Het concert

H02

Om iets voor half 8 fiets ik heel fanatiek naar Emma haar huis toe. Emma en ik kunnen soms namelijk wel samen naar school fietsen, ook al doen we wel andere opleidingen. Emma doet de PABO, maar volgensmij vindt ze het niet meer zo leuk. Voor mij is het wel mooi dat ze nog wel naar de les gaat, zodat ik dan niet alleen hoef te fietsen. Wij moeten namelijk echt een ver fietsen. Lees: 17 km. En ja, dat is ver. In de ochtend. Er is alleen één probleempje... Ik kom altijd te laat. Ik krijg het gewoon niet voor elkaar om echt op tijd te komen. Ik kom altijd 5 minuten te laat. Behalve voor de trein en een voorstelling of concert of zo. Maar dat is nog niet eens het echte probleem. Het probleem is meer, dat Emma er op rekent dat ik te laat kom, en als ik dan eens een keer –wonder boven wonder- op tijd kom, moet ik alsnog wachten, dus had ik beter toch te laat kunnen komen. En vandaag is zo'n wonder. Want ja, Kensington concert.

Als ik om 7:30 bij Emma aankom, moet ze haar fiets nog buiten zetten. 'Hè hè eindelijk' zeg ik op een nep geïrriteerde toon als ook Emma eindelijk klaar is om te vertrekken 'Ja wow Sanne waarom ben jij op tijd?' vraagt ze verbaast. 'KENSINGTON!' schreeuw ik keihard. 'O Jeez San iedereen die door zijn wekker heen probeert te slapen, is nu alsnog wakker' zegt Emma droog. 'Kom laten we gaan' zegt Emma snel. Op na de 17-km-ver-weg staande-school.

Om 8:20 komen we bij school aan. We zetten onze fietsen aan het slot. 'Hee Em hoe laat ben jij vrij?' vraag ik. '11:30' zegt ze. 'Mooi! Ik ook. Spreken we bij de fontein af?' vraag ik. 'Jo doen we! Succes!' krijg ik als antwoord. En dan lopen we beide snel naar onze gebouwen toe.

Om precies 8:29 stap ik het lokaal binnen. Ik loop meteen heel enthousiast naar het verste plekje achterin de college zaal. Want ja, dat is gewoon veel chiller. Anders moet je echt goed opletten, en vragen beantwoorden, en dat wil ik niet. Dus ik ken mij plek. Achterin. Melanie, ijverig als ze is, gaat wel altijd vooraan zitten.  Ik ben naast Hanne geploft. Zij denkt er precies hetzelfde over als ik.

Na een uur les begin ik een beetje op en neer te wiebelen. Ja hoor, het is weer zover. Ik moet naar de WC. Maar ik vind het altijd zo awkward om zomaar de les uit te lopen.. Daarom wacht ik meestal op de pauze, in het midden van de les. Dan stopt de docent even 5 minuten met lesgeven zodat je even wat kunt eten en praten en zo. Maar na een uur is dit dus nog niet geweest! 'Waarom is het nog geen pauze?' zeg ik zachtjes tegen Hanne. 'Ik weet het niet' fluistert ze terug. Ik begin steeds meer met mijn voet te tikken en kijk om de 3 seconden op mijn horloge. Oké. Mijn blaas staat op knappen. Ik heb twee opties: ik mijn broek plassen of nu het lokaal uitrennen. Snel stuur ik Emma een appje.

You: Durf ik het aan om naar de WC te gaan in de les?

Emma: Nee dat overleef je niet

You: Oké thanks

Toch besluit ik om voor optie twee te gaan. Rustig sta ik op, en loop zo normaal mogelijk het lokaal uit. Ik vóel gewoon dat mensen me aan kijken. Maar ja, 't is niet anders.

Twee minuten later loop ik weer heel awkward het lokaal binnen. Melanie kijkt me lachend aan. Ja, die vindt het maar wat leuk. Zij wéét gewoon dat ik gewoon niet normaal vaak naar de WC moet. Maar liever nu dan onder het Kensington concert.

Twee uren en 826192373 aminozuren later zitten Emma en ik weer op de fiets naar huis. Ja, onzinnig, I know. Maar ja, zo gemotiveerd zijn we dan ook wel weer om voor één les uur naar school te fietsen. Hebben we onze dagelijkse beweging ook maar weer gehad, toch? Dit was ook de laatste les voor de tentamens trouwens. Dus ja, dan móet je ook wel hè?

Inmiddels is het al 14:00 en zit ik hem enorm te stressen of ik nu mijn iPod en mobiel meeneem om foto's te maken, of ook nog mijn camera, en of ik ik een powerbank moet meenemen of niet. Ik besluit daarom maar om Melanie te bellen. Gewoon omdat zij verstandig is. En dat heb ik nu nodig. Verstand. Ik toets haar nummer in op mijn mobiel en bel haar op. 'Hee San!' zegt ze. 'Hee Mel! Ik ga vandaag naar een concert en ik weet niet wat ik mee moet nemen e-' 'mobiel, powerbank, pakjes drinken, contant geld, OV-kaart, pinpas, tickets' zegt ze droog. 'OH thanks Mel!' zeg ik snel. 'Jaa veel plezier bij Kensington!' Wow dat ze dat onthouden heeft. Ik heb het maar vierentwintig keer gezegd onder de les. 'Jaa dankjewel! Komt wel goed! Tot morgen bij het o zo leuke tentamen om half 9!' zeg ik tegen Melanie. Heel sneaky laat ik dus zo eigenlijk weten dat ik weer verder moet gaan met inpakken. 'Ja ja San pak je spul nu maar in, veel plezier!' zegt ze. O ze heeft me ook altijd door hè. Ik leg mijn mobiel nog even aan de lader en zoek dan het spul bij elkaar.

Om 15:30 sta ik op het station. Vrijwel meteen na mij komt Emma er ook aanlopen. 'Wow ik heb er zo veel zin in' zeg ik op een kalme manier. 'Wow San, hoe komt het dat je zo rustig praat?' 'Stem sparen' antwoord ik. Mezelf kennende, zit ik straks elk nummer heel hard mee te zingen. En dat weet Emma ook. Ik denk dat ze eerder oordoppen voor mij nodig zou hebben, als voor Kensington. Samen lopen we naar perron 2. De trein staat er gelukkig al! We zoeken ergens een plekje en gaan zitten. Over een paar uur gaan we Kensington zien!