how did this happen?

|45: This is where it all ends|

POV Dionne

Jake.

De man voor me was Jake.

Mijn ex.

Mijn gestoorde ex, zo bleek.

Dionne trilde. Het kon van angst komen, of van woede. Van withete woede.

'What the fuck, Jake,' waagde ze nog te zeggen. Hij draaide zich om en toste de bivakmuts op de grond.

'Ik wist wel dat je zou uitvogelen wie ik was.'

Ze keek nu recht in de loop van het wapen in zijn hand. De woede en angst werden intenser. De kamer duizelde haar ineens. Ze zocht houvast bij de deur achter haar. Jake laadde tegelijkertijd het geweer in een moment van opschrikking.

'Geen onverwachtse bewegingen, meisje,' dreigde hij.

Hij gebaarde naar de sofa. 'Jullie drie. Zitten. Nu.'

Ze konden niets anders doen dan gehoorzamen. Verslagen namen ze langs elkaar plaats.

Jeremy wilde naast Dionne gaan zitten, aangezien ze in een hoek had plaatsgenomen.

'Dat dacht ik even niet, vriend. Jij, enorme fucker die je bent, zo ver mogelijk van haar af in de andere hoek,' droeg Jake Jeremy op. Hij tikte ongeduldig met zijn vinger op de zijkant van het wapen. Het irriteerde Dionne enorm wat hij bezig was.

Ze wilde zo veel zeggen. Maar de angst in haar had de bovenhand gekregen, dus zweeg ze.

Zo zaten ze daar voor ruim een minuut. Aangestaard door een psychopaat met een gevaarlijk geweer in zijn handen.

'Wel, vragen jullie niks?'

Dionne kreeg een tinteling in haar lichaam om die smeerlap op zijn smoel te slaan. Ze wilde zijn ogen uitsteken en zijn gezicht kapot krassen. Ze was opvallend geweldadig qua gedachten in situaties zoals deze, alleen ging die geweldadigheid niet over op acties. Ze was als versteend.

Uiteindelijk was het Enzo die zijn mond durfde open te trekken.

'Waarom?' Zijn stem was schor, zijn keel droog.

'Waarom... ja, dat is de grote vraag, hè. Waarom. Gebruik jullie knappe hoofdjes eens.'

Het meisje op de bank bekeek Jake. Ze merkte hoe vettig en slordig zijn blonde haren waren. Die waren normaal mooi in model gebracht met gel. Er waren daarnaast stapels van wallen onder zijn ogen. De lichtbruine ogen die normaal gezien straalden en schitterden, waren dof uitgevallen.
Is dit allemaal door mij?

'Waar te beginnen... waar te beginnen... oh, ja. Natuurlijk! Mijn fitnessavond. Met Nienke. Ik was dronken. Je had me moeten vergeven. Want jij en ik, dat is een paar. Niemand, maar dan ook NIEMAND, hoort daar iets aan te veranderen. Jij bent van mij.'

Dionne verstijfde. Hij was een grotere psycho dan ze zich had voorgesteld.

'En toen gaf ik die loser van een vent jouw nummer. Omdat ik verdrietig was, boehoe. En ik ontdekte wie hij was. Leuk YouTubekanaal, Jeremy! Veel abonnees, zeg! Ben je vast supertrots op!'

Hij lachte hysterisch en wendde zich toen tot hem. Eerst bukte hij zich om op dezelfde ooghoogte te komen.

'Een video samen maken met hem. Of twee. Elke dag appen, elke dag bellen. Met dit mormel. Met deze fucker. Dit klein, zielig schepsel.'

Opnieuw lachte hij op een maniacale wijze. Daarna was hij snel en hield het pistool tegen de zijkant van Jeremy's hoofd.

'NEE! Doe het niet, Jake!' Riep Dionne verschrikt uit.

Er spookte vanalles door haar hoofd. Ze zou het echt niet zonder hem kunnen overleven. Dat was geen optie. Jake kon dit hen niet aandoen. Hij was gek in het hoofd, maar geen moordenaar!

'Sorry schat, sorry, ik zal je niet zo laten schrikken,' stelde hij haar 'gerust' en hij knielde nu voor haar neer.

'Sorry, liefste,' probeerde hij nog liefkozend te zijn. Hij raakte haar gezicht aan en streek een paar verloren haren uit haar zicht. 'Wees niet bang.'

Hij nam daarna haar gezicht volledig vast in zijn handen. Ja, inclusief wapen. Deze drukte in Dionnes linkerwang. Hij wreef met zijn duimen over haar wangen om de tranen die opzwollen weg te krijgen.

Dionne voelde zich als een wrak. In een andere wereld had ze deze aanrakingen als aangenaam ervaren. Nu wilde ze zijn ruwe handen wegduwen en hem van haar afduwen. Ze was een steen onder zijn grip.

En op dat moment drukte hij zijn lippen op de hare. Haar ogen sprongen open. Dit was alles behalve wat ze wilde. Zijn mond bewoog op de hare. Ze reageerde er niet op.

'Waar waren we...' mompelde hij na zijn zinloze actie.

Hij stond weer op om naar Jeremy te gaan.

Dionne wist dat het nu moest gebeuren. Dat ze met een nieuw plan moest komen, omdat de laatste al op een fiasco was uitgedraaid.

Ze had hooguit tien seconden om een plan te verzinnen.
Dat was onmogelijk.

Dus ze trok Enzo's aandacht gauw door haar voet tegen de zijne te duwen. De andere wees met de tip naar het mes onder de kast.
Ze hoopte dat hij begreep dat ze tijd nodig had. Het was vergezocht.

Gelukkig was hij niet van de domste.

'Jake,' hij ademde in, 'wat probeer je de bereiken? Wat ben je van plan?'

Enzo's ogen schoten in een flits naar die van Dionne. Ze liet hem weten dat dit precies was waar ze om vroeg door zo licht maar duidelijk genoeg te knikken.

'Wel, ik heb niet voor niets een wapen...'

Dionne luisterde niet meer. Ze moest nu ingrijpen.

De klok tikte.