Yakarışlarım bir işe yaramamıştı ve annemle babama araba çarpmıştı. Ben ise karşımda duran manzara karşısında ne yapacağımı şaşırmıştım çünkü tam karşımda metrelerce yukarıya savrulup sonra aynı hızla yere düşen paramparça olmuş beyni ,tanınmayacak hale gelmiş yüzü ve açık kalmış gözleriyle kanlar içinde yatan babam ,hemen yanında ise kafası gözü kanlar içinde yatan annem vardı . Biraz da olsa kendime geldiğimde annemi ambulanstan indirdikleri sedyeye koymaya çalışan doktorları gördüm ve hemen yan tarafta başka bir ambulans daha vardı ama babamı annem gibi sedyeye değil siyah büyük bir poşeti anımsatan bir şeyin içine koyup fermuarı çektiler ama bir dakika neden babamı o şeyin içine koydularki şimdi?
"Nolur koymayın babamı onun içine noluuurr !!! Ama babam karanlığı sevmezki, babam karanlıkta hep ağlardı , nolur babamı çıkarın o şeyin içinden, nolur babam ağlamasın".
Hemşire " lütfen sakin ol ufaklık "
Hemşire bana birşeyler söylüyordu ama ben söylediklerinin bitek kelimesini bile anlamıyordum sanki bilincim kapanmıştı. Ve ben ambulanslar hareket etiğinde artık gözlerimden akan yaşlara hakim olamıyordum ,o kadar ağlamıştım ki sesim düşmüştü sadece arada sırada hıçkırık seslerim duyuluyordu. Ve sonunda hıçkırık seslerimde duyulmaz olmuş hastaneye de varmıştık.
Anneannemle hastaneye geleli tam dört buçuk saat olmuştu ama halan daha annemin ameliyattı bitmemişti. Ben ameliyathanenin hemen karşısında duran bankın yanına çökmüş bir şekilde bana sorulan soruları cevapsız bırakıp sadece amaliyathanenin kapısına bakıyordum.
Aradan iki saat daha geçmişti ve artık ben gözlerimi bile açık tutamayacak hale gelmiştim. Tam gözlerim kapanmıştı ki bir gürültü koptu ve zorlada olsa gözlerimi açtığımda oraya buraya koşuşturan hemşireleri gördüm ancak neler olduğunu anlamadım. Daha sonra anneannem yanına gelen bir hemşire annemin iç kanama geçirdiğini, fazla kan kaybettiğini bu yüzden de acil kan gerektiğini söyleyince az önce açamadığım gözlerim fal taşı gibi açılmıştı.
"Ne!!! Yoksa annemde mi beni bırakıyor, artık annemdemi olmayacak yanımda" diye içsesim çığlık atıyor du içimde ama ben sanki tutulmuştum sesim çıkmıyor olduğum yerde öylece duruyordum.
Ama bir dakika bu sefer iç sesimin haklı çıkmasına izin vermeyeceğim. Annem kesinlikle benimle kalacak birlikte çok güzel şeyler yapacağız. Ve şimdi bu yüzden tüm gücümü toplayıp ayağa kalkacağım dedim ama yine yapamadım ,ayaklarım, bacaklarım kısacası bedenim bana ihanet etti ve ben dediğimle kaldım. Sanırım yine iç sesim galip gelmişti ve belkide annemde beni bırakacaktı.
Hani sünger çekecektik geçmişe anne
Hani babam değişecekti
Hani bende gönül rahatlığıyla diğer çocuklar gibi oyun onayacaktım
Hani üçümüz sinemaya gidecektikte, film çok komik olduğu için katıla katıla gülecek, filmden çıktıktan sonra da hep birlikte yemek yiyecektik
Hani hep birlikte olacaktık ANNE
Ama artık böyle şeylerin olması imkansız anne
Çünkü babam beni bırakıp gitti çoktan
Belkide sende bırakıp gideceksin beni
Ve belkide artık rüya değil kabus göreceğim her gece
Ancak bu sefer yanıma sen değil bir başkası gelip teselli etmeye çalışacak beni
Bense sadece seni ve babamı düşünüp susup ,ağlayacağım
ANNEEEE......
6 ay sonra
Annem tam altı aydır komada, nerdeyse hergün görmeye gidiyorum annemi ama doktorlar bozuk plak gibi sürekli aynı şeyi söyleyip duruyor ,neymiş efendim herşeye hazırlıklı olacakmışız . Neyse ya, bu arada bugün içimde bir sıkıntı var. Ne sıkıntısı mı? Bende bilmiyorum belkide aylardır sonra ilk defa farklı bir rüya gördüğümdendir.
