Ο Χειμωνας μιας Νεραιδας! - ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ & ΝΕΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ

Η αρχή του τέλους

Η Νεφέλη έκανε ένα ζεστό μπάνιο, και τυλιγμένη με την πετσέτα της γύρισε στο δωμάτιό της. Κάθισε σταυροπόδι στην άκρη του κρεβατιού της και μοίρασε την αμοιβή της σε τέσσερα ίσα ποσά.
Το ένα μερίδιο μπήκε στην τσάντα της, το άλλο στην άκρη για λογαριασμούς, το τρίτο στο συρτάρι της για ώρα ανάγκης και το τελευταίο το έκρυψε σε ένα μικρό φακελάκι.
Σκούπισε σχολαστικά το σώμα της και στάθηκε μπροστά από τον ολόσωμο καθρέφτη. Άνοιξε τα φύλλα της ντουλάπας της και κοίταξε μέσα. Πλέον, είχε αποκτήσει κάποια καλά, καινούρια κομμάτια στην γκαρνταρόμπα της. Με ένα μικρό δάνειο από την κυρία Αγγελική, είχε εμπλουτίσει τον ρουχισμό της και ένιωθε επιτέλους σαν κορίτσι της ηλικίας της με ένα αξιοπρεπές μαύρο φόρεμα, με μερικές όμορφες μπλούζες και κάποια έξτρα καλλυντικά.
Ξεκρέμασε ένα στενό μαύρο φόρεμα κι αρκέστηκε σε αυτό. Η πετσέτα έγινε λιμνούλα γύρω από τα πόδια της και όμορφα θυληκά εσώρουχα έντυσαν το κορμί της. Μετά από λίγο πήρε σειρά το φόρεμα και οι γόβες της.
Έμεινε για λίγο να θαυμάζει τον εαυτό της στον καθρέφτη και να χαμογελά.
Την χρειάζεσαι την έξοδο αυτή κορίτσι μου! Δώστου να καταλάβει!
Πήρε ένα δύο πραγματάκια που χρειαζόταν για το μακιγιάζ της και σύντομα ήταν έτοιμη. Όμορφη, διαφορετική αλλά πάντα η ίδια Νεφέλη.
Έπιασε με το ένα χέρι το δερμάτινο μπουφαν της και το μικρό μαύρο τσαντάκι της και κλείνοντας το φως, κατέβηκε στο σαλόνι όπου η μητέρα της γελούσε με μια παλιά ελληνική ταινία.
- Αυτή η σκηνή με τον Χατζηχρήστο είναι μοναδική. Κάθε φορά γελάω! γέλασε η Νεφέλη χαζεύοντας για λίγο την σκηνή.
Η κυρία Αγγελική έστρεψε το βλέμμα της στην κόρη της και έμεινε εκεί να την κοιτά με θαυμασμό. Σηκώθηκε αργά, στρώνοντας καλύτερα την ζακέτα που είχε ριγμένη στους ώμους της και πλησίασε το παιδί της.
- Κορίτσι μου, τι όμορφη που είσαι;
Η Νεφέλη της χαμογέλασε και άφησε τα πράγματά της στον καναπέ.
- Ευχαριστώ μαμά μου.
Έριξε μια ματιά το ρολόι και βλέποντας πως είχε ακόμα χρόνο, κάθισε στον καναπέ.
- Έλα να κάτσουμε λίγο μαμά μου.
Η κυρία Αγγελική κάθισε δίπλα της και της χάιδεψε τα μακρία μαλλιά της.
Η Νεφέλη έβγαλε από το τσαντάκι της και της έδωσε ένα φάκελο.
Η μητέρα της μόλις κατάλαβε τι της έδινε το παιδί της αρνήθηκε.
- Ακουσέ με. Άρχισε η Νεφέλη και έβαλε στην χούφτα της τα λεφτά.
- Τόσα χρόνια στερείσαι και δουλεύεις ασταμάτητα για να μπορώ εγώ να πάρω το πτυχίο μου. Γύρισα και μου έδωσες λεφτά για να μπορώ να είμαι καλοντυμένη στη δουλειά. Πάρτα μαμά μου. Αυτά είναι για σένα να περιποιηθείς τον εαυτό σου. Πάνω, στο συρτάρι μου το πρώτο, έχω άλλα για τους λογαρισμούς. Πάρε όσα χρειάζεσαι και κάνε τα κουμάντα σου.
Τα μάτια της κυρίας Αγγελικής έτρεχαν ασταμάτητα και κοιτούσε την κόρη της με μια ευτυχία που κατάφερε να την μεγαλώσει με τέτοιες αρχές και αξίες.
- Ήρθε η ώρα να σε φροντίσω εγώ μαμά.
Η κυρία Αγγελική έδωσε μια ψεύτικη ξυλιά στον ώμο της κόρης της.
- Παλιοκόριτσο. Δεν γέρασα ακόμα τόσο πολύ! την κορόιδεψε.
- Ρε μαμά, δεν εννοούσα αυτό. Εννοώ, πως τόσα χρόνια παλεύεις για μένα. Καιρός λοιπόν να βοηθήσω και εγώ. Έτσι για να ξεκουραστείς και που ξέρεις, να βρεις και κανά γαμπρό.
Τον κυρ Μανώλη.
Η μητέρα της γούρλωσε τα μάτια και σηκώθηκε πάνω.
- Έναν άντρα αγάπησα εγώ και τέλος.
Η Νεφέλη την μιμήθηκε.
- Καλά, δεν θα το συζητήσουμε αυτό τώρα.
- Εσύ κοίτα να βρεις να μου φέρεις κανά καλό γαμπρό γιατί σε βλέπω σε κανά μοναστήρι.
Η Νεφέλη χαμογέλασε συμβατικά και άρχισε να φορά το μπουφάν της.
Πώς να έλεγε στην μάνα της πως είχε ήδη βρει γαμπρό και πως ήταν και το αφεντικό της;