Kendime geldiğimde revirdeydim anlaşılan bayılmıştım ve her zaman ki gibi yanı başımda Adam vardı.
"Sara İyimisin, neyin var? "
"Bilmiyorum Adam sadece...."
"Sadece ne?"
"Sadece biran kalbimin en derinlerine gömdüğüm, kendimden bile sakladığım geç mişimi gördüm karşımda "
"Nasıl yani "
"Şu yeni öğrenci varya aynı babam gibi duruyor ,yüzü babamın ki gibi soğuk ve sert görünüyor. Onu görünce biran babamın karşımda durduğunu sandım ve bu bana önceden yaşadığım olayları ve annemi hatırlattı.
Ama ben o günlere dönmek istemiyorum, hayır olmaz o günleri hatırlamak istemiyorum issste....."
"Sakin ol Sara bak ben burdayım ve bana güven o günleri tekrar dönmeyeceksin ,öyle bir şey olmayacak "
Adam elerimi tutmuştu ve gözlerimin içine bakıyordu ve sanki gözlerime bakarken asıl beni arıyordu gözlerimde, açıkçası bazen bunu başarıyor duda gerçekten ; o içimde ki kayıp umudu, cesareti bulup çıkarıyordu ve bir şekilde kendime güvenmemi sağlıyor du.
" Sakın beni bırakma Adam. Hep benimle kal olur mu ?"
"Böyle bir şeyi söylemene gerek bile yok çünkü öyle birşey hiç bi zaman olmayacak.
Şimdi kalk derse gidelim olurmu cimcime "
"Benim yanımda oturacağına ve cimcime demeyeceğine söz verirsen kalkarım "
"Cimcime olmaz ama yanına oturacağım söz ama biraz hızlı ol hoca ikinci derse girecek birazdan "
"Öyle olsun "
Adam'la sınıfa çıkarken asansöre bindik , aslında benim kapalı alan korkum var ama Adam yanımda olunca korkumu unutuyorum bir şekilde ,kısacası Adam bende terapi etkisi yaratıyor.
Adam bir eliyle belimi kavramış diğer eliylede elimden tutmuş bir şekilde sınıfa girince yeni öğrenci hariç hocada dahil hiç kimse bakmamıştı bize çünkü onlar bizim bu halimize alışıktı ,aslında yürüye bileceğimi söyledim ama her zamanki gibi kendi içi rahat edene kadar kendi bildiğini okuyan biriydi Adam.
Hoca geçip yerimize oturmamızı söyleyince. Adam yeni öğrencinin hemen yanındaki sırasına ilerleyince ben bozulmuştum çünkü benimle oturacağına söylemişti ,ardından bende pencere kenarındaki kendi sırama oturmuştum ki Adam' ın sıcak nefesini hisetim kulağımda. Ve kulağıma
"Ne o yanına gelmeyeceğimi mi sandın "
"Hiçte bile "
"Tabi tabi o yüzden suratın asıldı "
"Off tamam yaa biran gelmeyeceksin sandım. " diyince Adam gülümsedi.
Ben her zaman ki gibi dersi dinlerken uyuya kalmıştım ve hoca her zaman olduğu gibi kitabı sıraya vurarak tatlı uykumdan ayırmıştı beni.
Zil çalınca Adam birşeyler almak için kantine inmişti ,bende pencereden okulun biraz ilerisindeki parkı izleyip yaşayamadığım çocukluğumu düşünüyordum ; örneğin en son ne zaman gitmiştim acaba böyle bir parka ve kiminle gitmiştim ,hiç hatırlamıyorum.
Aslında önceden olsa bu konuları hatırlayınca ümitsizliğe kapılırdım ama artık ümitsizliğe kapılmak yerine güç alıyorum gibi geliyor çünkü......
"Sara sana diyorum beni duyuyormusun, hey Sara "
"Aaa!! Adam sen ne zaman geldin "
"Nihayet fark edebildin beni, sabahtan beri sana sesleniyorum "
