Nefret ediyorum hastane korkusundan. Kapıdan adımımı attığım an yüzüme tokat gibi geliyor koku. Canımın acıdığını hissediyorum anında. Nefesim kesiliyor o koku yüzünden. İçime çekmek istemiyorum o pis kokuyu...
Merdivenlerden yukarı çıkmaya başladım. Etrafta ki insanlara baktım; kimi endişeyliydi,kimi neşeli... Ağlayan küçük çocuklar bir yanda, gülüp koşuşturan çocuklar bir yanda. Acaba etrafta koşuşturan çocuklar nerde olduklarının farkında olsalar yine böyle neşeyle koşuştururlar mı ki?
Yoğunbakım odalarının olduğu yere geldim. Adımlarım yavaşlamıştı. İleri gidiyordu bedenim ama ruhum koşarak geri kaçıyordu. Bir odanın önünde durdum ve camdan içeriye baktım. Canımın içi orda yatıyordu. Gözlerimden akan yaş beni aniden ürpertmişti. Yanıma bir hemşire yaklaştı ve onu takip etmemi söyledi.
Odaya girdiğimde fazla durmamamı söyledi. Yavaş yavaş ilerledim ve yatağın yanına çöktüm. Canımdan can gidiyordu güzel kızım orda can çekişirken. İpek saçlarına dokundum, yüzünü okşadım. Ellerini sıkıca tutarak öptüm onu başından. Cennet kokulu yavrum benim. Aç gözlerini annem, ben burda yanındayım... Sensiz nefes alamıyorum.
Birden makineler ötmeye başladı. Ne olduğunu anlayamadan beni dışarı çıkarttılar. Içeriye hemşire ve doktorlar doldu. Hepsi bir şeyler yapıyordu bense yalvarıyordum Rabbime onu bana bağışlasın diye. Birden durdular... Niye duruyorlar? Kızımı kurtarın o daha küçük, daha çok şey yaşayacak. Doktor kurtar kızımı! O daha ufacık... Hemşire sakin olmamı söylüyordu. Nasıl sakin olurum ordaki benim bir parçam, kızım...
Doktor örtüyü kapattığı an bitti her şey. Kalp atışlarımı kulaklarımda hissettim. Etrafımda ki sesler buğlanmaya başladı, hiçbir şey anlamıyordum. Durmuştu benim için zaman. Dayanamadı kalbim sensizliğe bir saniye bile görüyor musun KIZIM?
Yorumlarınız beni çok mutlu ediyor. Herkese çok teşekkür ederim. Beni o kadar mutlu ediyorsunuz ki bilemezsiniz. İyi ki varsınız... ♥♥♥♥♥♥
