how did this happen?

|49: Testimony|

'Jake was nooit agressief. Hij gaf me vaak cadeautjes en nam me mee op dates. Ik moet toegeven, hij dronk wel vaak. Maar nooit te veel. Nooit tot kotsen toe.'
De politieman met de dikke snor en kalend hoofd verschoof in zijn stoel. 'En druggebruik?'
Dionne schudde haar hoofd. 'Dat zou hij niet doen... althans, vroeger niet...'
Ze zakte onderuit op haar stoel en zocht steun bij de tafel. Herinneren deed pijn. Het liefste wilde ze nooit meer denken aan die ene avond. Het liefste zou ze alles willen vergeten.
Dat ging helaas niet. En nu ging de pret beginnen.

'Wat weet je nog van het incident?' vroeg agente nummer 2. Haar hoofd steunde op haar handpalmen. Er was iets sinisters in haar ogen te bekennen. Hetzij de donkerheid van ze in dit licht, hetzij de koele blik die ze droegen.
'Alles,' antwoordde Dionne met ingehouden adem. 'Alles.'
'Kan je ons vertellen wat 'alles' inhoudt?'
Dionne keek smekend naar de vrouw. Ze wilde dit niet doen.
'Alles totdat ik flauwviel.'
'Dat is logisch. Geef ons de details van de avond.'

Dionne kreeg het benauwd. De ijzeren tafel voelde plots koud en veel te hoog. Ze zonk weg in haar stoel, ookal kon dat niet, ze zonk. De kleine kamer werd nog kleiner, nog kleiner... het voelde alsof ze in een doos zat die nooit meer zou stoppen met krimpen. Alle lucht werd uit haar longen gezogen en ze hoestte. Een droog hoestje. Verblind door het ene kleine lampje, duizelig. Ze stond op het punt om weg te draaien. Flarden van Jakes stem vlogen op haar af.

'Geen onverwachtse bewegingen, meisje.'

'Je had me moeten vergeven. Want jij en ik, dat is een paar. Niemand, maar dan ook NIEMAND, hoort daar iets aan te veranderen. Jij bent van mij.'

'En toen gaf ik die loser van een vent jouw nummer.'

'Wel, ik heb niet voor niets een wapen...'

Ze was effectief aan het wegzakken. Een luide piep vulde haar oren. De vrouw schreeuwde iets. Nu stond de kale man ook op. Een deur vloog open. En het enige wat Dionne kon denken, was 'niet weer'.

-

'Wat doen jullie toch met haar. Het is duidelijk dat ze trauma's heeft aan die dag! Ze was neergeschoten in Gods naam! Jullie hebben al onze bekentenissen, dat is toch genoeg!'

Dionne opende haar ogen. Aan het voeteinde van het vreemd bed waar ze op lag stond de politievrouw met Jeremy te praten. Enzo zat met de handen in het haar vlak achter hen. Ze leken totaal niet op te merken dat Dionne weer wakker was geworden.

Ze wilde iets zeggen, maar de woorden kwamen niet. Ze keek alleen naar de drie mensen in de kamer. Het duurde misschien vijf minuten voordat het Enzo was die haar wakkerheid opmerkte: de andere twee waren nog in een rustige discussie.

'Dionne! Jezus, je hebt ons weer laten schrikken,' zei hij al snellend naar haar toe. Ze pakte glimlachend zijn hand vast zonder een woord uit te brengen. Hij kneepte in haar hand. Hij begreep het.

Ze wist dat ze dit niet meer kon uitstellen. Ze moest en zou haar verhaal doen, niets anders dan de waarheid. Ze was het niet alleen zichzelf verschuldigd, maar ook Jeremy en Enzo. Eens ze dit had gedaan, zou het proces van herstel beginnen. Deze situatie achter zich laten, op naar de toekomst. Een toekomst vol kansen, een toekomst zonder...

'Ik ben er klaar voor,' was dan ook het enige wat ze zei.

