Do trzech razy szukać...

5."Posikana"

08.01.2017

Nie wiem co mam myśleć na temat całej tej sytuacji...Czekam na rozmowę z Bartkiem. Rozmowę z prezesem. Zaakceptował moje podanie i zaprosił na spotkanie w jego biurze. Szczerze mówiąc to jestem posikana ze strachu. Nie dlatego, że zaraz dowiem się, że moje doświadczenie jest gówniane i nie mam pracy. Boję się kolejnego spotkania z tym mężczyzną. Wtedy przy windzie był ze mną pan Albert. Jechałam tą windą z nim i się nie odzywałam. Spaliłam kompletnego buraka i siedziałam cicho. Potem dosłownie wybiegłam z firmy wyglądając jak ofiara losu. Teraz siedzę w tej cholernie obcisłej i niewygodnej sukience i czekam na spotkanie z przeszłością...

-Ej wchodzisz!-straszna sekretarka Sandra wybudziła mnie z transu.

Wstałam ze skórzanej kanapy i na miękkich nogach podeszłam do drzwi. Serio zaraz się posikam. Dobra Ala! Raz, dwa, trzy! Otworzyłam drzwi z hukiem przez co znowu zrobiłam z siebie idiotkę.

-Dzień dobry Alicjo.-kurrr...

-Witam.-podałam mu swoją dłoń, a on ścisnął ją tym swoim wielkim łapskiem. Serce waliło mi jak cholera. Czułam, że jest mi niedobrze. W dodatku mój nastoletni koszmar gapi się na mnie i dokładnie lustruję. Widzę jego szczupła twarz, której widnieje kilkudniowy zarost. Dalej ma te swoje brązowe włosy tylko teraz nie sięgają mu do ramion, a ma je krótko ścięte po bokach a na górze lekko postawione.Dalej ma tą bliznę na lewej brwi. Jest trochę wyższy niż kiedyś. Dalej jest bardzo szczupły, ale wydaje mi się bardziej umięśniony. I ten uśmiech...za dużo wspomnień.

-Usiądziemy?-nie wydusiłam z siebie żadnego słowa tylko pomachałam nieśmiało głową.

-A więc co cię tu sprowadza?-

-To pytanie retoryczne przecież sam mnie pan tu zaprosił.-jego śmiech dalej taki sam.

-Plus za spostrzegawczość. I Ala możesz mówić po imieniu przecież nie znamy się od dziś.-

-Próbuję zachowywać się profesjonalnie.-

-Taka młoda i od razu profesjonalistka.-

-Jestem tylko młodsza od pana o 3 lata. Większość pana pracowników jest od pana o wiele starsza niż pan ode mnie.-wzbudza we mnie to okropne uczcie złości i... no właśnie czego?

-Widzę, że dowcip się wyostrzył.-jak zawsze sarkastyczny dupek.

-Trzeba się umieć bronić. Ale ja chyba nie przyszłam na pogaduszki tylko na rozmowę o prace.-

-Ale to pogaduszki ukazują mi jak inteligenta jesteś.-

-No dobrze dziękuję, ale nie chce pan pytać o wykształcenie czy coś?-

-Alicjo świetnie pamiętam twoje zamiłowanie do prawa w liceum i jak wyciągałaś mnie z większego gówna niż jakieś firmowe pozewki.-nie zaprzeczę. Ten idiota zawsze się w coś pakował.

-Tak, ale mam wiele do zaoferowania.-

-Wiem, dlatego chcę to zobaczyć w praktyce.-

-W sensie?-

-W sensie zatrudniam cię na okres próbny. Będziesz pomagać Albertowi, a potem zobaczymy.-

-Czyli mam pracę?-NIE WIERZE

-Czyli masz pracę. Liczę, że mnie zaskoczysz i nie zawiedziesz.-

-Oczywiście! Będę pracować bez przerwy i pana nie zawiodę!-

-Tak, ale mam jeden warunek.-

-Jaki?-

-Mów mi po imieniu bo czuję się staro.-

-Oczywiście Bartłomieju. Nasza rozmowa już skończona?-

-Myślę, że tak. Widzimy się jutro w pracy.-

-Oczywiście.-

Energicznie wstałam z krzesła i zabrałam swoje rzeczy. Nie spieprzę tej roboty. To jedna z lepszych posad w tym mieście i nic mi jej nie zabierze. Nawet jakieś cholerne wspomnienia z tym draniem! Byłam już blisko wyjścia kiedy zatrzymał mnie jego głos.

-Mmm...Ala?-

-Tak?-

-Bo ja chciałem zapytać...znaczy pogadać...w sensie o tamtej sytuacji po imprezie...-

-Nie.-moje szczęście uciekło w jednej chwili.

-Ala ja...-

-Nie chcę o tym rozmawiać.-

Chciałam szybko nacisnąć klamkę i wyjść, ale on był szybszy. Znowu to robił. Spowodował strach i przerażenie.

-Ja nie wiedziałem co robię.-

Nagle zawinął materiał mojego rękawka do góry i ukazał cienką, ale widoczną i głęboką  bliznę na moim lewym ramieniu. Przejechał po niej palcem, a ja od razu odskoczyłam jak poparzona.

-Nie dotykaj mnie...-

Nie dam mu się znowu okaleczyć...