Dünyada mutlu olamadım azizim mutlu olsam bir dakikayı geçmedi. Yaşadıklarıma dönüp bakıyorum da şöyle gerçekten mutluyum dediğim bir anım yokmuş meğersem. Oysaki seni atlamışım. Seni düşününce de sen bana ne kadar mutluluk verdiysen o kadar da acı çektirdin. Yaktın yıktın tüm kaleleri. Dünyada yaşayacak yerim kalmadı sen gittikten sonra. Şimdi nasıl yaşıyorsun diye sorarsan da şöyle derim azizim "Yaşadığım ne hacet, ben sen gidince öldüm ama tutunmaya çalışıyorum öyle bir kurumuş dala."
Bazı kadınlar babalarından çekmez azizim ama babaları onları ne kadar severse onların sevdikleri adamlar da onlardan o kadar nefret eder. Sen de benden nefret ettin azizim. Benden nefret ede ede kaçtın. Ve ardına bakmadın. Ardına bakmamakla haklı mısın bilmiyorum ama gitmekte haklı değildin azizim. Bana bunu yaşatmaya hakkın yoktu. Sen beni acizleştirdin benim yine tutunacak dalım kalmadı.
İlk gidişini hatırlıyorum şimdi. O kadar acı verdi ki aynısını sen de yaşa istedim demek ki bunu istemekte haksızmışım ki ikinci defa gittin. 1 günde yaşayan kelebeğin güzelliği gibiydi bizim o 5 günümüz. Acı vardı, ölürsem diye; aşk vardı ,yaşamak diye; sen vardın ruhunu mesut etmek diye. Yine de bunlar hiç bitmeyebilirdi azizim. Bizim kelebeğimiz bir ömür boyu yaşayabilirdi. Sen istemedin. Bana geçmişin izin vermedi dedin lakin sen adam olup beni sevmeyi istemedin azizim. Arkanda büyük bir cenaze bırakarak gittin. Benim de senden gitmemi istiyorsan belki başka bir ömüre azizim. Belki başka bir yaşama.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YALNIZ KALMIŞLIK
PuisiBu hikayeler tamamen kendi iç dünyam da hissettiğim yalnızlık tarafından ortaya çıkmıştır -Saygilar
