am i wrong?

b o y s i n l u v

Jak zwykle zabrakło mi pożegnania. Yoongi spał, więc wyszedłem z domu bez słowa, nie chciałem go budzić. Zostawiłem w szatni swoje rzeczy, ubrałem roboczy uniform i ustałem za barem. Noc dłużyła się w nieskończoność. Co chwila przybywało gości, znurzone panie czekały na odpowiednio przystojnych panów. Nalewałem kolorowe drinki do wymyślnych szklanek i starałem wyprosić napiwek. Byłem tylko marnym statystą w historii tej nocy.

Około godzinę przed północą w progu wejścia stanął czarnowłosy chłopak. W ciemności nie było widać jego twarzy. Krążył po klubie, ale ostatecznie zniknął w tłumie, tyle go widziałem.

Miałem chwilę przerwy, więc usiadłem na miejscu przy barze. Wyciągnąłem telefon, instynktownie czekałem na sygnał życia od mojego chłopaka. Nie doczekałem się.
Wokoło baru zbierało się bardzo dużo ludzi. Dziękowałem w duchu, że to nie ja muszę ich obsługiwać. Niespodziewanie poczułem na sobie czyjąś dłoń. Odwróciłem się i rozpoznałem we wcześniej widzianym chłopaku Min Yoongiego. W mojej głowie krążyło wtedy wiele myśli, różne emocje napływały do mojego serca. Co on tu robi? Czemu dopiero teraz do mnie podszedł? Zazdrość przysłoniła zdrowy rozsądek.
- Co ty tu robisz?

- Proste, odwiedzam mojego chłopaka, Hoseok.

Uśmiech jaki wtedy zobaczyłem sprawił, że zapomniałem o całej zawiści. Słowa, które wypowiedział rozbrzmiewały w moich uszach. Różowa poświata padała na jego twarz. Usta były mocno zaciśnięte, a w oczach widniała determinacja. Min Yoongi tu był, dla mnie.

Przez reszte mojej przerwy całowaliśmy się w szatni. Min Yoongi przycisnął mnie do ściany i obdarł ze wszelkiej nieśmiałości. Całował mnie, a ja starałem się zapamiętać ten dotyk na zawsze. Bałem się, że kiedyś może mi tego zabraknąć. Potem Min Yoongi zniknął. Wrócił do domu, chyba potrzebował ode mnie inspiracji. Stojąc za barem czułem na swoich barkach brzemie podniecenia, jakie zostawił na mnie chłopak. Nie mogłem doczekać się powrotu do domu. On zawsze będzie na mnie czekać.

Min Yoongi tu był, dla mnie.