Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
MELEVAN
"Tanrım," diye yakardım. "Lütfen kötü biri olmayayım, lütfen katil olmayayım."
🌘
Kapılar açılır, kapılar kapanırdı.
Mahzenin karanlığıyla bir bütün hâline gelip karanlığa alışan siyah gözlerim, kapıyı buldu. Kapılar açılır, kapılar kapanırdı; benim gördüğüm bu kapı, her açıldığında birinin ölümüne açılıyor, her kapandığında gidenin ardında bıraktığı yokluğa kapanıyordu.
Karanlık, karanlık kadar sessiz, rutubetli mahzenin diğer bir köşesinde, çıplak yere pıt pıt damlayan damlalar zihnimde birer birer çığlığa dönüştü. Sırtımı taş duvara bastırdım, kaburgalarımda sızı hissettim. Omuzlarımdaki uyuşmaya aldırmadan bacaklarımı biraz daha göğsüme çekip sıkı sıkı kendime sarıldım, ayaklarımın altındaki ıslak nemi duyumsadım. Yüzümü dizime sakladım. Bu damlalar beni sessizlikten daha çok delirtiyordu, kulaklarımı tıkasam bile duyuyordum. Göremiyor olsam bile görüyordum.
Son günlerde yaptığım gibi yerimde yavaş yavaş sallanmaya başladım, bir süre sonra tavandan damlayıp yere çakılan damlaların ritmine uydum engellenemez bir çaresizlikle.
Derin bir nefes aldım, rutubetin, küfün ve kanın kokusu ciğerlerime süzülüp sindi; ciğerlerimin olduğu kısımlar ağrıyordu. Okyanuslarda yıkansam ruhuma kadar sinen bu kokulardan yine de arınmazdım. Mahzenin bir köşesinde biri vardı, benim gibi nefes alıyordu, artık almıyor; benim yanımda sessiz sedasız ölmüştü. Belki birkaç gün olmuştu öleli. Kan kokusunu, çürümüş ten kokusunu alıyorum, tadını damağımdan boğazıma kadar hissediyorum ama o tarafa yaklaşamaya cesaret edemiyordum.
Çift kanatlı kapı bir gıcırdamayla açıldığı anda, kalbim ağrıyla kıvranan bir kadın gibi iki büklüm oldu. Ağzımın içi ölümle doldu, kalbimin atışlarında ölümü hissettim. Ben son kişiydim, son kız. Ve en son göreceğim yüzün ağzından duyacağım sese ipe dizilen boncuklar gibi tane tane dizilen bilindik kelimeler, zihnime kaydı:
Kapı gıcırdamasına benzeyen ifadesiz bir sesle, "Kutsandın," dedi, ses celladıma aitti, celladımın sesi ölümün portresi gibiydi. "Kapılar, senin için açıldı."
Yerimden tamamen başıma gelecekleri kabul eden soğukkanlı bir tavırla kalkarken, "Belki," diye geçirdim içimden. "Ölüme kavuşmak, yaşamak kadar zor değildi."
Ölüm, uzaktaki bir şehirde bana ait olan eve giden bir gemi gibi hissettiriyordu.
