GÖLGEDEKİ DÜŞLER

3. Bölüm: Malefiz'in Uyanışı

Bu hikaye tamamen hayal ürünü olup gerçek kurum, kuruluş ve kişilerle ilgi ve alakası yoktur.

İyi okumalar.

"Her insanın arkasındaki gölgede bir kamburluk vardır."

****

Günümüz

Her aklın ve hayalin ötesinde kalan yıkık dökük harabelere benzeyen ruhumuz insanın sınırlarını aşabileceğini anlatan küçük bir simgedir. Her insan hayatı boyunca pişman olacağı bir şey yapar ve bunu 'keşke' sözcüğüyle derin bir hale getirir. Keşke dediklerimiz ise küçük şeylerde olabilir hayatımızı etkileyecek büyük şeylerde. Ben hayatımın dönüm noktasını bu kaza olarak tanımlayabilirdim. 

Bu kaza benim en büyük keşkelerimden bile büyüktü. Çünkü en büyük hatayı yapan kontrolsüzlüğümle bendim. O hata benden kardeşimi alma ihtimali yaratacak kadar büyük bir hataydı. Çok şükür ki Rabbim bizi birbirimizden ayırmamıştı. Ancak ikimizin de kabuslarını süsleyecek birçok travmaya ve acılara sebep olmuştu.

Geçmişi zihnimden uzaklaştırmak ve Miray'ı daha fazla üzmemek için anlatacaklarımı yarıda kesip derin bir nefes aldım. Kazadan sonra olanları şimdi anlatmaya hazır değildim. Kazadan öncesi benim için ayrı zorken kazadan sonrası daha da zorlu bir süreçti. Şimdilik ilk kısmı anlatmış olabilirdim ama sonrasını anlatmak benim için hiç kolay değildi.

Miray'ın dolan gözlerini gördükten sonra ona buruk bir tebessüm etmiş ve sıkıca sarılmıştım. O benim dostumdu. yaşadıklarımın ağırlığını daha fazla ona yükleyemezdim. Buna hakkım yoktu.

"Şafak" dedi kısık ama üzgün bir sesle benden ayrılırken "Sen neler yaşamışsın böyle?" diyerek sustu. Söylediklerimi aklından geçiriyordu. Detaylardan çok bahsetmememe rağmen kafası karışmıştı. Anlayabiliyordum.

"Bazen geçmişimiz geleceğimizin yolunu çiziyor Miray. Benim yolum o kazadan sonra çizildi. Aslında istemeden o yola çekildim çünkü o an tek düşünebildiğim şey Elif'ti. Ben kötü bir insan değilim ama en büyük kötülüğü kardeşime yaptım. Bu bana aciz hissettiriyor."

Aslında yaşadığımız şeyler seçimlerimizden ibaretti. Belki de o gün arabayı sürmeye devam etmek yerine kalabalık bir caddede durdursaydım olaylar farklı gelişebilirdi. Seçimim bir hayalin sonu ve bir acının başlangıcı olmuştu.

"Suçlama kendini. Biliyorum ki Elif için her şeyi yaparsın! Seni tanıyorum Şafak. O gün başka bir seçenek yaratmaya çalıştığını sen kendin söylüyorsun"

Hızlı hızlı konuşarak beni teselli etmeye çalışması yüzümde yeniden buruk bir tebessüm oluşturmuştu.

Başımı eğerek şu an ki duygu karmaşamı dindirmek istedim. Tekrardan derin bir nefes aldım. Bu düşünceleri kenara bırakmalı asıl olaya odaklanmalıydım.

"Şafak" diye seslenen Miray'a baktım tekrardan. Tereddütlü ve endişeli bakışları bedenimi turluyordu ki en son gözlerimde durdu.

"Kazadan sonra sen nasıl oldun?" bu soru beni geçmişe götürürken elim istemsizce kalbimin üzerindeki ameliyat izine kaydı. Bazen geçmiş geçmiyordu. Ellerimin titremesi bunu kanıtlar nitelikteydi.

"Geçmişte yaşadığım acıları hissetmek mümkün mü bilmiyorum ama hala hissediyorum ve canım çok yanıyor Miray. Sanki yeniden yaşar gibiyim o anları." dedim. Gözlerim bulanıklaşırken sesim titrek çıkmıştı. Elimi koyduğum yere bakıp yutkunan Miray ise yeniden beni omzuna çekmiş sıkıca sarılmıştı.

Birçok gece biri bana sarılırsa bu acıların hafifleyeceğini düşünmüştüm. Genellikle düşlediğim annemin kolları olurdu. Bu gece anladım ki birinin bana sarılması güzel bir histi ama acılarım hafiflemiyor, hala yerli yerinde içimi kanatmaya devam ediyordu.