BAŞLANGIÇIN ADRESİ

Eski Alfa Yok Artık

Evet canlarım benim ilk hikayem olmasada devam etmeyi düşündüğüm ilk hikayem sizinde yardımlarınız bekliyorum votenizi eksik etmeyin iyi okumalar

Multi de yeni alfa

Hayatın sizede oyun oynadığı oluyormu?
Önce verip sevindirdiği sonra fazlasıyla geri alıp süründürdüğü?

Küçük bir ev düşünün kendi ellerinizle yaptığınız
Sonra büyük bir deprem ve pat! Bütün emekleriniz o evin duvarlarını oluşturan hayalleriniz ve en önemlisi ise evin temelini oluşturan, hayatınıza yön veren insanlar...

Kendi içinizde inşa ettiğiniz o evin temeli ne kadar sağlam olursa depremin şiddeti sizi o kadar  etkilemez.

Ama temelini kaybetmiş ... Duvarları  çatlamış, oluşacak tek küçük bir sarsıntıda geriye enkazdan başka birşey kalmayacak bir beden

o enkazdan sağlam çıkmak zordur, enkazı temizlemek, yeni bir ev yapmak zorlar insanı.. Ki bu enkazdan sağlam çıkmak bile büyük bir başarıdır.

Buna karşılık
hayat karşına iki seçenek sunar sana ;ya kaderine baş kaldırıp savaşırsın yada kaderine boyun eyersin ve yeni hayatına bir sıfır geriden başlarsın...

Ben mi ben enkazımla yaşamayı seçtim bir nevi korktum savaşmaktan galip geldikten sonra tekrar yıkılmaktan korktum. Tekrar tekrar aynı şeyleri yaşamaktan...  zaten benim için o evi toplamak artık çok zordu temelimi kaybetmiştim temelimi oluşturan insanları...

Ben böyle yaşardım belki zorlanırdım ama yaşardım da teyzem - hayatımda ailemden kalan tek insan- böyle düşünmüyordu, aslında onlar eski alfayı geri istiyorlardı. Ama artık çok geçti...

Kendine göre haklıydı da bir yandan kim evde somurtkan bir yüz isterki? Evet kaybettiklerim arasında gülümsememde vardı artık içten gülmüyorum eskiden kahkaham, neşem eksik olmazdı ortam gerginse ortamı yumuşatan ben olurdum. sıcakkanlıydım, eski alfa sigara içmezdi mesela dumanından bile rahatsız olurdu, eski alfa şimdikinin aksine siyah giymezdi siyah rengi hep negatif olarak görürdü böylede saftı işte eski alfanın dünyası, pembeydi, beyaz onun rengiydi açardı onu
Ve beyazın yanına en çok maviyi yakıştırırdı.

Mavi... Vazgeçilmeziydi denizi severdi, gökyüzüne baktığında dahi gülümseyen huzur bulan bir kızdı. eski alfa buydu taki ailesini o mavinin içinde kaybedene dek o en sevdiği mavi annesini babasını ve kendinden çok sevdiği kardeşini almıştı elinden...

Yeni alfa yani ben orda anlamıştım hayatın acımasızlığını toz pembe yaşamımı siyaha boyayan gün 14/08/2013 benim uyanışımdı diye biliriz.

O günden sonra kendimi toparlar toparlamaz şimdiki halime büründüm  tek rengim saçlarımdı , siyahı hayatıma aldım çünki içimi yansıttığını düşünüyorum, maviden ne nefret ettim bede sevebildim  mavi. Benim arafım oldu.
Deniz den korkardım ama sahil kenarında denizi izlemeyi ve ailemi düşünmeyi severdim.

Sadece bu kadar değil ölüm yıl dönümlerinde içtiğim sigaram şu bir yıldır elimden düşmez olmuştu, neşemi kaybetmiştim eskisinin zıttı soğuk birine dönüşmüştüm 16 yaşında kaybettim ailemi şu an 19 yaşındayım ve onlardan bana kalan tek şey soy adım tam ismim ise alfa ada sönmez.

Ben düşüncelerime dalmış üçüncü sigaramı yakarken teyzem "yine dinlemiyorsun alfa daldın kızım yapma mahvettin kendini eski alf- derken cümlenin sonunu bildiğimden ayağı kalktım yorulmamışmıydı, hep aynı nakarat " yeter teyze yeter duymak istemiyorum ben artık buyum alışın yapma alfa i, çme alfa bunlarla gelme bana teyze beni böyle sev ve bir daha ağzında eski alfa lafını duymak istemiyorum lütfen teyze" sonlara doğru sesim kısılmıştı gözlerimi büyük salonda gezdirirken ne zaman geldiği fark etmediğim geceye kaydı