หลังจากที่ผมทำธุระเสร็จก็เดินลงยังชั้นล่างเห็นจีมินนั่งกอดตุ๊กตาโดเรม่อนอยู่มองมาทางผม
"มองไร??"
ผมมองจีมินกลับไปอย่างหาเรื่อง
"..."
"กูถาม!!"
"จีมินรู้สึกเหนียวตัว"
"เหนียวตัวก็ไปอาบน้ำสิครับ รอใครมาตัดริบบิ้นมิทราบ"
ผมพูดจากวนประสาทก่อนที่คนตัวเล็กจะวางตุ๊กตาลงและเดินขึ้นห้องไป
"รีบๆด้วยล่ะ กูหิวข้าวยังไม่ได้แดกอะไรเลยเนี่ย"
"ได้ จีมินจะรีบอาบ"
พูดเสร็จก็วิ่งขึ้นห้องไปทันทีส่วนตัวผมก็มานั่งหน้าทีวีกดเปลี่ยนช่องไปมา
ถึงตาจะมองทีวีแต่สมองกลับคิดเรื่องเมื่อสักพักที่ผ่านมา
ผมรู้ว่ามันไม่ถูกต้องกับการล่วงเกินเด็กพี่เพิ่งรู้จักกันสองวัน
แต่จะให้ทำไงได้ละครับก็ฮอร์โมนมันพุ่งนี่น่า
จะโทษผมคนเดียวไม่ได้นะครับต้องโทษไอ้เปี๊ยกด้วยที่ชอบเถียงคำไม่ตกฟากเลยจัดการสั่งสอนซะ
นี่แค่เด็กๆนะครับ ถ้ายังหน้ามึนเถียงผมอีกจะจัดไม่เด็กให้เลยครับ
ผ่านไปสักพักจีมินก็ลงมาในชุดใหม่
"ช้า ไส้กูกิวหมดละ"
ผมลุกขึ้นเดินเข้ามาในครัวก่อนจะเอาอาหารที่แม่ทำไว้ออกมา
จีมินเดินตามผมเจ้ามาติดๆก่อนจะนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับผม
ผมตักข้าวของตัวเองกับจีมินและยื่นให้จีมิน
"ขอบคุณครับ"
ผมกับจีมินนั่งกินข้าวกันแบบไม่มีใครพูดอะไรออกมา
บรรยากาศดูน่าอึดอัดขึ้น ผมแอบมองจีมินเป็นระยะ ไม่รู้น้องมันจะรู้สึกอย่างไรกับเรื่องที่ผ่านมาสักพัก
"พี่กุกทำแบบนี้ตั้งแต่ ป.สามหรอ??"
พรวดดดด
VOCÊ ESTÁ LENDO
(Kookmin) พี่กุกทาสน้องจีมิน
Fanfic"ทำไมพี่กุกพูดไม่เพราะเลยอ่ะ" "กูพูดไม่เพราะแล้วจะทำไม" "แม่ไม่สอนหรือไง" "ย๊า!! ไอ้เด็กนี่ อย่าลามปามแม่กู สมัยเนี้ยใครๆเขาก็พูดกันมึงกูเนี่ย" "..." "ทำไม มองหน้ากูทำไม" "..." "ยัง ยัง ยังมองไม่ละ..." "กรี๊ดดดดดดดดดดดดด"
