Αστέρι μου...
Πως θες, πες μου να φανείς σαν περπατάς στον βούρκο;
Σαν ξεκινάς για ουρανό, μα σε κρατάνε πίσω οι έγνοιες;
Δεν φταις εσύ – ο κόσμος πλέον που πατάς, γέμισε σκοτάδι.
Και το χαμόγελο απ'τα χείλη σου χάνεται λίγο-λίγο.
Όσο κι αν λάμπεις μη ζητάς την πλάση να φωτίσεις.
Αν δεν ανέβεις πιο ψηλά, αστέρι μου, θα σβήσεις.
Δημήτρης Μπονόβας
