Στο τέλος τα κατάφερα – χόρεψα με τη σκιά μου.
Σε άδειες πίστες και ξένα σκηνικά, σε έρημες πλατείες.
Μ'ένα σκοπό παράξενο, σαν ξεκούρδιστη λατέρνα.
Κάτι από ασπρόμαυρο...
Από'κείνα τα παλιά βράδια Σαββάτου.
Ανέμελα χρόνια.
Κι όσο τα ζω θυμάμαι.
Σαν παλιό σινεμά...
Δημήτρης Μπονόβας
