how did this happen?

|40: Meeting #4|

POV Dionne
(A/N: Extra lang! De 100 favorites vieren.)

'En dit is ons huis.'
Jeremy gebaarde naar zijn ouderlijk huis, waar hij nog steeds woonde, en Enzo stak de sleutel in het slot. 'Onze ouders en onze broertjes zijn er niet. Ze zijn naar de Efteling vandaag,' legde Enzo uit.

'Jammer,' zuchtte Dionne. 'Ik had hen ook wel willen ontmoeten. Als jullie al zo sweet zijn, moeten zij dat ook zijn.'

Nadat ze dat gezegd had, sloeg ze haar hand voor haar open mond.

Heb ik dat nou echt gezegd??

'Eh, thanks,' grijnsde Jeremy terwijl hij aan zijn vingernagels pulkte. Dionne vermande zich en volgde Enzo, die net zoals Jeremy even awkward had gekeken.

Great, nu denken ze dat je raar bent.
Oké, dat ben je eigenlijk wel.

Ze traden het huis binnen en Dionne nam kort alles in zich op. Witte muren, houten vloer, her en der familiefoto's aan de muren. Een vrij normaal huis. 'En?' vroeg Enzo benieuwd. 'Nou,' begon ze, 'het is heel huisachtig.'
Jeremy moest daar om lachen. 'Droog.'
'Moet jij zo nodig zeggen, Friesertje. Jij bent veel erger.'
'Ik ben niet droog, ik ben nat.'

Dionne en Enzo knipperden een paar keer met hun ogen terwijl Enzo de deur sloot. Daarna keken ze elkaar aan. Jeremy oogde van Di tot Ens. Toen, op dat moment, snapte hij waarom ze zo deden.
'Ja maar nee! Niet zo denken! Jongens!!'

Dionne en Enzo barstten in lachen uit, opnieuw. 'Vieze mennekes,' verzuchtte Jeremy. Hij schopte zijn sneakers uit, zette hen dan voorzichtig neer in het schoenenrek en liep de trap op.
'Denk jij nu wat ik denk?' vroeg Enzo aan Dionne, nadat zij ook hun schoenen hadden uitgedaan.
'Hij was zo beschaamd.'
'Uhu,' antwoordde Enzo lachend.

Ze gingen de houten trap op en belandden in Jeremy's kamer. Enzo besloot echter om even terug naar onder te gaan om drinken te halen. Dus hij ging weer naar beneden na te vragen wat iedereen wilde drinken.

In Jeremy's kamer plofte Dionne neer op het eerste beste ding dat ze kon vinden om te liggen.
'Mijn kont doet pijn van die rot tak,' kreunde ze. Jeremy, die in zijn sjieke bureaustoel zat, gooide een kussen naar haar. 'Hey! Waar was dat voor nodig?'
Ze raapte het zwarte kussen op, dat gevallen was toen het haar hoofd raakte, en wierp het terug.
'Dat is mijn bed,' mompelde Jeremy. Hij keek met gespleten oogjes toen hij het kussen ving.

'Oh. Naja. Is dat zo erg dan?' daagde Dionne hem uit. Ze zette een grote grijns op en maakte zich klaar voor de oorlog.
'Neh.'
Dat antwoord had ze niet verwacht. Ze trok een pruillipje.
'Dit is pas erg!' riep Jer nadat hij opstond en op het bed sprong.

Dionne schrok zich een ongeluk
- voor de zoveelste keer vandaag - en rolde net optijd op haar zij. Jeremy stootte een jammerende 'oef' uit. Hij had zijn knie hard gestoten tegen de rand van het bed. 'Ja nou, dat wordt een blauwe plek jongen,' grinnikte Dionne, die Jeremy een klopje op zijn schouder gaf. De jongen rolde met zijn ogen. 'Ik ga je toch nog krijgen vandaag Di.'

