Gale's Games

10. Naar Huis

'Daar is ie!' 'Gefeliciteerd Gale!' 'Ik wist het wel!' Mijn hele team jubelt het helemaal uit. Ik bedank ze voor de felicitaties en ga liggen op het bed. Ze vinden me door de arena "ontzettend vies", dus de kans dat ik hier maar kort blijf, is klein. Maar deze keer vind ik het zelf ook. Overal zit bloed en schrammen, sneeën en wondjes. Mijn haar is een stofbende en op mijn hele huid zitten schilfers. Ik ben voor het eerst blij dat ik mijn kleren uit mag doen voor mijn team. Ik hoef deze kleren nooit meer aan, de arena is weg. Ik stap in het bad en het is smerig. Het stinkt en het water is groen. Ze wassen me wel 10 keer. Daarna krijg ik het dunne jasje aan en ga ik in de stoel zitten. Ze knippen mijn haren, veilen en knippen mijn nagels, trekken haartjes uit mijn wenkbrauwen en smeren zalf op mijn wondjes. Ik ben echt verbaasd. Zodra de zalf op het wondje komt, verdwijnt de wond! Na 4 uur ben ik eindelijk klaar en mag ik naar het penthouse. Effie staat al helemaal te springen en gilt het helemaal uit. 'Ik wist het!' Gilt ze. 'Mijn 2 winnaars! Gefeliciteerd!' Ze knuffelt me helemaal fijn. 'Dankje, Effie,' zeg ik terug. 'Goed gedaan, jullie beiden,' bromt Haymitch uit een hoekje. Ik steek mijn hand op. 'Waar is Katniss?' vraag ik aan Effie. 'Dat duurt nog wel even hoor! Ze wordt geopereerd aan haar oor!' zegt Effie blij. Ik zucht en loop naar mijn kamer. Ik plof op het bed. Ik ga even mijn gedachtes ordennen. Ik heb de 74e hongerspelen gewonnen. Ik ga naar huis. Naar mijn familie. Samen met het meisje waar ik verliefd op ben. Ik word rijk. Ik hoef nooit meer honger te lijden. Ik hoef niet meer te boeten voor de hongerspelen. Wauw. Dat klinkt echt geweldig! Opeens ben ik blij. Maar die gedachte verdwijnt snel. Ik heb mensen vermoord. Tresh en Rue zijn dood. Ik zal nooit meer fatsoenlijk kunnen slapen. Er rolt een traan over mijn wang. Rue... Tresh... Ik veeg de traan weg en tik op een knop van de roomservice. Ik bestel een warme chocomelk en een paar stukken brood. Het is er zo en ik eet het in mijn eentje op. Dan komt Katniss eindelijk binnen. 'Hij doet het weer Gale,' zegt ze. Ik probeer te glimlachen. Niet dat dat lukt. Katniss komt bij me liggen. 'Gale, ik moet je iets vertellen,' fluistert ze. 'Haymitch vertelde net dat het Capitool niet blij was met mijn stunt van de bessen. Ze zien dit als een rebel. Ze zullen zinnen op wraak, Gale. Ze zullen ons niet met rust laten. We moeten morgen bij het interview zeggen dat we niet zonder elkaar wilden leven, dat we beste vrienden zijn. We moeten echt overdrijven. Want ze zullen dingen doen die wij niet verwachten...'

