Pamiętnik gimnazjalistki- po co żyć?

Wstęp, czyli świetny początek pamiętnika

22.01.14
Kochany pamiętniczku!

Mam powoli wszystkiego dosyć, odnoszę wrażenie, że moje życie traci sens. Wiem, że piszę po raz pierwszy, dlatego też, zgodnie z moją naturą, powiem coś o sobie. Mam na imię Klaudia, mieszkam w małym miasteczku w okolicach Garwolina. Kończę gimnazjum, które przez poprzednie lata bardzo mnie zmieniło. Przez jakiś czas chodziłam do psychologa, ale to nic nie pomogło, załamuję się coraz bardziej i bardziej. Moi rodzice rozwiedli się 5- 6 lat temu, mieszkam z mamą w małym "domku"- dwa pomieszczenia bez łazienki i kąta dla siebie. Moja siostra przeniosła się do babci i tam żyje jej się o wiele wygodniej niż mi. Wiele osób zadaje pytanie "Dlaczego nie zrobisz tego samego?". Są dwa powody. Pierwszy- nie ma warunków. Nie ma już dla mnie miejsca. A drugi- boję się zostawić moją mamę samą. Ona pije, czasami aż za dużo. Chcę ją z tego wyciągnąć, jakoś uratować, ale sama nie wiem jak. Odnoszę wrażenie, że to wszystko moja wina- kilka lat temu chodziłam do sklepu i sama jej kupywałam duże ilości alkoholu. Raz, kiedy zaprotestowałam, dostałam od mamy w twarz i do tej pory się jej boję, tak samo jak ojca. Jak to z tym ojcem było? No na to pytanie to ja może odpowiem, ale ciutek później. Jak na tę chwilkę mogę jedynie zapewnić, że dzisiejszej nocy się potnę, tak samo jak to zrobiłam dwa dni temu. Napiszę jeszcze jutro, mam nadzieję, że dożyję.

Klaudia.

PS. Kurwa mać, wszystko szlag trafia bo mój serdeczny kolega wszystko przekręca i jest przeciwko mnie. Muszę sobie coś zrobić, żeby mieć święty spokój? Najwidoczniej tak. Idę sobie troszkę popłakać. No i jeszcze poszukać żyletki od strugaczki. Muszę ją sobie gdzieś przyczepić, bo ciągle gdzieś ginie.

Ah, no i jeszcze coś, napisałam przyjaciółce sms mniej więcej takiej treści: "Ide się zabić, kocham cię, pa.". Może to głupie ale właśnie teraz chcę to zrobić.