Op dat moment stormde Enzo de kamer binnen met drie blikjes. Hij pufte en zei hakkelend: 'Ik hoorde een klap; wat is er gebeurd?'
Hij leek oprecht bezorgd en oogde van Jer naar Dionne. Het meisje beet op haar lip om haar lach in te houden toen de jongen zijn dikke blauwe plek liet zien.
'Verdomme, heb ik de pret gemist!' kloeg Enzo met een lachje.

Jeremy zuchtte en murmelde: 'Hier wordt vandaag niet meer over gepraat...'

En daarmee werd het onderwerp definitief afgesloten. De rest van de uren voordat de hele Squad kwam, besteedden ze aan bijpraten en games spelen.

Totdat er plots een harde 'BENG' te horen was. Het geluid kwam van beneden en schrikte hen op.
Dionne gaf een angstig kreetje, maar Jeremy gebaarde om stil te zijn. 'Klinkt als de keuken. Kom, laten we kijken,' fluisterde hij commanderend. Voordat ze de kamer verlieten, greep Jeremy snel een hockeystick die hij nog had liggen van lang geleden.
Ze slopen de trap af; Jeremy voorop, dan Enzo, die ook een hockeystick vast had en als laatste Dionne, die haar schoenen uit had gedaan en als wapens in de lucht hield.

Het leek een geheime FBI-missie in Dionnes ogen. Ergens rilde ze van de schrik. Maar ze voelde zich vooral moedig.

Onderaan de trap liet ze de jongens stoppen en nam ze zelf de leiding. Jeremy wilde tegenstribbelen. Enzo hield hem tegen. 'Ze zei toch deze middag dat ze de zwarte band in karate had?'
'Hm... oké dan. Tweede deur rechts,' wees Jer aan.

Dionne stond zelfverzekerd voor de gesloten deur. Ze hoorde een paar stemmen zachtjes praten. Ook scheen ze een borstel met blik te horen. Verbeeldde ze zich dit nu? Een borstel met blik?

Deze boefjes waren een stuk schoner dan ze zich voorstelde.

Wacht... wat? Word ik nu gek of zo?

Ze haalde haar schouders mentaal op en ze twijfelde niet meer. Met een luide knal duwde ze de deur open. In een reflex wierp ze haar twee schoenen op de dieven en schreeuwde ze er een beetje bij. Zo'n typische strijdkreet.
De meesten zouden haar gek genoemd hebben.

Eigenlijk ben ik heel erg gek. Ik geef die mensen gelijk.

Het was stil. Langzaam deed ze haar ogen terug open, die ze gesloten had terwijl ze de deur inbeukte.

Het tafereel in haar zicht was moeilijk te beschrijven. Ze wist niet hoe ze er over moest denken... het zag er zo raar uit.

De keuken was aangesloten aan de woonkamer aan de rechterkant. Links zag je de houten keukenkastjes en een keukeneiland, allemaal spiegelwit.
Bij dat keukenteiland stonden vier stoelen. Moderne, zwarte stoelen.
Het aanrecht was gemaakt van graniet, een prachtig groot stuk gepolijst steen.

Dat was het normaalste. Nu volgt het gekke.

Er bevonden zich drie jongens in de kamer. Eentje stond voorovergebogen langs de stoelen, met de borstel en blik in zijn hand. Hij veegde witte scherven weg. Hij had blonde haren en hij droeg een grijs shirt, dat nat was. Langs hem was een grote kerel, ook blond, met twee bloemen in zijn handen. Hij had eveneens eentje achter zijn oor gestoken.
Als laatste zag ze nog een grote jongen, bruine haren die half verstopt zaten in een gele muts.
Deze gast hield twee appels voor zijn borst.

Het kwartje was gevallen.

'Oh nee... jongens... wat een manier om elkaar voor het eerst te leren kennen...' kreunde Dionne. Ze kneep in haar neusbrug.
De jongens stonden nog steeds als wassen poppen. 'Di? Wie zijn het?' Vroeg een stem achter haar.

'Het zijn die gekke mennen, Enzo. Harm, Joost en Link, natuurlijk.'
De Friesers liepen de keuken hierna binnen en keken serieus naar de wassen poppen-achtige personen.

En daarna lachten ze allemaal.