Ik ben bang. Ik sta in de stage van het podium. Zometeen moeten Katniss en ik op. We zullen de mensen moeten overhalen. Ik weet niet of ik het kan. Ik weet het allemaal niet... Ookal heb ik duizend keer geoefend met Effie. Een medewerker sleurt ons naar boven en ik hoor de stem van Caeser Flickerman. 'Hier zijn ze, de winnaars van de 74e Hongerspelen: Katniss Everdeen en Gale Hawthorne!' Katniss en ik lopen hand in hand het podium op en gaan op de stoelen zitten. 'Geweldig!' roept Caeser. Katniss glimlacht en ik probeer heel blij te kijken. 'Welkom! Hoe vonden jullie het gaan?!' schreeuwt hij. 'We hebben veel verdriet gehad om Rue en Tresh,' zeg ik in de microfoon. 'Zonder hun waren we nooit zo ver gekomen. Maar wij konden niet zonder elkaar.' 'Ja, inderdaad,' zegt Katniss snel. 'Gale en ik kenden elkaar al zó lang! Ik kan me geen leven zonder mijn beste vriend voorstellen.' 'Dat is nou nog eens vriendschap!' roept Caeser enthousiast. Hij vraagt nog wat dingen over district 12, over Rue en Tresh en over onze statestieken in de arena. We antwoorden echt te liefdevol, maar hopelijk is het goed. Dan nemen we afscheid en zit het halve publiek te huilen. Ik helemaal niet. Ik ga ze echt missen als kiespijn. We lopen het podium af. Nu moeten we naar twee grote stoelen en worden we gekroond als winnaars door President Snow. We lopen heel veel trappen op en ik ben buiten adem als we boven komen. We gaan in de stoelen zitten en overal zijn camera's. President Snow komt aanlopen met 2 bediendes aan zijn zij die de kroontjes vasthebben. 'Hallo Gale Hawthorne,' zegt hij. Hij stinkt. Naar een soort bloed ofzo. Echt vies. 'Hierbij verklaar ik je, tot winnaar van de 74e hongerspelen,' roept hij. Hij zet het kroontje op en doet daarna hetzelfde bij Katniss. Dan mogen we eindelijk weg en gaan we naar de trein. Effie begeleidt ons erheen en er zijn allemaal joelende mensen op het perron. De vredebewakers maken een pad vrij tot aan de deur van de trein. We moeten verplicht nog even zwaaien en we nemen afscheid van Effie. 'Ik ga jullie zó missen,' snikt ze. 'Mijn 2 winnaars! Tot snel!' We geven haar een knuffel en stappen naar binnen. Haymitch is al binnen met een fles wijn. Ik loop meteen regelrecht naar mijn kamer. Ik heb geen zin om bij te praten met Haymitch. Ik trek wat makkelijke kleren aan en haal al die vreselijk jeukende make up van mijn gezicht af. Ik kruip meteen een bed. Als ik wakker word, hoop ik dat ik in district 12 ben.

Als ik wakker word, lig ik nog in de trein. Ik heb best goed geslapen, wat me erg verbaasd. Ik sta op en pak wat kleren uit de kast. Ik trek lage laarzen aan en loop naar de etensruimte. Katniss zit er al. 'Waar zijn we nu?' vraag ik aan Katniss. 'We zijn net in district 10, nog 2 districten rijden,' zegt ze blij. Ik ben ook wel blij vandaag, ik zie mijn familie! Ik ga zitten en begin heel veel te eten. Ik heb honger. Ik eet wel 3 broden met veel honing en 2 koppen chocomelk. Ik zit alweer helemaal vol. Gelukkig zie ik al het bordje met district 11. Katniss kijkt naar beneden. Ze wil het district van Rue waarschijnlijk niet zien. Ik wil het juist wel zien en ga voor het raam staan. Het is echt vreselijk. Bijna geen groen, overal is het grijs, alles is oud en versleten en er macheren duizenden vredebewakers rond. Ik zie allemaal mensen die keihard werken op het land. Het is erg groot en allemaal even verschrikkelijk. Wat een puinhoop. Na een kwartier zie ik een bordje met district 12 erop. Opgewonden gaan Katniss en ik voor het raam staan en we wachten tot het perron verschijnt. Het hele perron staat vol met allemaal mensen uit 12. Ze zwaaien en gillen naar ons. We zwaaien terug. Ik zie de mensen uit de As en ik zoek mijn familie. Ik zie mijn moeder met mijn zusje in haar handen en mijn broertje Vick op haar nek. Rory staat te springen en te zwaaien aan de hand van mijn moeder. Naast hun staat Katniss' moeder met Prim op haar nek. Als ik hun zie begin ik te glimlachen en krijg ik een warm gevoel. We lopen naar de deur en stappen uit de trein. Er is een groot pad voor ons vrijgemaakt. We zijn weer thuis.

Heeey!

Ik ga hierna nog een hoofdstuk schrijven en daarna begin ik aan een nieuw boek.

Blijven stemmen! :)

Xxx