Ποτέ μου δε σου είπα σ' αγαπώ.
Γιατί δε πρόφτασα.
Γιατί δεν τόλμησα να κοιτάξω ξανά το σημάδι της σελήνης.
Μα ήσαν διαφορετικό από εσένα, εκείνο το φεγγάρι.
Πιο απόμακρο, πιο σκοτεινό, αλλά γεννήθηκε και εκείνο από αγάπη.
Γεννήθηκε από την αγάπη και το φως, μα πέθανε στη σιωπή και τα σκοτάδια.
Και έκλεψε το χρυσοστέφανο από όλα τα μικρά, μικρά αστεράκια του ουρανού, να μη δείχνουν στις σκέψεις το δρόμο της επιστροφής.
Έσβησε από το πετεινό την λαλιά, για να αργεί τα ξημέρωμα.
Άρπαξε την μυρωδιά του νυχτολούλουδου, την φόρεσε στα ασημένια του μαλλιά, να μην το βρει η λησμονιά.
Και όταν ήρθες εσύ, μικρό, χαμογελαστό μου φεγγαράκι, δεν υπήρχε πια σοκάκι να φωτίσεις, ούτε άγγελος να νανουρίσεις γλυκά.
Δεν άνθισαν και τα όνειρα, κρύβονταν, σαν αποστάτες.
***
Κι οταν κίνησα για να σε βρω, μικρο μου φεγγαρακι, ειχε πια ξημερωσει για τα καλα.
Στέφη Καββαδά
