Dubbel

30.

Een meisje grijnst. ‘wat moet een mens tussen de wolven?’ ik glimlach. ‘ik ben Lillyann.’ ‘nou Lillyann, ik ben je grootste nachtmerrie.’ Ze krabt me gezicht open met een voldane grijns. ‘ik denk eerder dat ik jouw grootste nachtmerrie ben.’ Haar grijns verdwijnt. ‘je herstelde in een paar seconde!’ ‘laat me voortaan dan ook uitpraten slimpie, ik ben Lillyann, half vampier, half wolf.’ Haar ogen worden groot. ‘DAT KAN NIET! JE LIEGT!’ ik trek een wenkbrauw op. ik zie in haar ogen de twee oortjes op mijn hoofd weerspiegeld. “NU!” het hele vampierleger is compleet. Ze schrikt nog erger. Ik leg mijn hand op haar schouder. Ze stort in en eindigt als een hoopje as. ‘PAK HAAR!’ schreeuwen een paar vampiers. Ze springen op me en rukken zo hard als ze kunnen aan mijn ledematen. Maar er gebeurt niks. ik sprijd mijn handen en ze vliegen door de lucht. een paar wolven pakken ze uit de lucht en bijten ze dood. Ik blaas een paar vampiers op. vraag me niet hoe maar het gebeurd gewoon. dan staat hij voor me. ademloos kijken we elkaar aan. tegelijk buigen we naar elkaar toe. Ik vergeet alles om me heen. het enige wat nog bestaat is hij en ik. als zijn lippen de mijne raken is het alsof er vuurwerk in me losbarst. Hij slaat zijn armen om me middel. Ik sla mijn armen om zijn nek. langzaam gaat onze kus over in een zoen die ruw word versoord door een wolf die ons uit elkaar trekt. “doe hem niks aan!” ik kijk de wolf smekend aan. “waarom niet! HIJ IS HUN LEIDER LILLY!” “hij is mijn buddy.” “serieus?” “nee ik ga zomaar iemand zoenen op t slagtveld!” “laat hem zijn troepen terugtrekken!” ‘we zouden het fijn vinden als je jouw troepen terug wilde treken.’ De jongen likt zijn lippen. ‘weet je wel niet tegen wie je het hebt!’ ‘mmmh… een dude.’ ‘ik ben James Dark, de zoon van DE Dood.’ ‘ik ben Lillyann White.’ Hij kijkt me sprakeloos aan. ‘jij…’ stamelt hij. ‘haal je troepen weg of we vechten tot het einde, dat wij uiteraard winnen want wij hebben mij, niemand zou het overleven van jouw kant.’ “mooi zegt Lilly.” ‘dus wat doe je? Lijd je jouw leger de dood in?’ ‘nog nooit heeft iemand het tegen me op durven nemen!’ ‘voor alles moet een eerste keer zijn.’ met zijn handen pakt hij mijn hoofd vast en drukt een kus op mijn lippen. Nog een en dan zoenen we weer. “Lilly? Fix je het nog of wat?” “mmmh… ik ben bezig” “dat zie ik ja.” Ik begin te lachen en stop onhandig de zoen. ‘waarom lach je?’ ‘Jake.’ Grinnik ik. ‘ik heb hem anders niet gehoord hoor…’ ‘maar ik wel.’ Ik wijs op me hoofd. ‘ah die manier.’ ‘stop dit.’ ‘dan denken ze dat ik een slappe leider ben.’ ‘dat denken ze al.’ Hij zucht. ‘ik kan me toch niet laten ompraten door een meisje? Ik ben immers de zoon van de Dood…’