Een verhaal van 3 jonge duitse soldaten.
Het begin van een reeks verhalen over 3 jonge duitse soldaten die wanhopig proberen te overleven tijdens de tweede wereldoorlog.
Hebben ze deze oorlog ooit gewild?zeker niet maar hun jeugdig optimisme zijn ze...
November, 1941 Sovjet Unie 70 km ten westen van Moskou
Rijen van zwarte schimmen, weggedoken onder hun vroegtijdige camo-zeil strompelde langs de weg...of wat er van over was...
Het regende al dagen aan een stuk en de wegen waren zwembaden van modder geworden. Wat verderop zag ik een paard wegzakken in de modder...het arme beest probeerde paniekerig weg te komen maar zakte alleen maar dieper weg, zijn berijder die nog net op tijd had kunnen wegspringen keek toe naar het tafereel en pakte uiteindelijk zijn pistool. Ik draaide mij om en liep verder
BLAM!!!
Kesseler liep voor me, als een zielige zak aardappelen Zoog hij aan zijn sigaret. He Kesseler! Wat ga jij doen als we in moskou zijn? De dames gaan opzoeken zeker? " Hou toch je vorte bek Wulf, we gaan die kutstad nooit bereiken, Ivan laat ons nooit binnen." Jah...Kesseler... Even pessimistisch als altijd.
De feldwebel liep tussen de rijen door en riep : " Hier is onze nieuwe positie, graaf je zo goed mogelijk in want we blijven hier tot de tanks eindelijk los zijn!" Ik liep achter Kesseler aan, we liepen het bod in op een goede plek om ons schuttersputje te graven. Alhoewel Kesseler en ik totaal tegenovergesteld karakters hadden zaten we toch altijd samen, hij was de enigste waar ik me veilig bij voelde, die ik vertrouwde.... Ik denk dat je dat dan een vriend noemt.
We groeven een grote put in de drassige bodem volgens de vuistregel: twee scheppen naar de vijand en één naar de aflossing. We spande een zeil erover en bedekte het met alles wat we op de grond vonden...comfortabeler konden we het niet maken
Voorlopig zaten we hier vast tot de tanks uit de prut waren. Ondertussen sijpelde de regen nog tussen de bomen door en af en toe zag je iemand van de ene put naar de andere spurten. Het was donker in het bos maar juist voorbij de boomgrens was alles zo ongelooflijk licht dat het zeer deed aan je ogen. We keken uit over een grote open plek met aan de andere kant nog meer bos en nog meer Ivans....
Vandaag wordt er niet geschoten...zelfs Ivan voelt zich te miserabel om iets te doen. Overdag werkte we aan een loopgraaf vlak aan de boomgrens die we versterkte met omgehakte dennenbomen... Het begon er meer en meer op te lijken dat we hier nog wel een tijdje bleven. 'S nachts zaten we over de open plek te kijken, luisterend naar wat Ivan zei, ze zaten zekee 1000m verderop maar als we russisch verstonden zouden we perfect weten wat ze zeiden.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