-

Een paar weken waren voorbijgevlogen. Ondanks de regelmatige paniekaanvallen, heftige nachtmerries en angsten, was alles terug zoals het moest zijn. Dionne was verder gegaan met haar leven, haar leven lag helemaal voor haar open. Ze wist door het incident zelfs wat ze wilde gaan studeren: verpleegkunde. Dankzij die verplegers, en de Friesers, leefde ze nog. Ze zou hen allemaal nooit genoeg kunnen bedanken.

Die dag, een maandag, was het proces van Jake. Dionne had zich vermand en zou als getuige een rol spelen in de rechtbank. Als het niet voor haar vastberadenheid en gevoel voor het juiste was geweest, zou ze daar nooit gestaan hebben. Ook Enzo en Jeremy gingen mee, aangezien ze ook wel vanalles te vertellen hadden.

Het proces verliep te traag naar Dionnes mening. De ruimte beklemde haar en ze voelde zich benauwd. Gelukkig durfde ze wel voor de zaal te verschijnen en beantwoordde ze alle vragen op een correcte manier.

Toen ze daar langs de rechter zat, zo heel alleen voor een ganse zaal van mensen, kon ze alleen Jake zien. Zo te zien had zijn advocaat geprobeerd hem een beetje op te knappen, maar konden zijn wallen en rimpels niet verborgen worden. Ze staarde hem aan vol minachting, zoekend naar erkenning, naar emotie. Hij hield zijn gezicht echter naar zijn tafel gericht zonder op te kijken. De lafaard.

De rechter gaf de meeste straf die mogelijk was om te geven: de volle pot van 20 jaar voor poging tot moord.

Hoewel dit als een overwinning voor Dionne zou moeten aanvoelen, voelde ze juist niets buiten opluchting. Opluchting dat ze Jake misschien nooit meer hoefde te zien, dat hij lang achter tralies zou gaan zitten.

Na de dagvaarding vertrok ze met Jeremy en Enzo naar haar huis, waar ze iets moest bekennen.

'Jongens, er moet hier echt een einde aan komen,' viel ze uit de boom.
'Wat bedoel je?' vroeg Enzo met opgetrokken wenkbrauw. 'Ons drie. We kunnen niet meer van onze gevoelens weg gaan lopen, want ik weet dat die er zijn. En ik wil ook niet meer weglopen. Het spijt me zo hard dat dit zo is moeten verlopen jongens...'

Jeremy en Enzo keken in stilte naar elkaar. 'Het geeft niet, het is jouw beslissing,' zei Jeremy dan moeizaam. 'Toen je in coma lag, hebben we het met elkaar er over gehad. We hadden afgesproken dat we het onderwerp niet zouden opbrengen tot jij dit deed en dat de definitieve keuze bij jou ligt. De ander moet met die keuze leren leven, hoe moeilijk het ook  zou zijn,' legde Enzo uit.

Dionne was overrompeld. Ze wist dat ze vandaag zou gaan vertellen voor wie ze echt gevoelens had gekregen en met wie ze zeker wilde zijn, maar ze had niet verwacht dat het zo zou lopen.

'Goed, uhm, dan zal ik niet kort door de bocht gaan. Best de pleister er zo snel mogelijk vanaf rukken? Ik kies voor...'

A/N
Dit is nu de keuze van de lezer, van jóú. Ik ga beide keuzes uitschrijven in aparte hoofdstukken, je kan dan zelf kiezen met wie Dionne nu in the end zal gaan.
Natuurlijk wees alles in dit boek in de richting van Jeremy, maar als je Enzo liever wil, gaat dit ook. Of je kan beide stukken lezen, als je dat wil :)

En vele malen sorry voor mijn afwezigheid op Wattpad. School was de afgelopen 1,5 jaar druk, druk, druk. Vandaag wou ik graag nog eens iets schrijven en hey, hier is het dan. Enjoy en bedankt voor jullie support en geduld ❤️.