A Zombie Apocalypse Story: THE SURVIVORS

SURVIVORS 11

Naglalakad kami ngayon pauwi ng bahay. Halatang lutang parin ako. Iniisip ko ang mga nangyari kanina lang. Hindi ako makapaniwala. Paano nangyari ang ganung bagay sa aakin?

Naingkanto ba ako? O ingkanto ba itong katabi ko.

Tinignan ko siya. Gaya ko at mukhang malalim rin ang iniisip niya. Naisip ko nanaman ang ginawa niya para tulungan ako. Naaawa ako sa batang ito. Hindi niya na dapat iyun ginawa. Bakit kailangan niya pang saktan ang sarili niyang damdamin. Hinayaan niya nalang sana ako doon kesa balikan at patayin ang mga magulang niya. Kahit pa wala na ito sa kanilang pag-iisip.

"I'm sorry, you've experienced all of this. You've done to your parents. You don't supposed to do that such kind of thing, especially in a young age."

But in the other side. I feel all he's done was right. We can't escaped this problem without a fight. We have to sacrifice in order to succeed.

"I already accepted it. Nothing in this world is permanent. And one thing, it was better that way. I killed them because I love them. I just ended their suffering. And killing them is the only way. So, don't worry I'm fine. Maybe, it is the time my mom said, that one day I have to learn to stand in my own feet."

Wika nito habang tinatanaw ang bughaw na kalangitan. Ang mataas na sikat ng araw ay sumisilip ng bahagya sa mga dahon ng puno.
"Mom.. Dad.. I hope you're happy up their. I love you both."

Nakatingin parin ito sa kalangitan. Nakita ko rin ang pagpatak ng isang butil ng luha sa kaanyang mga mata pero nakangiti ito. Nakikita ko ang lungkot sa kanyang mga mata.

Pero agad naman nitong pinahid ang luha saka humarap sa akin ng nakangiti.
"Whatever that thing happened to you, I'll keep it in my own. So you're safe. Let's go?" Sambit nito saka ako hinila dahil sa tanaw na namin ang bahay.

Napayuko ako, I can't really believed what happened.
At kung sasabihin ko ang mga nangyari kanina sa mga kasama ko, what could've they react? Maybe, it would be better if they don't know it. Saka ko na ito sasabihin kapag alam ko na kung ano talaga ang nangyayari.

Marami pa akong problema, those zombie that can upgraded-- they are faster than the normal zombie, my parents who want me, and now this abnormalities.

"SHAINA!"

nagising ako sa aking pag-iisip ng marinig ko ang aking pangalan. Narating na pala namin ang bahay.

"See, sabi sa inyo. Nag-gagala lang yan eh." Rinig kong sinabi ni Hazel.

"Where the fuck have you been, and the heck? What happened to you? Bakit naliligo ka na ng dugo?" Sunod- sunod na tanong ng taong nasa harap ko. Napakunot ang aking nuo ng mabanaag ko ang pag-aalala sa kanyang mukha lalo na ang kanyang mga mata.

At oo nga pala, ang dugo ng sugat ko kanina ay nanatili parin at ang punit sa aking damit.

"Uhm... I.."

"Kanina ka pa namin hinahanap. Halos mabaliw kami kakahanap sa iyo. Saan ka nanaman ba nagsusuot bata ka? Sana'y nagpaalam ka man lang." Pag-aalala rin ang nakikita ko kay tita Liza.

"I'm sor-- arghhhh!!" Hindi ko natapos ang sasabihin ko ng biglang mamilipit sa sakit ang aking ulo.

"Kung ganyan ang kanyang damit. Nakagat siya , and now she's becoming a zombie."

Kahit na parang tinutusok ng milyong karayom ang ulo ko at naririnig ko pa rin ang tinig nila pero ito'y parang nasa ilalim ng balon.

Hindi ko na kaya.

"Ate, okay ka lang? Anong masakit?" Nag-aalalang turan ng bata na sa pagkakatanda ko Francis ang pangalan. Nasa harap ko na ngayon ay hawak -hawak ang balikat ko