how did this happen?

|43: Serious talks (and maybe even confessions...)|

POV Dionne

Dionne zat in kleermakerszit op Jeremy's bed en staarde naar de muur. Er was iets mis met Enzo. Dat had ze vandaag in zijn ogen opgemerkt, en in zijn afstandelijke houding. In chat of skypecalls was hij zo vrolijk, dan kon zijn geluk precies niet op.

In het begin was hij nog zo. Maar hoe later het werd, hoe erger het werd.

Daarnaast was het wel fijn met Jeremy. Ze ging hem nu straffen. Tenminste, wanneer hij eindelijk terugkwam van de pot.

'Boe.'

Dionne schrok op en stootte haar hoofd tegen het plafond. Ze had er zelf geen verklaring voor hoe dit kon gebeuren. 'Tweede keer, Jeremy! Niet cool!'
Hij grinnikte en zette een pizzadoos op zijn bureau.

'Hè? Hoe kom je daaraan?'
'De vriendelijke pizzaman.'
'Pizzaman? Ik dacht dat je...'
'Ja nou, ik deed eventjes beide.'
'Oké dan.'
'Top.'
'Helemaal prima.'
'Goed.'

Ze hielden kort hun serieuze blik vast. Daarna volgde een lachbui.

'Ik heb er ook eentje voor Enzo, geen zorgen.'
'Eigenlijk maak ik me wel zorgen over hem.'

Jeremy draafde naar Dionne toe en nam naast haar plaats. Hij deed zijn arm rond haar in een zijdelingse knuffel in een poging haar gerust te stellen.

'Er is echt iets mis.'
'Ik heb het vandaag ook opgemerkt,' mompelde Jeremy terug.
'Waar denk je dat het mee te maken heeft?'
'Ik weet het niet. Ik weet het gewoon niet. En ik wil hem zo graag helpen.'
'Zullen we naar hem toe gaan? Hem opvrolijken? Hij zit sowieso al zielig eenzaam zijn pizza op te eten.'
'Ja. Kom.'

En de twee grepen de pizzadoos en gingen naar Enzo toe.

POV Enzo

'No–Take the left one! Nice man.'

Enzo speelde momenteel Call of Duty met een paar vreemde Amerikaanse mensen die hij helemaal niet kende. Dat leek hem beter dan in de aanwezigheid van zijn broer en Dionne zijn.

Op zijn computerscherm was duidelijk te zien dat zijn team aan het winnen was. Misschien kwam het door zijn woede. Deze dreef hem soms tot veel. Het was een ijzige vorm van kwaadheid, een verborgen vorm.
Zo veel is verborgen.

Hij maakte zijn twintigste kill al, en dat binnen vijf minuten. Het ging er hevig aan toe. Zijn teammaten joelden het door hun headsets.
Ze overdrijven of zo.

Toen hoorde hij zijn slaapkamerdeur open kraken en stapten de twee personen binnen die hij niet hoefde te zien.

'Wat moeten jullie?'

'Geez, Ens, we zijn alleen maar bezorgd om je.'

'We hebben meer pizza,' voegde Dionne toe.

'Ik speel COD. Nu niet.'

'Dan sluit je het spel toch simpelweg af, broer?'

Enzo had hier geen zin in. Om eerlijk te zijn had hij geen zin in alles op dit moment. Morgen zou hij de draad weer kunnen oppakken, na een woelige nacht. Dat kon hij altijd.

'There is a sniper on the roof of that huge building, watch out,' waarschuwde hij zijn team nog voordat Jeremy zijn koptelefoon van zijn hoofd afnam.

'Jer! What the fuck!'

En net toen deed Dionne het scherm van zijn pc uit.

'Sorry, Enzo, maar je moet echt eens met ons praten. We willen weten wat er aan de hand is,'

'Je gedraagt je vreemder dan normaal. En dat is al vreemd genoeg.'

Enzo zuchtte diep en wreef met zijn handen over de tempels op zijn hoofd.

'Ik wil het er niet over hebben. Is dat dan niet duidelijk genoeg?'

Jeremy en Dionne wisselden een blik uit.

'Oké. Kunnen we wel gewoon onze pizzaatjes samen opeten?'

Enzo greep een stuk uit de doos en hapte er een beetje van af. Dit was voor de andere twee het teken om hetzelfde te doen. Ze installeerden zich in de twee zeteltjes en Enzo draaide zich naar hen om.

De stilte drukte op hen allen neer. De vrolijke sfeer van een paar uur geleden was weggeëbd en had plaats gemaakt voor een ongesproken spanning.

Buiten beukte de wind tegen de ruiten aan. Een storm was op komst.

Ik kan het niet meer.
Ik moet het zeggen.
'Jullie liggen op mijn lever. Zijn het probleem. Jeremy heeft duidelijk gevoelens voor je, Dionne, en ik vrees dat ik die ook heb.'

Dionne stikte bijna in een stukje pepperoni.