετύχω ... Μα "
Σταμάτησε να τεντώνει το σώμα της , συνέχισε να κοιτάει την οθόνη ...
" Δεν... Δεν με θεωρουσαν αρκετά καλή , με διωξανε . "
" Δεν συμφωνω μαζί τους . Είσαι όλο εκπλήξεις... "
Ή Ρόζαλιν χαμογέλασε μα εκείνος δεν το είδε . Συνέχισε να χορεύει .
" Γιατί δεν με κοιτάς, Ρόζαλιν ? Σου μιλάω"
Παίρνοντας την σιωπή της ως απάντηση την πλησίασε με γοργά βήματα και έκλεισε την τηλεόραση . Πιάνοντας την από τους ομους την γυρησε , κάνοντας την να τον κοιταξει στα μάτια .
Το βλέμμα της ήταν σχεδόν κενό από συναισθήμα , ψυχρό , τον πάγωσε . Δεν είχε ξαναλαβει τετοιο βλέμμα από τα δικά της μάτια, ποτέ . Τον παραξένεψε βαθιά ...
" Γιατι δεν μαζεύεις τα πράγματα σου , Τζόναθαν ? Όπου νανε φεύγετε για την εκδρομή με την τζεσικα..."
" Όχι μονάχα με την Τζες ... Είμαστε όλη ή τάξη , Δηλαδή , και εσύ . Γιατί δεν έρχεσαι ? "
