how did this happen?

|15: The first time I see you|

Dionnes handen trilden. Ze zou echt met hem gaan praten. Ze had nog steeds spijt van hoe Jeremy in alles was betrokken geraakt, maar tegelijkertijd sprong ze een gat in de lucht van elk bericht dat ze van hem ontving.

Hij luistert. Hij troost. Hij maakt me blij, zoals Jake wilde.

Met bevende vingers opende ze Skype. Ze had één enkele melding. Van hem. Althans, dat dacht ze toch. Zijn Skypenaam was niet zoals zijn echte naam, ze vermoedde dat dat kwam door zijn fans.

Ja, ze wist nu dat hij een YouTubekanaal had. Alleen was de naam nog niet bekend voor haar.

Contactaanvraag accepteren?

Ja, dacht ze. Natuurlijk. Hoe sneller ze hem zou zien en horen, hoe beter. Haar hart sloeg als een bezetene. Twee weken waren gepasseerd sinds hun eerste gesprek en hij voelde al zo vertrouwd op Whatsapp, alleen wilde ze hem echt zien. De echte Jeremy. De echte TraanMan.

De jongen waarvan ze wist dat ze gelukkig van werd.

Plots belde hij haar. Ze schrok even, maar herstelde zich snel en graaide haar oortjes uit haar boekentas, die naast haar stond. Ze waren helemaal verward en het duurde ettelijke seconden voordat ze het uit elkaar had gekregen.

Toen de oortjes in de computer instaken, voelde ze een grote opluchting.

Het was nu of nooit.
Jeremy of geen Jeremy.

En ze schoof de muis zo naar het groene telefoontje.

De eerste seconden waren spannend, ze beet haast op haar lip.

Zag ze er wel goed uit? Zaten haar haren netjes? Waren haar tanden gepoetst?

Die vragen spookten door haar hoofd, in slowmotion.

Daarna kraakte het kort, waarna een simpele 'Hallo?' volgde.

Zijn stem klonk anders dan ze zich had voorgesteld. Beter, naar haar mening.

Beeld was er niet bij. Daar zou ze verandering in brengen.

'Hey! Zullen we met beeld doen? Ik wil dat knappe koppie wel eens zien!'

De woorden vloeiden er zomaar uit. Natuurlijk, ze had hem opgezocht op twitter. Maar ze durfde toen niet te kijken naar zijn looks, want ze wilde wachten tot dit moment.

Videogesprek
accepteren?

'Okay, dan moet je wel even accepteren hé.'

En ze deed dat.

Haar eerste impressie van hem was zoals het moest zijn. Hij zat er als een aap in een bureaustoel, en ze viel bijna achterover van het lachen.

'Mwoan, TraanAap is volgens mij beter dan TraanMan!'

Hij kon er ook mee lachen en ging uit zijn hilarische positie. Door zijn lach kwamen een aantal witte tanden tevoorschijn.

Zijn blauwgroenige ogen straalden, net zoals de hare. Voor de rest zag hij er netjes uit, met korte bruine haren en een zwarte sweater met 'DHD' op.

'Is dat ook een YouTubekanaal?' vroeg Dionne geïnteresseerd.

En zo startte een heel gesprek.

Na elk onderwerp voelde het alsof ze hem jaren kende, alsof ze elkaar veel eerder hadden moeten ontmoeten.

Er kwam geen einde aan, en dat wilde ze ook niet, totdat ze bijna indommelde achter haar computer.

'Misschien is het toch slaapie-slaapietijd voor kleine meisjes,' grijnsde Jeremy.

Ik knikte glimlachend en bekeek de gesprekstijd.

7 uren aan 1 stuk! Wow!

'Twee uur 's nachts op een gewone schooldag is vermoeiend, hoor,' grapte Dionne.

Jeremy knikte.

'Ik begrijp het. Overmorgen opnieuw? Morgen kan ik niet, opnemen met de groep en editen. Ik heb wel een leuk ideetje om overmorgen te doen.'

Hij keek dan onheilspellend, en ze gaf aan zichzelf toe dat ze nieuwsgierig was.

'Goed. We appen nog wel.'

'Slaapwel, Didi.'

'See ya, Jurumai.'