I Waited for him

Chapter 13

Chapter 13

Susmariyosep naman! Ang ingay. Dinilat ko mga mata ko kung ano yung ingay na naririnig ko. Telepono, husme! Sino pa bang gising sa ganitong oras?

"Heyow?" bati ko sa kabilang linya na nakapikit parin.

"Karin?"

"Jusmiyo, Buenzalido! Sarap ng tulog ko ginagambala mo." bulalas ko sabay hikab ko.

"Help me, Karin. Ang kulit ng babaeng ito. Paano ko siya mapapaalis?"

Lasing yata ang isang ito at may kasama nanamang babae?

"You call me in the middle of my wonderful dream just to ask that? You're too old ask that."

"Please, please kausapin mo siya. Kahit anong sabihin mo. Nasa comfort room siya."

Ano bang sasabihin ko? Inaatok na ako eh. Tiningnan ko yung alarm clock sa tabi ko and it's two-thirty am. Gosh, I want to sleep.

"Karina, nandito na siya."

"Putheronthephone." sabay hikab ko ulit.

"What?"

"I said, Put her on the phone!"

Nang marinig ko yung boses ng babae, sinabi ko na ang unang lumabas sa isip ko.

"You know what, girl? Sayang ang ganda mo. Huwag mong sayangin ang buhay mo sa babaero na yan. Gagamitin ka lang nyan. Maganda ka pa naman. 'Wag mong sasayangin ang buhay mo sa taong may AIDS."

"What did say to her, huh? Why did she slap me and walk away!?"

"Easy, Zech. Sinabi ko lang naman na may AIDS ka. Iwanttosleep haaaa."

"What!? Why did you say that? Pwede naman iba nalang. Bakit AIDS pa?"

"Just thank me, okay?" sabi ko na nakapikit ang mga mata.

Nang hindi sumagot si Zech, nagtaka ako. Bakit hindi siya nagsasalita?

"Zech? Still there?"

Hindi parin siya sumasagot. What's with him?

"Zech!"

"Can we stay like this? Just a minute, please."

Geez, naririnig ko yung hininga niya. I missed him so much. Kahit everyday ko siyang nakikita, I want to hug him. We always argue. Nakakasawa na.

"I miss you." nasabi ko na wala sa sarili ko.

"Huh?" ungol niya na parang nabuhayan.

"W-what? It's so late, Zech. Go home. Good night."

"But wait-"

Hindi ko na siya pinatapos at antok na antok na ako. Linagay ko yung telepono sa table pero narinig kong nahulog. Pinabayaan ko na. Antok na antok na talaga ako.

IT is sunday. Freedom day. Ginawa ko mga rituals ko. Hindi ako masyadong nakatulog kagabi dahil sa imahe ng batang si Zech habang natutulog ako. Kahit masarap ang tulog ko, nagkulang pa rin.

It was a long years ago but I still remember that little Zech Buenzalido. His handsome and beautiful face of him.

Nagulat na lang ako ng tumunog yung phone ko habang nakaupo at nakapikit ako sa sofa.

Kinuha ko sa table ang phone at sinagot iyon.

"Hello?" Hindi ko na tiningnan kung sino tumawag.

"Karina, we'll go there."

"Huh? Mom?"

"Don't you remember? It's your birthday."

"Oh, really? I forgot, mom."

Nakalimutan ko na birthday ko.

"Sa dami ng ginagawa o iniisip mo dyan nkalimutan mo na yung birthday mo."

"Okay, my fault." sabi ko habang tumatawa.

Natatawa ako sa sarili ko. Matandang may ulyanin na yata ako.

"Yeah. We'll go there, huh? Visit and celebrate your birthday. See you, 'nak. Happy birthday. I love you."

"Okay! Maghihintay ako sa inyo and by the way, thank you and I love you too."

Binaba ko na yung phone at pumikit ulit. Hindi talaga ako nakapaniwala sa sarili ko. Nakalimutan ko talaga.

Ilang sandaling iglip ko, narinig ko nanaman tumunog yung phone ko.

Kinuha ko at sinagot.

"Who's this?"

"It's Lara, Karina. Puntahan mo si Zech dito. Kanina pa natutulog dito sa bar. Pinapaalis ng mga tauhan ko pero di magawang mapalayas. Lasing na lasing at kahapon pa yata dito."

"What? You mean, hindi pa umaalis dyan si Zech?"

"Oo."

Oh, such a big problem!

"Alright. I'll fetch him."

Binaba ko na phone. Jusmio. Bakit ako pa tinawagan? Ang dami niya kaibigan ako pa?

Nagbihis ako at nagmadaling pumunta sa Roses. Nakasalubong ko si paulo.

"Karin! Susunduin mo si zech?" tanong niya na may halong ngiti.

Tumingin lang ako ng masama sa kanya at tumuloy sa loob ng bar.

"Lara, what happened? Bakit ako yung tinawagan mo at bakit nandito parin itong lalaki na ito dito?"

"Sabi ng mga tauhan ko, nagpakalasing daw siya magdamag kagabi. Hindi maiwan ng mga tauhan ko baka daw may mangyaring masama. At dahil ikaw lang ang tinawagan ko, ikaw lang kasi yung nakaregister sa phone niya wala ng iba."

Ako lang? At saka nagpakalasing ba siya dahil doon sa babae?

"Karina, papabuhat ko na sa mga bodygaurd ko 'yan." sabi ni paulo at inutusan ang mga gaurds.

"Hay, salamat naman. Sige mauna na ako at nagmanadali ako."

"Karin, hindi ko sinabing ako na ang bahala sa kanya papabuhat ko lang at ipinasakay ko sa kotse mo."

Bumagsak ang mga balikat ko. Saan ko naman kaya siya idadala?

Amoy alak pa. Nung nakapasok na ako sa kotse, ginising ko siya.

"Hoy, Buenzalido! Gumusing ka dyan at ibigay mo address mo saken, hoy!" Tinapik tapik ko pa ang pisngi niya.

Argh. Umungol lang ang loko. Pinaandar ko na sasakyan. Nakakainis talaga ito.

"Nagpapakalasing ka sa isang babae lang? Jusko! Brokenhearted ka, ha? Kung kriminal lang ako, hinulog na kita sa malapit na dagat dyan at ipakain sa pating. Sarap mong lamunin!"

Umuungol lang siya at pinapapawisan. 

Nang makarating na kami sa condo ko, halos mahiga na kami sa sahig dahil sa bigat niya. Hindi ko siya kaya. Halos mawala na lakas ko kakahatak sa kanya.

Pinagpasalamat ko ng makapasok na kami. Ginising ko ulit siya.

"Hoy, Zech! Gumising ka dyan at darating sina mommy!"

Wala talaga. Pinagpadyak padyak ko at dinaganan.

"Hoy! Kapag hindi ka gumising bubuhusan kita ng malamig na tubig!"

Nang binuhusan ko siya, nagising siya at umungol ng umungol.

"Karin? I want water."

"Water, water ka dyan. You go home."

Pagkasabi ko non, pumikit ulit siya at narinig ko ang doorbell.

What am I gonna do now? Nandyan na mga magulang ko!