Het concert

H08

Als we aankomen rennen komt de trein ook net aanrijden. Precies op tijd dus! Snel rennen we naar binnen en zoeken we een plekje in de trein. De trein zit aardig vol. Wij zitten aan een plek voor vier personen, met z'n piepklein tafeltje. Er zitten twee meiden tegenover ons van een jaar of 15/16. Ik weet haast wel zeker dat zij ook naar Kensington zijn geweest.

'Hee Em, fixer' zeg ik tegen Emma. Emma kijkt me lachend aan. 'Ja, hij is wel leuk hè!' zegt ze. 'Ja, en best wel knap' zeg ik eerlijk. 'Ja, hij kwam me ook wel een beetje bekend voor eigenlijk. Maar hij komt België, in Hasselt' zegt ze. Ik kijk haar raar aan. 'Hasselt? Dat is nou niet bepaald om de hoek van de Ziggo Dome. Waarom zou hij in godsnaam daar werken?' zeg ik. Emma moet lachen. 'Weet je dat ik precies hetzelfde dacht?' 'En heb je het gevraagd?' vraag ik hoopvol. 'Ja, hij werkt daar niet' zegt ze. 'Hoe dat nou weer dan?' vraag ik verbaast. 'Hij valt in voor zijn neef, die is ziek. En daarom is hij nu ook in Amsterdam' legt Emma uit. 'Ooh nou beter voor jou toch!' zeg ik lachend. 

'Zijn jullie ook naar Kensington geweest?' vraagt het meisje dat tegenover mij zit. Die heeft dus even goed mee zitten luisteren. Ach ja, dat doet natuurlijk iedereen die in de trein zit. 'Ja, was leuk hè!' antwoordt Emma. Beide meisjes beginnen te glunderen. Diegene die tegenover mij zit heeft lang bruin krullend haar. De andere heeft lang rood haar. 'Weet je wie er ook was?' zegt het meisje met rood haar. 'Nou?' vraag ik. Ik ben nu best benieuwd. 'Lewis Johnson!' zegt ze met een big smile. 'Oh dat is die van dat ene liedje toch?' zegt Emma. Ik zie dat ze op de naam probeert te komen. 'Ja van Stiches en Mercy' zegt het meisje met bruin haar. 'O wat leuk!' zeg ik. Volgens mij heb ik die liedjes wel eens een keer op de radio gehoord, maar ik weet het eigenlijk niet zeker. 'Heb je hem gezien?' vraag ik aan het meisje dat tegenover mij zit. 'Nee, het staat op facebook' zegt ze. Ze zoekt iets op op haar mobiel. 'Kijk' en ze laat me haar mobiel zien. Er staat een foto van Kensington en een tekstje met 'Love these guys, really talented people from the Netherlands!' 'O wat leuk' zeg ik nog een keer. Emma knikt instemmend. 

Om 23:35 komen we op het station in Utrecht aan. We zeggen de twee andere meiden die tegenover ons zaten gedag en stappen de trein uit. 'En Emma, welk spoor nu?' vraag ik en ik kijk haar grijnzend aan. 'Spoor 11' zegt ze vrolijk. 'Hoe laat vertrekt die?' vraag ik. '23:50' 'Oké dan koop ik nog even wat eten, want ik heb honger' deel ik mee. 'Waarom verbaast me dat niet?' lacht Emma.

Bij de broodzaak koop ik een appelflap, een flesje Rivella en een donut. Emma koopt een flesje Sinas en twee muffins. Met het eten in de hand lopen we naar spoor 11.

Eenmaal aangekomen op spoor 11 staat de trein er al. Gelukkig, want het is nog steeds erg fris buiten. Deze trein is een heel stuk rustiger dan de vorige. We gaan weer op een vierplek zitten, dan heb je meer beenruimte.  Nadat we de voorraad voedsel hebben opgegeten, kijken we de filmpjes die Emma heeft gemaakt terug. We hebben net alle filmpjes gekeken als het alweer 1:56 is. Kort daarna remt de trein af en komen we op het lege station Groningen aan. Mijn vader staat er ook al met de auto. Hij zou ons op komen halen, zodat we niet hoeven te fietsen midden in de nacht. Want als ik ergens geen zin in heb...

Nadat we Emma naar huis hebben gebracht, rijden wij ook naar huis. Als ik thuis ben ga ik echt regelrecht naar bed. Ik ben echt doodop. En dan morgen ook nog tentamen biomethoden...