Η μιλια μου, ξυπναει μες στη σιγαλια του μεσονυχτίου, πεταλούδα με κερινα φτερά.
Χτυπάει στο τοίχο, σαν αόρατη γροθιά κι ύστερα γυρνάει πίσω, περνοντας για λίγο τη μορφή σου.
Ας χαθείς...
Να μαραθείς, όπως τα λουλούδια που ξέχασαν να ποτισουν.
Ας χαθείς.
Οι μνήμες σαν ραγισουν, εγώ πια δε θα πονώ.
Ας χαθείς...
Στέφη Καββαδά
