Gözlerimi açtığım gün doktorların beni sakinleştirmesi uzun sürmüştü. Bir kaç saatin sonunda anca sakinleşebilmiş ve beni kontrol etmelerine izin vermiştim. İlk kontrollerinde, görünen bir sorun olmadığını söylemişlerdi. Beni en çok rahatlatan ise vücudumdaki herşeyin çıkmış olmasıydı. Sadece kolumdaki serum vardı. Muayeneler sırasında konuşmaya çalışmış ama fısıltı şeklinde sesimi çıkarabilmiştim. Boğazım ise çok acımıştı. Kollarımı ve bacaklarımı kıpırdatamadığımı söylediğimde ise bunun uzun süre yatmaktan kaslarımın zayıf düşmesi sonucu olduğunu öğrenmiştim. Büyük bir rahatlamayı da o zaman yaşamıştım. Bu konuları az buçuk biliyordum.
Uzun zamandır uyuma konusuna gelince. Evet tam 7 aydır komadaydım. Duyduğumda çok sarsılmıştım. Yine beni sakinleştirmek doktorlara kalmıştı. Bu arada kalbimi fazla yormamam gerektiğini de söylemişlerdi. Komaya girmeden önce kalp nakli yapıldığını öğrenmiştim. Kısa sürede bulunan kalbi ise Doğan'a borçlu olduğumu söylemişlerdi. Onun adını duyduğumda gülümsemiştim. Boşuna ona can dostum demiyordum. Aynaya bakmak istediğimde hemen elime bir ayna tutuşturmuşlardı. Yüzüme baktığımda ise izi neredeyse geçmiş bir kaç çizik dışında gayet temiz ve bakımlı olduğumu gördüm. Bunun nedeni ise yine Doğanın özel hemşire ayarlayarak haftada bir kişisel temizliğimi yaptırmasıydı. Burdan çıktığımda ona çok büyük bir borcum olduğunu biliyordum. Tek kusurum kafamdaki koca bandajdı. Onunda zamanla çıkacağının garantisini vermişlerdi. Tabi birde zayıflamış ve çok cılız görünüyordum.
Yaklaşık bir saat sonunda uyandığımın haberini alan ailem gelmişti. İlk odaya giren karım Bilge olmuştu. Beni gördüğünde gözleri dolmuş hızla boynuma atılmıştı. Ona sarılmak, siyah saçlarını okşamak istesemde yapamadım. Geçen bir kaç saat içinde ellerimi oynatabilmiş olsamda hala daha fazla hissim yoktu. Sonunda kafasını kaldırıp bana baktı. Bilgem. Benim güzel karım. Nasılda korkmuştu benim için. Gözlerindeki sevinç o kadar belliydi ki.
İşte ilk o zaman başladı her şey. Önce bir soğukluk sardı etrafımı. Sonra tarif edemediğim bir şey hissettim. Bir tür enerji gibi. Kötü bir enerji. Bir şeyler yanlıştı. Ters giden birşeyler vardı. Bilgeye sarılma hissim geldiği gibi geri gitti. Bilge de yüzümün değiştiğini fark etmiş olmalı ki biraz uzaklaşarak endişeli bir sesle konuştu.
" İyi misin canım. Doktoru çağırayım mı ?"
Bir kaç derin nefes alarak içimdeki ürpertinin gitmesini bekledim
" Hayır. Gerek yok. İyiyim."
Bilge yine de endişeli gözlerle beni izlemişti. Beş dakika geçmeden odaya Doğan girdi. Beni gözleri açık gördüğünde verdiği ilk tepki büyük bir rahatlama ile olduğu yerde gözlerini kapatmak olmuştu. Daha sonrasında hızla gelip bana sarılmıştı. Bense yattığım yerde sadece başımı oynatarak cevap verebilmiştim.
" Sonunda. Sonunda uyandın. Biliyordum. Aramıza döneceğini biliyordum. "
Geri çekildiğinde Bilge de çoktan yataktan kalkmış kenarda bizi izliyordu. Bu adam benim kardeşimdi. Benim için endişesi yüzünden oluk oluk akıyordu.
O gün Annemle Babamın da geldiğini söylemişlerdi ama doktorlar başka ziyaretçiye izin vermemişti. Bu da benim işime gelmişti. Akşama doğru bütün uzuvlarımı hissedebiliyordum ancak kıpırdamak yine de çok zordu. Zamana ihtiyacım vardı.
Ertesi gün ziyaretime İlk gelen Savaş olmuştu. Daha doğrusu bütün gece hastanede olduğunu ve doktorların izin vermesini beklediğini söylemişti. Nedeni ise kendisini suçlu hissetmesiydi.
" O kadar korktum ki Akın. Uyanmayacaksın diye o kadar korktum ki. Hepsi benim suçum. Seninle gelseydim. Motor kullanmana izin vermezdim. Bütün bunlar olmazdı "
