Unbreak Vienna's Heart

Kabanata 17

Sorry for the late update. Been busy and distracted these past few days, thanks for understanding and support.

Votes and comments is highly appreciated. Thanks!

***

Kabanata 17

Pangalawang araw na kaming nandito sa yate patungo sa cagayan, at hindi ko alam kung ilang araw pa ang itatagal namin dito dahil nagsisimula na akong mag alala at mas mairita dahil parang napakalayo naman ng tutuluyan namin kahit mukhang hindi naman kailangan.

I wasn't able to contact Sandy even my parents, the view of waves was the only thing making me feel accompanied. Kahit papaano ay nalilibang ako habang namamayagpag kami sa kawalan ng dagat.

Hindi ko alam kung hanggang kailan pa kami dito, by thinking of it making me feel bored and annoyed even more as day goes by, bigla akong nakakaramdam ng homesick madalas, good thing though, that kind of feeling wasn't stirring up every day.

The certain part of me was so sure of leaving the past behind and get my life together without Pierre knowing, unfortunately here we are, having to live with the same roof for a very long time.

How ironic it is when everything was fine between us being with him time ticking faster than now by looking at his face, as if I can't looked at the clock the same anymore. I can really tell the difference.

This wasn't the plan I planned days ago.

I was contemplating when Pierre spoke behind me, two feet apart from me.

"You aren't gonna do that trick anymore, right?"

"Hindi na." simpleng sagot ko.

Nakatayo ako sa gilid ng railings habang ang mga palad ko ay nakahawak dito. Wild waves wasn't appearing as of now as to why I'm here.

Nararamdaman ko ang paglapit n'ya sa kinatatayuan ko dahilan para mapaatras ako nang kaunti at ayusin ang pagkakahawak sa railings para narin makakuha ng suporta.

"Bakit nandito ka? It should be my time alone." medyo iritableng anas ko, pero pakiramdam ko sa kaloob looban at kasuluksulukan ng puso ko ay masaya akong sinamahan n'ya ako dito, maybe it was because of my pregnancy, pinaglilihian ko pa ata itong isang ito.

"Mamaya bigla ka nanamang tumapak sa railings, wala kang takot para sa sarili mo, pero ako natatakot ako para sa'yo." aniya sa mas malambing na boses.

Napanguso ako. "Hindi ko na ulit 'yon gagawin, I just did that out of sheer boredom, I was to contact Sandy or my parents but there's signal disruption."

"Pwede mo naman akong sabihan, gagawan ko ng paraan."

Pinaningkitan ko s'ya at saglit tinitingnan. "Really, Pierre? Secluded place? Bakit mo ba kasi ako dadalhin dito sa lugar na iyon, samantalang pwede naman ta'yong magtungo sa states or somewhere convenient, kung hindi lang kita kilala o hindi pumayag ang parents ko sa set up na ito ay malamang I might seek legal assistance against you."

Silence.

I didn't heard anything from him, I was soliciting for his words, but he only replied with silence which annoyed me a bit. I was asking for an answer.

"Bahala ka na nga, ayaw mo namang sagutin." sabi ko at pilit pinapahinahon ang nararamdaman at boses. Tinalikuran ko na lamang s'ya at humakbang ng dalawa, ngunit hindi pa ako nakaaalis ay nilingon ko s'yang nakatalikod sa gawi ko at tila nakatuon ang atensyon sa kawalan.

His well-built back was facing me, nothing changed on his body, he's still maintaining his good body perhaps.

**

After days of sailing across the ocean, we finally arrived to our destination. Napansin ko kaagad ang masaganang mga puno sa paligid, halos hindi uso ang neighborhood kung susumahin, pero masarap ang hangin, masarap sa pakiramdam ang kapayapaan sa lugar na ito.

Even too there aren't many people around, still I felt so much at peace arriving in here, the only problem for me was being stuck in here with Pierre.

Bago pa kami makarating dito ay inayos ko na at na double check ko na ang mga gamit ko para wala akong makalimutan at baka maiwanan lalong lalo na ang mga necessities ko sa pananatili sa lugar na ito.

Nang tuluyan na kaming nasa pangpang at pababa na kami ay nauna sa akin si Pierre para alalayan ako pababa. I did not hesitate him extending his hands for me.

"There you go, baby." he smirked as he's said those near my ears. Hindi ko alam pero bigla akong nakaramdam ng kaba at kung anong klase ng kuryente sa aking bandang ulo nang sabihin n'ya iyon.

Inirapan ko s'ya para pagtakpan ang totoong nararamdaman ko. Naiinis pa rin ako sa kanya hanggang ngayon, I don't want him to expect I am still affected by his tactics, not anymore. Maybe not.

Two men in black and one nanny were accompanying us to the rest house located approximately eight steps apart from where we are.

Maganda ang two storey rest house, dahil na rin sa modern vintage style nito. Napapalibutan ng coconut tree ang paligid, at ang gilid ng cement pathway ay buhay na buhay na bermuda grass.

Habang kausap ni Pierre ang dalawang magsisilbing bodyguard ay s'yang pag alis ng yacht.

"Ma'am, hello po. Ako po si Rina," nakangiting pagpapakilala sa akin ng maid, hawak n'ya ang ilang gamit ko habang ang mga bagahe ay dala ng dalawang guards, habang ang isa pang maleta na pag aari ko ay nakay Pierre.

"Tatlong taon na po akong maid ng mga Jimenez, ma'am."

Tantya ko'y nasa mid 30's na si Rina at hindi ganoon katangkaran, napapansin ko ngang isa s'ya sa mga kasambahay ng mga Jimenez nuong bumibisita ako sa kanila Pierre, pero ngayon ko lang s'ya nakausap. "Ilang buwan ang sinabi sa'yo ni Pierre ng pananatili natin dito?"

Hindi ko alam kung bakit sa lahat ng pwedeng sabihin ay iyon ang sinabi ko, maybe the eagerness to go out of here was the reason why.

"Hindi ko po alam, ma'am, ang sabi lang saakin ni sir Pierre ay alagaan ka lalo kapag aalis s'ya."

Hindi ko pinahalata ang gulat nang sabihin iyon ni Rina, biglang sumiklab ang galit sa aking isip. May balak s'yang iwanan ang mag ina n'ya sa lugar na ito at hindi ko mapigilang mapaisip kung aalis din ba s'ya para kay Jessy na ngayon ay nagluluksa sa pagkawala ng anak n'ya kay Pierre.

I was so mad, unconsciously I was looking at him furiously, visualising tearing him apart feels great to me. Hindi ko alam kung pinaglilihian ko ba s'ya o talagang galit na galit ako sakanya. Having to impregnated by your boyfriend while being cheated on is the kind of pain that are immeasurable, sana nga galit at hindi paglilihi sakanya.

Pag ako nakahanap ng paraan para makaalis dito kapag luluwas s'ya pabalik ay kahit kailan hinding hindi na kami magpapakita sa kanya.

Lumapit sa akin si Pierre ka'ya nawala pansamantala ang masamang tingin ko sakanya, napansin kong nagtataka si Rina sa aking tabi at salit salit ang tingin sa amin ni Pierre.

He kissed me on the right side of my forehead before looking at me with a genuine smile on his red thin lips. "We'll go home and needs some long rest together, baby."

Hinawakan n'ya ang tiyan ko ngunit dahan dahan kong tinanggal ang palad n'ya at kimi lamang s'yang nginitian.

"Okay."