Selçuk Kara

Bölüm 1

Anahtarı yavaşça çevirdim . Tahta kapı kolaylıkla açıldı . Gözlerimi devirdim . Ufak bir tokayla çok rahat açılırdı . Neyse evde çalınacak birşey yoktu . Eve girdim . Tahta döşemeler adımımla gıcırdıyordu . Duvardaki beyaz boya dökülmeye başlamıştı . Yerdeki yırtık halıyı saymıyorum bile ... neyse en azından kafamı bir yere sokabiliyordum buna da şükür . Salona geldiğimde yırtık koltukta annemin yattığını fark ettim . Uzun beyaza çalan saçları her tarafa dağılmıştı . Narin yüzü çökmüş ve bedeni daha da solmuştu . Daha 40 yaşında bile olmamasına rağmen yaşlı bir kadından farkı kalmamıştı . Odama girdim ve battaniyemi aldım . Salona elimden geldiğince sessizce girerek battaniyeyi annemin üstüne örttüm . Tam gideceğim sırada annem yeşil ve yaşlı gözlerini açtı . Önce benim yeşil gözlerime ardından da battaniyeye baktı . Hiç konuşmadı ve battaniyeyi yere itti sırtını bana dönüp geri yattı . Gözlerimin dolduğunu hissettim . Sanki biri kalbimi parçalamış gibiydi . 7 yıl önce hiç böyle değildi . Annemin soğuk tavırlarına alışmış olmam gerekirken hala alışamamıştım . Babam öldüğünden beri bana sadece para verirdi . Bazen o yeşil gözleri öyle büyük nefretle dolardı ki korkardım . Battaniyeyi yerde bıraktım ve hızlıca odama gittim . Kendimi eski siyah tek kişilik yatağına attım . Yarın okul başlıyordu . Cehennem yeniden ayaklarıma geliyordu . Bir şarkı sözü aklıma geldi " Sevilmek için iyi olmak yetmiyor " alt dudağımı dişledim . Neden böyle şeyler beni buluyordu ? Ne suç işlemiştim ? 7 yıldır cevap bulamadığım soruları tekrar sordum . Evet yine cevabım yoktu ... gözlerimin kapandığını hissettim . Bu gün benim Doğum günümdü . Babamı düşündüm ,eski annemi ve de o olaydan önceki mutlu ailemizi ... gözlerimden yaşlar dökülmeye başladı . Boğuk bir hıçkırık boğazımdan çıktı . Biz bunu hak etmemiştik .Keşke abim uçkuruna sahip çıksaydı . Keşke o güzel günlerin kıymetini bilseydi ! Bir hıçkırık daha boğazımdan çıktı . Ben annemi istiyordum ! Başımı okşayıp herşeyin geçeceğini söylemesini istiyordum ! Ama biliyordum ki asla böyle birşey olmayacaktı . Annemin o nefret solu bakışlarını hiçbir zaman unutamayacaktım . Nefes almak ağır geliyordu . Destek olan hiçkimse yokken neden hala yaşıyordum ki ? Hayır ! Umudumu kaybetmemeliyim . Henüz değil . Herşey iyi olacak . Belki bu gün değil ama bir gün ...