Sara
Biran önce burdan uzaklaşmak istiyordum ve son bir kez olsun gücümü toplayıp duvardan tutunarak ilerlemeye başlamıştım ama gel görki nereye gittiğimin , ne yaptığımın farkında değildim taki asansörün kapısı kapanana kadar.
"Kimse yokmu çıkarın beni burdan lütfen burda kalmak istemiyorum "
Hayır olamaz, neler oluyor neden her yer karardı. Bir dakika anne bu senmisin ,anne nereye gidiyorsun, anne beni bekle.
Peki ama burası neresi, annemin böyle bir yerde ne işi var? Burası neden bu kadar karanlık ve soğuk? Peki karşımda duran sesiz , tüyler ürpertici bu ev kimin ve neden bana bu kadar tanıdık geliyor?
Kafamın içi bu sorularla dolup taşıyordu ama ben hiç birine cevap bulamıyordum ve içimden bir ses eğer bu korkunç eve girersem cevap bula bileceğimi söylüyordu.
Korkunun ecele bir faydası yoktu ve ben bu eve girip sorularımın cevabını bulmalıydım.
Eve girmiştim evin içi dışardan daha soğuk gibiydi."Kimse varmı? " diye seslendim ama kimse cevap vermedi anlaşılan terk edilmiş bir ev burası. Oda ne!! Gözlerime inanamıyorum bu küçük kızın böyle bir evde ne işi var.
"Hey küçük ,burda ne işin var senin "
"Burası bizim evimiz hatırlamadın mı ?"
"Ne saçmalıyorsun sen? " dedim ama küçük kız soruma cevap vermek yerine "Sen önceden daha güçlüydün Sara, şimdi neden bu kadar güçsüzsün "dedi ve masanın üzerinde duran eski radyoyu gösterdi
"Sara bitanem nerdesin? "
İnanamıyorum bu annem sesi
"Burdayım anne aşağıda " dedim ve küçük kız bana dönerek
"O seni göremez veya duyamaz Sara "
"Ama sen görüp duyuyorsun "
"Evet ama seni görüp duya bilen tek kişi benim "
"Nasıl yani? "
"Orasını sen bulmalısın "
"Peki ama nasıl ? " diye sormuştum ki annem aşağı indi tabi ben hemen "anne "diye atıldım ama annem küçük kıza yönelerek" Sara nerdesin kızım sen ,ne zamandır sana bağırıyorum ,neden cevap vermiyorsun? " diyerek küçük kızı kucağına aldı ve beni fark etmemişti bile anlaşılan cidden beni görmüyor duymuyordu ve şimdide arkasını dönmüş gidiyordu ve ben hiç bir şey yapmıyordum.
Bir sorun vardı annem ilerledikçe ev yok oluyor ve gök yüzü git gide karanlığa teslim oluyordu." Hayır bu sefer annemle bende gitmeliyim "diye geçirdim içimden ve sanki içimden geçenleri duymuş gibi küçük kız bana dönerek " Hayır burda kalacaksın ve unutma her şeye rağmen güçlü olmalısın Sara. "
"Hayır olamaz, hayııırr "
Adam
Kevin asansör bindi diyince neye uğradığımı şaşırdım ve nerdeyse üç adımda asansörün kapısının önüne geldim, kapının üzerindeki sayıyı görünce içim ürpermişti çünkü bizim sınıf beşinci kataydı ve Sara birinci kata iniyordu. "Hayır bu olamaz " diye bağırdım ve ani bir hareketle merdivenlere yöneldim .
Nasıl fark etmedim sınıftan çıktığını, nasıl? Nasıl böyle bir hata yapa bildim , deli olacağım ? Hepsi benim suçum ama eğer Sara'ya birşey olursa asla kendimi afetmem ,asla.
Aşağıya indiğimde asansör boştu.
Neler olduğunu bir türlü anlamıyordum ,bu haldeyken nereye gitmiş olabilirdi?
Belkide Kevin bana yalan söylemişti ama eğer gerçekten yalan söylediyse bunu ona ödetirdim ve bedeli çok ağır olurdu.
Ben deli gibi bir o yana bir bu yana gidip geliyordum bu esnada Kevin yanıma geldi;
